Green Book (2018)
เมื่อเราเรียนรู้จะฟังคนที่ไม่เหมือนเรา
เราอาจได้ยินบางอย่าง…
ที่ตัวเราไม่เคยกล้าบอกตัวเองเลยด้วยซ้ำ
ในโลกที่กว้างใหญ่เกินกว่าจะเดินสวนกันได้บ่อยครั้ง การพบกันของคนสองคนที่ต่างกันสุดขั้วจึงไม่ใช่เรื่องธรรมดา
หนึ่งเติบโตมากับความสบาย
อีกหนึ่งผ่านคืนวันอันแสนยากลำบาก
หนึ่งได้รับการต้อนรับทุกที่ที่ไปอีกหนึ่งกลับถูกตั้งคำถามตั้งแต่ก้าวแรกเพราะ “สีผิว” ที่เขาไม่ได้เลือกเอง
บางคนอาจเรียกมันว่า “ความต่าง”
แต่บางครั้งมันมากกว่าแค่ต่าง — มันคือ “อคติที่ฝังรากลึก”
คนหนึ่งไม่เคยถูกปฏิเสธเพียงเพราะหน้าตา
แต่อีกคนกลับต้องพิสูจน์ตัวเองทุกย่างก้าว เพียงเพื่อให้ “ถูกมองว่าเท่ากัน”
พวกเขาไม่เหมือนกันเลย ไม่ใช่เพียงภายนอก
แต่หมายถึง “โลกที่สังคมมอบให้”
แต่ในระหว่างทางที่ชีวิตนำพาให้มาเจอกัน สิ่งที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น
ไม่ใช่การพยายามเปลี่ยนอีกฝ่ายให้เหมือนตัวเอง
ไม่ใช่การเอาชนะ หรือพิสูจน์ว่าตัวเองถูก
มันคือการ “ฟัง”
ฟังเรื่องราวที่ไม่มีใครเคยถาม
ฟังความเจ็บที่ถูกกลบด้วยมารยาท
ฟังความเงียบของคนที่สังคมไม่เคยเปิดพื้นที่ให้เขาได้พูด
พวกเขาไม่เคยเหมือนกัน — และไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน
สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา คือ “ความเข้าใจ”
เข้าใจในความแตกต่างที่ไม่มีใครเลือกเอง
เข้าใจว่า “ความเหลื่อมล้ำ” ไม่ได้อยู่แค่ในตัวเลข แต่มันซ่อนอยู่ในสายตาคน
เข้าใจว่าการอยู่ร่วมกัน ไม่ใช่แค่ยอมรับ แต่คือการ “เห็นคุณค่า” ของอีกฝ่ายแม้เขาจะไม่เหมือนเราเลยก็ตาม
ในโลกที่เร่งรีบ โลกที่คนยังโดนตัดสินด้วยสีผิว สำเนียง หรือแค่ชื่อที่ฟังไม่คุ้น
บางที…การหยุดฟังใครสักคนที่ไม่เหมือนเรา
อาจเป็นของขวัญล้ำค่าที่สุดที่เรามอบให้ชีวิตตัวเอง — และต่อโลกที่เราอยู่ร่วมกัน
#Rewindกลับวันหนังเก่า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
