บทความ Blockdit ตอน คนใกล้ชิดกลายเป็นคนแปลกหน้า
คนแปลกหน้า ปรัชญาที่สวนสาธารณะ เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกๆ ของผม เขียนมาตั้งแต่ปี 2537 (อยู่ในชุดรวมเรื่องสั้น อาเพศกำสรวล)
เรื่องมีอยู่ว่าตัวละคร ‘ข้าพเจ้า’ ในเรื่องมีครอบครัวที่อบอุ่น ชีวิตมีความสุข มีการงานทำ แต่วันหนึ่งเมื่อเขาตื่นขึ้นมา ก็พบว่าคนรอบตัวเขาจำเขาไม่ได้
นี่เป็นเรื่องแนวเหนือจริง มันตั้งคำถามว่า บางที บางวัน บางช่วง เราก็รู้สึกเหมือนคนแปลกหน้าในครอบครัวของเราเอง หรือแม้กระทั่งกับคู่ชีวิตของเรา
ทำไมเราเกิดความรู้สึกนี้ขึ้นมาได้?
อาจเพราะเราเปลี่ยนไป เราทุกคนเปลี่ยนไปตามวัย ประสบการณ์ชีวิต มองโลกต่างไปจากเดิม และ ณ จุดจุดหนึ่ง เราก็อาจเกิดรู้สึกวูบขึ้นมาว่า เราอยู่ในโลกแปลกหน้า
เราไม่รู้ว่าเรามาอยู่ที่นี่ ณ จุดนี้ได้อย่างไร เรารู้สึกคล้ายคนหลงทาง
ความเป็นสามีภรรยาที่ใกล้ชิดกันเหลือเกินนั้นประกอบขึ้นจากคนแปลกหน้าสองคน ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด หากมองในมุมของพันธุกรรม ก็เป็นคนแปลกหน้ากัน มันผูกกันด้วยความรักและประสบการณ์ร่วมกัน และมันเปลี่ยนแปลงได้
อย่าว่าแต่คนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดเลย คนที่เป็นพ่อแม่ลูกกัน ก็กลายเป็นคนแปลกหน้าได้เช่นกัน
ในเรื่องนี้หลังจากตัวละครหลัก ‘ข้าพเจ้า’ พบว่าภรรยา เพื่อน และพ่อตาของเขาจำเขาไม่ได้ ก็ไปนั่งสงบอารมณ์ที่สวนสาธารณะตอนพลบค่ำ เขาพบชายแก่จรจัดคนหนึ่งที่ม้านั่ง ขวดเหล้านอนสงบอยู่ข้างกาย
ทั้งสองสนทนากัน :
อากาศเริ่มเย็นลงอย่างรวดเร็ว ข้าพเจ้านั่งลงข้างๆ เขา เราทั้งสองสบตากัน ไม่นานตาแก่ก็ชวนคุย
“เหล้าซักกรึ๊บมั้ย? อากาศมันเย็น”
ข้าพเจ้าสั่นศีรษะปฏิเสธเป็นเชิงขอบคุณ
“คุณทำอะไรอยู่ที่นี่ ไม่กลับบ้านกลับช่อง?”
“แล้วลุงล่ะทำอะไรอยู่ที่นี่ ไม่กลับบ้านเหมือนกัน?”
“ผมไม่มีบ้าน”
“ผมมีบ้าน แต่ยังไม่อยากกลับไป”
“งั้นก็คือไม่มีบ้าน...” คนแก่ยื่นขวดเหล้ามาให้
“...เอาซักหน่อย อารมณ์จะได้สดใสซาบซ่าขึ้น”
“ผมไม่มีอารมณ์กินเหล้า ผมยังแก้ปัญหาของผมไม่ได้”
คนแก่จ่อขวดเหล้าเข้าปาก
“ปัญหาอะไร? ไหนเล่าให้ฟังซิ”
“เรื่องของผมแปลกมาก อยู่ดีๆ คนใกล้ชิดที่สุดของผมกลับจำผมไม่ได้เลย ไม่มีสักคน...”
คนแก่หัวเราะเอิ๊กอ๊าก
“หัวเราะทำไม? เรื่องแปลกๆ แบบนี้ไม่เห็นน่าขำตรงไหน”
“แปลกอาราย หา? ผมว่ามันไม่แปลกเลยสักนิด”
“แต่นี่เมียผมเองแท้ๆ ยังจำผมไม่ได้”
“คุณแต่งงานมากี่ปีแล้ว?”
“สิบห้าปี”
“เมียคุณเป็นลูกสาวคนเดียว?”
“เปล่า พ่อตาผมมีลูกสาวสองคน คนโตแต่งงานกับศิลปินอดอยากคนนึง พ่อตาผมไม่เห็นด้วยเลย ส่วนผมแต่งกับคนเล็ก”
“เรื่องธรรมดา ผมเดาว่าคุณคงมีฐานะและมีความรู้สูง? แน่นอนสินะ ไม่งั้นเขาคงไม่ยกลูกสาวคนที่เหลืออีกคนให้ง่ายๆ”
“คุณถามผมเรื่องนี้ทำไม?”
“คุณรู้จักพ่อตาคุณดีแค่ไหน?”
“ก็พบปะกันอยู่เรื่อย ทุกอาทิตย์กินข้าวเย็นพร้อมหน้ากันที่บ้านท่าน...”
