เล่าประสบการณ์การสูญเสียคนที่รัก (พ่อ)
ย้อนกลับไปตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่น มีพ่อแม่อยู่ด้วยกัน พ่อทำงานบริษัท ส่วนแม่เป็นแม่บ้าน พ่อเป็นคนขยันทำงานมาก แต่พ่อมีข้อเสียคือดื่มเหล้าไม่ใช่เพื่อสังสรรค์ แต่ดื่มเหล้าขาวทุกวัน ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็เห็นพ่อแวะร้านและซดเหล้าช็อตทุกวัน ตอนนั้นผมเคยกราบพ่อขอให้เลิกเหล้า แต่ก็ยังไม่เป็นผล
เวลาผ่านไปจนผมเรียนมัธยมปลาย พ่อก็ยังคงดื่มเหล้าต่อเนื่อง วันหนึ่งพ่อไปดื่มน้ำบอระเพ็ดแช่โซดา ซึ่งพ่อบอกว่าเป็นสูตรขับพิษสุรา หลังดื่มไป ร่างกายพ่อเกิดปัญหาลำไส้เกือบทะลุและไส้ติ่งแตก ผมยังจำได้ดีในวันนั้นที่พาพ่อไปส่งโรงพยาบาล แล้วหมอโทรมาบอกอาการ สภาพพ่อในตอนนั้นเต็มไปด้วยท่อช่วยชีวิตและแผลผ่าเปิดท้อง ผมได้แต่ตั้งคำถามในใจว่าพ่อจะรอดไหม
แต่แล้วปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น พ่อพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลประมาณ 1 เดือน และอาการก็ดีขึ้น หมอแจ้งข่าวอีกเรื่องที่ทำให้ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นข่าวดีหรือร้าย เมื่อหมอตรวจเจอมะเร็งที่ตับของพ่อ ระยะที่ 1 หลังจากนั้นพ่อเริ่มลดการดื่มเหล้าลง จากทุกวันกลายเป็นสัปดาห์ละครั้ง และเริ่มรักษามะเร็งอย่างต่อเนื่อง
หลังจากพ่อออกจากโรงพยาบาล พ่อได้ตัดสินใจพาผมและแม่กลับไปอยู่ที่บ้านเกิดต่างจังหวัด ระหว่างนั้นผมทำงานออนไลน์ที่บ้าน ส่วนพ่อไปหาตกปลา ปลูกต้นไม้ และทำไร่ทำสวน จนกระทั่งพ่อเลิกเหล้าได้ประมาณ 1 ปี จนถึงปลายปี 2565 ในวันขึ้นปีใหม่ พ่อขอไปหาเพื่อนที่แถวบ้าน และเพื่อนชวนดื่มเหล้า แม่กับผมคิดว่าเป็นวันปีใหม่เลยปล่อยให้พ่อดื่มไป แต่หลังจากนั้นพ่อก็กลับมาดื่มเหล้าอีก
จนกระทั่งปลายปี 2566 พ่อผมล้มป่วยอย่างรุนแรง เริ่มจากอาการตัวเหลือง ตาเหลือง ชักเกร็ง เหม่อลอย และไม่มีสติในช่วงเวลาน้อยกว่า 2 สัปดาห์ ผมพาพ่อไปส่งโรงพยาบาลอีกครั้ง แต่สิ่งที่แตกต่างคือ พ่อเริ่มเพ้อและพูดไม่รู้เรื่อง หลังจากหมอฟอกของเสียออกหมด พ่อกลับมาบ้านได้ 2 วัน ก่อนจะมีอาการซ้ำอีกครั้ง ผมจึงต้องพาพ่อไปโรงพยาบาลอีกครั้ง แต่ครั้งนี้แตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา
หมอแจ้งผมว่าพ่อเริ่มนับถอยหลังแล้ว และไม่สามารถรักษาได้เพราะตับไม่ยอมรับยา ร่างกายพ่อผมพังมาก หมอให้พาผมพ่อกลับบ้าน พ่ออยู่ที่บ้านได้แค่ 2 วัน วันที่ 29 ธ.ค. 66 ช่วงบ่ายพ่อบอกว่าอยากนอน ผมจึงพาพ่อไปนอน วันถัดมา (30 ธ.ค. 66) พ่อไม่ยอมตื่น ผมพยายามปลุกพ่อให้ลุกมากินข้าว แต่พ่อไม่ยอมตื่นและร้องด้วยความเจ็บปวด วันนั้นพ่อไม่ยอมตื่นมาทานข้าวเลยทั้งวัน
วันที่ผมต้องสูญเสียพ่อก็ได้มาถึง ช่วงเช้าพ่อมีอาการกรนเหมือนมีน้ำไหลในลำคอ ซึ่งภายหลังผมทราบว่าเป็นเสียง ‘Death Rattle’ ซึ่งพ่อหลับทั้งวันจนกระทั่งเวลา 21:30 น. ของวันที่ 31 ธันวาคม 2566 เสียงหายใจที่ดังครวญครางอยู่ภายในบ้านผมก็ค่อยๆ เงียบสงบลง พ่อผมได้จากไปอย่างสงบแล้ว
ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกเลย ช็อคมาก บอกแม่ให้ไปเรียกญาติพี่น้องและผู้ใหญ่มาช่วยกัน พ่อเคยสั่งเสียไว้ว่าหากพ่อเสียชีวิตให้จัดพิธีแบบเรียบง่ายและรวดเร็ว ผมและป้าเห็นด้วยกับพ่อ จึงจัดงานในคืนวันที่ 31 และเผาในวันที่ 1 เพื่อไม่ให้เสียค่าใช้จ่ายเยอะ
ผมคิดว่าเป็นการเริ่มต้นปี 2567 ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ผมเสียพ่อไป วินาทีนั้นผมหมดอาลัยตายอยากไม่อยากทำอะไรเลย เมื่อความสูญเสียมันมาถึงผม แต่ผมก็ต้องหยุดร้องไห้และก้าวเดินใช้ชีวิตของผมต่อไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
