เมื่อก่อนเคยมีคนถามผมเหมือนกันว่าเสียใจไหมถ้าคิดย้อนกลับไป
ผมตอบว่า บาดแผลของผมคือ "เครื่องราช" บาดแผลของผมมันไม่ใช่เครื่องหมายของความเป็นเหยื่อที่ถูกบีบให้ยอม
ผมบอกกับคนที่ถามผมว่า โลกนี้มีแผล 2 ประเภท
แผลของนักสู้ ที่ "ยอมเจ็บเพื่อไม่ยอมเป็นทาส" กับบาดแผลที่ยอมจำนน
"กูไม่ซ่อนแผล...กูโชว์มัน
เพราะแผลกูไม่ใช่รอยด่าง แต่คือรอยที่ประกาศว่า
กูเคยท้าชนกับระบบที่มึงแม่งไม่กล้ามองตรงๆ ด้วยซ้ำ"
ครั้งหนึ่ง ผมเคยต่อสู้ ไม่เคยยอมอ่อนน้อมต่อผู้มีอำนาจเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด หรือยอมคล้อยตามเพื่อประโยชน์ที่ตัวเองจะได้รับ
ผู้ที่ถามผม มีชีวิตอยู่รอดในองค์กร แต่ผมรู้ว่าในส่วนลึกของมโนสัมนึกเขากลับรู้สึกไม่เคยภูมิใจ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่า คุณนั่นแหละที่อ่อนแอต่อความอยุติธรรมในสังคม เขามองหน้าผม แล้ว"เงียบ" เขานั่นแหละที่ต้องยอมรับโดยสดุดี แล้วต้องยอมนอบน้อมต่อประวัติความเป็นมาของผมในอดีต ที่คุณแม่งก็ทำไม่ได้เท่าสักครึ่งหนึ่งของผมเลยแม้แต่น้อย 😉
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
