watthakhanun
คราวนี้โยมเตี่ยของหลวงพ่อมาถึงก็ไปหักล้างถางพงเพื่อทำไร่ยาสูบ อยู่ตรงบริเวณที่เรียกว่าบ้านหนองกร่าง ในสมัยนั้นเป็นป่าใหญ่สุด ๆ มีแต่โจร โดยเฉพาะพวกชุมโจรของเสือครึ้ม เสือขาว ในเมื่อบริเวณนั้นเป็นป่าใหญ่ แล้วอยู่รอยต่อของจังหวัดกาญจนบุรี จังหวัดนครปฐม และจังหวัดสุพรรณบุรี ก็คือเป็นเขตอำเภอกำแพงแสน
จังหวัดนครปฐม ต่อกับอำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี แล้วก็อำเภอพนมทวน จังหวัดกาญจนบุรี แต่ว่าสมัยนั้นไม่ใช่กาญจนบุรี สมัยนั้นเป็นอำเภอบ้านยาง จังหวัดราชบุรี แล้วอำเภอบ้านยางก็กินเขตไปจนถึงโน่น อำเภออู่ทอง จังหวัดสุพรรณบุรี ในปัจจุบันนี้พวกเรานึกภาพกันไม่ออกแล้ว
ตรงนั้นเป็นป่าใหญ่มาก ๆ แล้วทางท้ายไร่ที่โยมพ่อไปหักล้างถางพงอยู่ก็มีเนินเขา โยมพ่อเล่าว่ามีงูใหญ่อาศัยอยู่ที่นั่น เหตุที่รู้เพราะว่างูกินสัตว์เอาไว้ งูเวลากินสัตว์จะกลืนเข้าไปทั้งตัว พอย่อยหมดเหลือแต่กระดูกก็คายทิ้งออกมา โยมพ่อบอกว่าหน้าถ้ำมีแต่โครงกระดูกสัตว์เยอะแยะไปหมด โยมพ่อก็ไม่ไปยุ่งด้วย เรียกว่าต่างคนต่างอยู่
แต่ปรากฏว่าวันดีคืนดี มีพระธุดงค์มาปักกลดหน้าถ้ำ..! โยมพ่อก็ตกใจ พยายามที่จะไปบอกพระธุดงค์ท่านว่าตรงนั้นมีงูใหญ่อยู่ ให้ถอนกลดไปปักอยู่แถวบ้าน หรือว่าแถวกงสี แต่พระท่านซึ่งไม่รู้ว่าคุยกันรู้เรื่องอย่างไร บอกว่าปักกลดแล้วถอนไม่ได้ โยมพ่อก็เลยต้องแบกปืนไปนอนเฝ้าพระธุดงค์ เพราะกลัวว่าท่านจะโดนงูกิน..!
โยมพ่อเล่าว่าพอกลางดึก งูใหญ่ก็เลื้อยออกจากถ้ำมา พระธุดงค์ท่านก็ลุกขึ้น เอาดินสาดไปกำมือหนึ่ง งูก็หดเข้าไปในถ้ำ แล้วพระก็เอาเชือกเล็ก ๆไปขึงขวางปากถ้ำไว้ แล้วก็นั่งสวดมนต์ภาวนาของตัวเองต่อไป ไม่เห็นจะหนีไปไหน ขณะที่โยมพ่อนี่ขวัญหนีดีฝ่อ มืออ่อนตีนอ่อน ทำอะไรไม่ถูกแล้ว..!
หลวงพ่อถามว่างูตัวใหญ่แค่ไหน ? โยมพ่อบอกว่าบอกไม่ถูก เวลาเลื้อยออกมาเต็มถ้ำพอดี ก็เลยถามว่าแล้วถ้ำใหญ่แค่ไหน ? โยมพ่อบอกว่าประมาณหัวตัวเอง พูดง่าย ๆ ก็คือถ้าเดินไปก็หัวกับปากถ้ำน่าจะสูงพอ ๆ กัน พอดีว่าโยมพ่อท่านเป็นคนตัวเล็ก ความสูงน่าจะไม่ถึง ๑๖๐ เซ็นติเมตร แต่โยมแม่สูงใหญ่ หลวงพ่อได้ความสูงของโยมแม่มา ถ้าอยากรู้ว่าโยมพ่อตัวเล็กแค่ไหน ก็ดูป้ามุกดา (นางสาวมุกดา เพชรชื่นสกุล) ท่านตัวประมาณนั้นแหละ..!
