ว่าง
#การไม่เป็นอะไรเลย
#คือการอยู่เหนือทุกสิ่ง
ในวันที่เรายัง "อยากเป็น"
เรายังอยู่ใต้เงาของสิ่งนั้น
อยากเป็นคนเก่ง
— ใจก็อยู่ใต้เงาความล้มเหลว
อยากเป็นที่ยอมรับ
— ใจก็หวั่นไหวกับการถูกปฏิเสธ
อยากเป็นผู้มีค่า
— ใจก็เป็นทาสของการวัดคุณค่า
แต่เมื่อใจไม่อยากเป็นอะไรเลย
ไม่ต้องดิ้น ไม่ต้องเทียบ ไม่ต้องแข่ง
กลับกลายเป็นว่า...
เรา "เหนือกว่า" ทุกสิ่งที่เคยทำให้เราเป็นทุกข์
...
การไม่เป็นอะไรเลย
ไม่ได้แปลว่าเราไร้ความหมาย
แต่คือการหลุดพ้นจาก
ความหมายที่โลกยัดเยียด
คือการปล่อยให้ชีวิตดำรงอยู่
อย่างอิสระจากนิยามใดๆ
...
เหมือนท้องฟ้า...
ไม่ต้องเป็นเมฆ ไม่ต้องเป็นดาว
แต่กลับโอบรับทุกสิ่งได้
เพราะมัน "ไม่เป็นอะไรเลย"
...
ใจที่ไม่เป็นอะไร
คือใจที่เปิดกว้างสุดขอบ
คือใจที่สงบแม้โลกจะแปรปรวน
และคือใจที่ “ไม่มีอะไรต้องปกป้อง” อีกต่อไป
—
#หลงปรุงแต่งความว่าง
ให้มี ให้เป็น ให้ได้ ในใจตน
แล้วจะพ้นทุกข์ได้อย่างไร
...
ความว่าง...คือธรรมชาติ
แต่ใจที่หลง...กลับปรุงมันให้ “มี”
พยายาม “เป็น” ผู้ว่าง
อยาก “ได้” ความว่างมาไว้ในครอบครอง
...
ยิ่งปรุงแต่งความว่าง
ความว่างก็ยิ่งห่างไกล
เหมือนพยายามจับอากาศ
มือยิ่งกำ ยิ่งว่างเปล่า
...
คนจำนวนมาก...
นั่งสงบเงียบแต่ใจยังดิ้น
เดินจงกรมแต่ในจิตยังอยากได้อะไรสักอย่าง
แม้ภายนอกดูปล่อยวาง
แต่ภายในกลับเต็มไปด้วย “ความอยากวาง”
...
นี่แหละ...กับดักสุดท้าย
คือ “อยากหลุดพ้น”
ซึ่งแท้จริงแล้ว
ความพ้นนั้นเกิดขึ้น เมื่อไม่มีใครอยากพ้น
...
เมื่อใจเลิกทำ แม้แต่การแสวงหา
เมื่อใจเลิกเป็น แม้แต่ผู้ไม่ยึด
เมื่อใจไม่ปรุง แม้แต่ความว่าง
เมื่อนั้น...ความว่างจึง “เป็นไปของมันเอง”
ไม่ใช่ความว่างที่เราปรุง
แต่คือ ความว่างที่แท้
...
จึงไม่มีผู้พ้น
มีแต่ “ความพ้น” ที่ดำรงอยู่เอง
เหนือคำบรรยาย ใต้ความเงียบ
ว่างจากว่าง
จึงว่างจริง
—
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