“เขาชอบกินอะไร?”
ข้าพเจ้าเงียบ
“ความสุขของเขาคืออะไร?”
“ผมไม่รู้ ผมไม่ได้อยู่กับท่านทุกวันนี่...”
คนเมายิ้ม ข้าพเจ้าชักไม่แน่ใจว่าเขาเมาจริงหรือไม่
“โอ! ตายจริง ผมลืมไป แต่คุณก็คงต้องอยู่กับเมียคุณน่ะซี เมียคุณมีความสุขมากที่สุดในชีวิตเมื่อไหร่?”
“ผม...” ข้าพเจ้านิ่งเงียบ
“คุณตอบไม่ได้? ไม่เป็นไร ผู้ชายหลายคนก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้เหมือนกัน เรื่องขำขันเรื่องสุดท้ายที่คุณเล่าให้เธอฟังจนเธอหัวเราะกลิ้งเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร?”
ข้าพเจ้าเงียบ
เขาดื่มเหล้าอีกอึกหนึ่ง กลิ่นฉุนเฉียวของมันลอยมาบาดนาสิกประสาท
“ระยะนี้เคยเห็นเส้นผมภรรยาคุณร่วงบนเตียงไหม?”
ข้าพเจ้าเงียบไปนาน “ผม... ลุงถามคำถามแปลกๆ ...”
คนแก่หัวเราะเบาๆ
“แปลกหรือ? แปลกกว่าเรื่องของคุณในวันนี้หรือเปล่า?”
สายตาเจือน้ำเมานั้นคล้ายแฝงรอยยิ้ม
“คุณเคยตื่นขึ้นมาตอนเช้าวันนึงแล้วรู้สึกว่าคุณกำลังใช้ชีวิตอยู่กับคนแปลกหน้ารึเปล่า?”
ข้าพเจ้ามองหน้าเขาอย่างพินิจพิเคราะห์เป็นครั้งแรก แสงไฟจากโคมเพียงดวงเดียวที่มีในบริเวณนั้นฉาบเค้าหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอย และผมหงอกเทา
“ไม่เคย...”
“ไม่เคย หรือไม่แน่ใจ?”
“ไม่... ไม่ค่อยแน่ใจ ลุงถามผมทำไม?”
“ท่าทางคุณเป็นคนฉลาด คุณน่าจะคิดออกว่าผมถามทำไม”
คนแก่หัวเราะ “รู้ไหมว่าทำไมผมต้องมานั่งตากยุงตากน้ำค้างทุกคืนอย่างนี้ในสวนสาธารณะ? ทำไมผมไม่นอนพักอยู่ในบ้านอบอุ่นที่ไหนสักแห่ง กินอาหารค่ำร้อน ๆ หน้าจอทีวี? ผมก็เหมือนคุณ ลูกชายหญิงของผมเองแท้ๆ ยังจำผมไม่ได้เหมือนกัน ผมเลี้ยงพวกมันสามคนมากับมือมากว่ายี่สิบปี ยังไม่เคยเห็นพวกมันกลับมาเยี่ยม หรือถามผมสักคำว่าผมสบายดีไหม”
เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ตัวละครหลัก ‘ข้าพเจ้า’ กลับไปที่บ้าน ภรรยาของเขาจำเขาได้แล้ว เขาก็กลับไปสู่โลกเดิมของเขา
เรื่องสั้นเรื่องนี้สะท้อนว่า ลูกหลานที่ไม่ดูแลพ่อแม่ก็เปรียบเช่นคนใกล้ชิดที่กลายเป็นคนแปลกหน้า มันเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นในหลายสังคม
ประเทศที่ประสบปัญหาคนแก่ถูกทอดทิ้งมากที่สุดน่าจะเป็นญี่ปุ่น เหตุอาจเพราะคนญี่ปุ่นอายุยืน ทั้งประเทศจึงมีคนแก่มาก แต่ไม่ทุกคนที่ลูกหลานดูแล ครอบครัวญี่ปุ่นที่อยู่กันหลายรุ่นในบ้านหลังเดียวกันลดลงเรื่อยๆ คนสูงอายุอยู่ตัวคนเดียวมากขึ้น
การตายอย่างโดดเดี่ยวในบ้านหรืออพาร์ตเมนต์กลายเป็นเรื่องปกติ เรียกว่า Kodokushi (孤独死) บางทีเรียก koritsushi (孤立死 ความตายที่โดดเดี่ยว)
บ่อยครั้งพบศพคนแก่ในบ้านนานหลังจากตาย
ความตายโดดเดี่ยวแบบนี้เกิดขึ้นประมาณปีละ 3-6 หมื่นราย
ตัวเลขชี้ว่าคนแก่อายุเกิน 65 ที่อยู่คนเดียวมีราวๆ 30 เปอร์เซ็นต์ กำลังไต่เพิ่มจาก 7.38 ล้านคนในปี 2020 ไปที่ 8.87 ล้านคนในปี 2030 และคาดว่าจะถึง 10.84 ล้านคนในปี 2050
โลกเปลี่ยนไป สังคมเปลี่ยนไป คนเปลี่ยนไป มันทำให้อดคิดไม่ได้ว่า ตายเร็วก็ดีเหมือนกัน
- 52
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
