5 อย่างที่ผมเรียนรู้จากการล้มเหลว (จากชีวิตเด็กจบ ม.6 ที่ไม่มีอะไรเลย)
ผมชื่อท็อปครับ จบแค่ม.6 ไม่มีทุน ไม่มีพอร์ต ไม่มีอะไรเลยนอกจาก “มือถือ” เครื่องเดียวกับ “เวลา” ทั้งวัน
ตอนเด็กผมเคยฝันว่าอยากเป็นโปรแกรมเมอร์ อยากสร้างเกม อยากมีเงินเลี้ยงแม่
แต่พอเริ่มโตขึ้นถึงได้รู้ว่าโลกแม่งไม่ง่ายเลย
ผมไม่ได้เก่งอะไรเป็นพิเศษ เรียนก็ไม่ได้ดี
แต่ก็ยังไม่เคยหยุดพยายาม
และนี่คือ 5 อย่างที่ผมได้จากการล้มเหลวซ้ำ ๆ ในช่วงชีวิตที่ผ่านมา
ไม่ได้เอามาจากหนังสือ ไม่ได้ฟังมาจากใคร มันคือชีวิตผมจริง ๆ
1. ยอมรับก่อนว่าเราพัง ไม่ใช่ฝืนให้คนอื่นสบายใจ
ผมเป็นคนชอบเดาใจคนอื่น ชอบตอบในสิ่งที่เขาอยากได้ยิน
บางทีแม้แต่ตอนตัวเองเหนื่อย โคตรเศร้า แต่ก็ยังยิ้มให้เพื่อนได้อยู่
เหมือนเราไม่อยากให้ใครผิดหวัง ไม่อยากให้เขารู้ว่าเรากำลังแย่
แต่การฝืนมันโคตรเหนื่อยอะ
จนวันนึงผมยอมพูดออกมาว่า “กูไม่ไหวแล้ว”
เท่านั้นแหละ… ความโล่งใจมันโคตรจริง
พอเรายอมรับความพังของตัวเองได้
เราจะเริ่มหาวิธีซ่อมมันได้จริง ๆ
2. ไม่มีใครไม่เคยล้ม…แต่อยู่ที่ว่าใครลุกได้เร็วกว่า
ผมเคยอยากเข้าเรียนมหาลัยดี ๆ คณะดี ๆ แบบคนอื่น
แต่สอบก็ไม่ติด พอร์ตก็ไม่มี เส้นก็ไม่มี
ตอนนั้นแม่งรู้สึกว่าชีวิตแม่งล้มตั้งแต่ออกสตาร์ท
แต่พอผ่านไปเรื่อย ๆ ผมเริ่มเข้าใจว่า
ไม่ใช่ทุกคนต้องเดินทางเดียวกัน
คนที่สอบติด ไม่ได้แปลว่าเขาจะประสบความสำเร็จ
คนที่ล้มแบบผม ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีโอกาสกลับมา
ขอแค่ลุกไหว และไม่ลืมว่าตัวเองยังอยากเดินไปไหน
3. ล้มแล้วถึงจะรู้ว่าเราอยากเป็นอะไรจริง ๆ
ช่วงแรกผมเรียนอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้จะทำอะไรกับชีวิต
แต่พอล้มเรื่องเรียน ล้มเรื่องสอบ ผมเลยหันไปดูอย่างอื่นที่ตัวเองชอบจริง ๆ
สิ่งหนึ่งที่ยังอยู่ในหัวคือ “อยากสร้างเกม อยากทำอะไรสักอย่างด้วยคอม”
ผมเลยเริ่มศึกษา Unity ทั้งที่ตอนนั้นใช้คอมยังไม่คล่องเลยด้วยซ้ำ
โหลดโปรแกรมไม่เป็น ติดตั้งไม่ได้ แก้บั๊กไม่เป็น
แต่ก็ยังพยายามเรียน รื้อ เรียน รื้อ อยู่คนเดียว
ล้มมันดีตรงที่ทำให้เรา “หันมามองตัวเองจริง ๆ”
ว่าเราต้องการอะไรกันแน่ ไม่ใช่แค่เดินตามคนอื่นไปวัน ๆ
4. คนรอบตัวสำคัญจริง ๆ ตอนเราไม่เหลืออะไร
ผมเคยมีเพื่อนเยอะนะ แต่พอชีวิตเริ่มพัง เริ่มเงียบ
คนที่อยู่ก็เหลือน้อยลงเรื่อย ๆ
แต่แปลกตรงที่คนที่ยังอยู่ กลับเป็นคนที่เราไม่ค่อยคาดหวังจากเขา
บางคนทักมาหาแค่คำเดียว “มึงโอเคปะ?” แต่แม่งโคตรมีค่าเลย
บางทีเราไม่ได้ต้องการคำแนะนำหรอก แค่มีคนอยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว
ผมเลยเริ่มเรียนรู้ว่า
เวลาเราล้ม เราจะเห็นชัดเลยว่า ใครคือ “เพื่อนจริง”
และบางที… เพื่อนจริง ๆ ก็อาจมีไม่กี่คนพอให้เรายืนไหวอีกครั้ง
5. ความฝันมันไม่มีราคา…ถ้าเรายังมีแรงจะไล่ตามมัน
ผมไม่มีทุน ไม่มีคอมดี ๆ ไม่มีแม้แต่ความรู้
แต่มีอยู่สองอย่างที่ยังอยู่กับผมตลอดคือ “ความฝัน” กับ “ความดื้อ”
ฝันว่าอยากมีรายได้จากการทำคอนเทนต์ อยากเขียนบทความ อยากทำคลิป อยากสร้างเกม
ไม่มีใครบอกว่าเด็กจบม.6 ทำได้
แต่ผมก็ยังพยายามต่อ เพราะสิ่งเหล่านี้แม่ง “ฟรี” ถ้าเรากล้าพอจะลงมือทำ
ทุกวันนี้ผมยังไม่มีเงินมาก
แต่มีความหวัง มีแผน และมีมือที่ยังไม่ยอมวาง
เพราะผมเชื่อว่า
ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ ยังมีมือถือ ยังมีอินเทอร์เน็ต
เราก็ยังมีโอกาสเปลี่ยนชีวิตได้ทุกวัน
สรุป
บทความนี้ไม่ได้เขียนเพื่อให้ใครมาเห็นใจ
แต่เขียนเพื่อบอกตัวเองว่า “มึงผ่านมาได้แล้วเว้ย”
และบอกคนที่กำลังรู้สึกพังแบบผมว่า
“เราจะล้มอีกกี่ครั้งก็ได้ แต่ขออย่าเลิกเดินก็พอ”
ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะครับ
ผมชื่อท็อป เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่กำลังพยายามจะไม่ยอมแพ้ในโลกใบนี้
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