คราวนี้ตามที่โยมพ่อเล่าให้ฟัง หลวงพ่อพยายามคิดดู ก็คาดว่าพระธุดงค์ท่านเอาทรายเสกซัดไปแล้วงูใหญ่ก็เลยหดหายเข้าไปในถ้ำ แล้วท่านก็เอาสายสิญจน์ไปขึงขวางปากถ้ำไว้ แต่โยมพ่อเล่าเป็นภาษาจีน ก็เลยกลายเป็นว่าเอาดินสาดไปกำมือหนึ่ง แล้วก็เอาเชือกเล็ก ๆ ไปขึงขวางปากถ้ำไว้
คราวนี้โยมพ่ออัศจรรย์ใจว่าพระท่านไม่กลัวงูใหญ่ขนาดนั้น แล้วแถมยังไม่หนีไปไหนด้วย ถามพระท่านว่ามีอะไรดี ? พระท่านบอกว่ามีคาถาวิเศษ ถ้าใครท่องเอาไว้ทุกวันไปไหนก็ปลอดภัย โยมพ่อก็เลยขอเรียนคาถาด้วย ปรากฏว่าพระท่านสอนให้สวด อิติปิ โสฯ สวากขาโตฯ สุปฏิปันโนฯ เต็มบทเลย
แล้วแนะนำว่า ถ้าจะให้ดี ตอนก่อนสวดมนต์ก็ให้เอาข้าวกระทงหนึ่ง น้ำกระทงหนึ่ง กับข้าวกระทงหนึ่ง ไปถวายที่หน้าหิ้งพระ แล้วก็สวดมนต์ทุกวัน ก็อย่างที่บ้านเราเรียกว่าถวายข้าวพระ ที่บรรดาสามเณรถึงเวลาก็ "อิมัง สูปะพยัญชะนะสัมปันนัง สาลีนัง โอทะนัง อุทะกัง วะรัง พุทธัสสะ ปูเชมิ" นั่นแหละ
แต่ปรากฏว่าโยมพ่อถามไม่ละเอียด ก็เลยถวายข้าวพระตอนค่ำ เพราะว่าไปทำไร่ทำอะไรเสร็จ กว่าจะกลับมาก็ค่ำแล้ว อาบน้ำอาบท่า กินข้าวกินปลาเสร็จ ก็จัดข้าวกระทงหนึ่ง กับข้าวกระทงหนึ่ง น้ำกระทงหนึ่ง ไปถวายหน้าหิ้งพระ แล้วก็อุ้มหลวงพ่อซึ่งยังเล็กคอพับคออ่อนสวดมนต์อยู่ทุกวัน สวดไม่ได้ แต่หูได้ยินก็จำได้ ยังไม่ทันจะเข้าเรียนหนังสือก็สวด อิติปิ โสฯ สวากขาโตฯ สุปฏิปันโนฯ ได้หมดแล้ว ไป
โรงเรียนครูเห็นว่าสวดมนต์ได้ก็เลยให้เป็นหัวหน้าชั้น..!
คราวนี้ที่อยากจะบอกสามเณรก็คือว่า พระที่บ้านหลวงพ่อฉันข้าวเย็นทุกวันเลย..! เพราะว่าโยมพ่อไม่รู้ว่าคนไทยนิยมถวายข้าวพระก่อนเพล แล้วพระท่านก็ไม่ได้บอกรายละเอียดว่าถวายตอนไหน โยมพ่อท่านก็พาซื่อ ถวายตอนค่ำทุกวัน กว่าหลวงพ่อจะรู้เรื่องว่าเขาถวายข้าวพระตอนไหนก็มาบวชแล้ว ซึ่งโยมพ่อก็ตายไปก่อน โยมพ่อ
ก็เลยได้บุญไปเต็ม ๆ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองทำผิด..!
เพียงแต่สามเณรจำไว้ว่า บทสวด อิติปิ โสฯ สวากขาโตฯ สุปฏิปันโนฯ ที่ว่ามา เป็นบทสรรเสริญคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ที่สำคัญมาก ๆ ครูบาอาจารย์ของหลวงพ่อก็คือหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ วัดท่าซุง ท่านให้ภาวนาไว้ทุกวัน
ก็แปลว่าพระธุดงค์รูปนั้นตอนที่หลวงพ่อยังไม่เกิด กับหลวงพ่อฤๅษีลิงดำที่หลวงพ่อไปบวชกับท่าน บอกเรื่องที่เหมือนกันว่า คาถาสามบทนี้สำคัญมาก ให้พยายามท่องบ่นภาวนาเอาไว้ทุกวัน ไปที่ไหนก็จะได้ปลอดภัย ก็แปลว่าสามเณรซึ่งมาบวชที่นี่ แบกคาถากลับบ้านกันเยอะมาก มีโอกาสให้ภาวนาไว้ เพราะว่านอกจากทำให้เราปลอดภัยแล้ว ยังช่วยให้เรียนหนังสือเก่งอีกด้วย..!
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันพุธที่ ๙ เมษายน ๒๕๖๘
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
