28 เม.ย. เวลา 02:34 • นิยาย เรื่องสั้น

นิยายเรื่อง "เสี้ยววินาทีในวันฝนตก"

หน้า 1
ฝนโปรยเม็ดแรกในฤดูร้อน ขณะที่ "ภีม" กำลังวิ่งหลบฝนเข้าไปในร้านหนังสือเก่า ๆ แห่งหนึ่งกลางเมือง ร้านนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แม้จะผ่านเส้นทางนี้ทุกวัน เหมือนมันเพิ่งโผล่มาเฉย ๆ ท่ามกลางกลิ่นอับชื้นของกระดาษเก่า ภีมเดินลึกเข้าไป จนพบหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะไม้...
"บันทึกของเวลาที่หายไป"
ขณะที่เขาหยิบมันขึ้นมา เสียงระฆังลมก็ดังขึ้น ราวกับมีคนเปิดประตูเข้ามา ภีมหันกลับไป — และเห็น "หญิงสาว" ในชุดเดรสขาวเรียบง่าย ยืนอยู่ตรงประตู ผมยาวสลวยตัดกับแสงสีเทาของบ่ายฝน
"ขอโทษค่ะ... ฉันหลงมา" เสียงเธอนุ่มนวล และแววตาสับสนเหมือนคนเพิ่งตื่นจากฝัน
หน้า 2
เธอชื่อ "ริน" — บอกเพียงว่า "กำลังตามหาบางอย่างที่ทำหายไป"
ภีมชวนเธอหลบฝนในร้าน พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยอย่างแปลกใจที่ไม่รู้สึกเก้อเขินเลยสักนิด รินพูดถึงเรื่องที่ทำให้เขาขำออกมา เช่น การที่เธอไม่รู้จักโทรศัพท์มือถือ หรือสงสัยว่าทำไมทุกคนถึงแต่งตัวแปลกตา
"เธอเหมือนหลุดมาจากอดีตเลยนะ" ภีมแซว รินหัวเราะนิด ๆ ไม่ตอบรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธ
ช่วงเวลานั้น ทั้งคู่เหมือนหลุดออกจากโลกจริง ๆ เหลือแค่เสียงฝนที่ตกกระทบหลังคา กับความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อตัวช้า ๆ
หน้า 3
เมื่อฝนซา รินลุกขึ้นช้า ๆ บอกว่า "ถึงเวลาแล้ว" ก่อนจะหันมายิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
"ขอบคุณนะ ที่ทำให้ฉันไม่กลัว"
เธอเดินไปที่ชั้นหนังสือ มือลูบผ่านสันหนังสือทีละเล่ม ก่อนหยุดที่เล่มหนึ่ง
"บทกวีแห่งกาลเวลา"
รินเปิดมันออก แสงบางอย่างสว่างวาบขึ้นมาจากในเล่ม
ภีมยืนตะลึง ต่อหน้าเขา ร่างของรินค่อย ๆ เลือนจางลง ราวกับละลายไปในอากาศ พร้อมกับแสงสีทองที่ห่อหุ้มเธอ
หน้า 4
"อย่าเศร้านะ"
เสียงของรินดังอยู่ในหัวเขา "เราได้เจอกันแล้ว... นั่นคือเรื่องมหัศจรรย์ที่สุดแล้ว"
และในพริบตา รินก็หายไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ฤดูร้อน กับบันทึกที่เธอถืออยู่ วางนิ่งบนโต๊ะ
ภีมนั่งนิ่งอยู่นาน ราวกับกลัวว่าเพียงขยับตัว ความทรงจำเมื่อครู่จะเลือนหายไป
หน้า 5
หลังจากวันนั้น ภีมกลับมาเยือนร้านหนังสือแห่งนี้ทุกวัน แต่ไม่เคยพบมันอีกเลย
อย่างไรก็ตาม เขาเริ่มต้นเขียนบันทึกใหม่ของตัวเอง — บันทึกของวันที่เขาได้พบรักแท้ที่ข้ามกาลเวลา
รักที่ไม่ต้องการการครอบครอง
เพียงแค่ได้ "เจอ" เท่านั้น ก็เพียงพอจะอบอุ่นหัวใจไปตลอดชีวิต
เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า
เม็ดฝนโปรยลงมาอีกครั้ง — และภีมยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เหมือนกับได้ยินเสียงหัวเราะของรินปะปนมาในสายลม...
จบ
อยากอ่านแนวไหนเรื่องอะไรคอมเม้นบอกได้นะครับ
โฆษณา