นิยายสั้นเรื่อง "สายลมของเธอ"
บทนำ
ในฤดูใบไม้ผลิที่สายลมอบอุ่นพัดผ่านเมืองเล็ก ๆ ริมทะเล... มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย กับเด็กสาวที่เหมือนสายลมพัดผ่านมาในชีวิตเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
---
บทที่ 1 - บังเอิญ...หรือพรหมลิขิต
"ฟึ่บ!"
เสียงหนังสือเล่มหนึ่งตกลงจากชั้นวางในร้านกาแฟเล็ก ๆ ข้างสถานีรถไฟ
ภาม กำลังจิบลาเต้ร้อน พลางอ่านหนังสือ ทันใดนั้นหนังสือเล่มนั้นก็ตกลงมาใกล้เท้าเขา เขาก้มลงเก็บ และเงยหน้าขึ้นพบกับเธอ
เด็กสาวในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ผูกผมรวบหลวม ๆ ใบหน้าขาวสะอาดมีรอยยิ้มเก้อ ๆ
"ขอโทษค่ะ... ฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย" เธอกล่าวพลางยื่นมือไปรับหนังสือ
ภามส่งหนังสือให้ ยิ้มตอบเบา ๆ "ไม่เป็นไรครับ"
ไม่รู้ทำไม...เขากลับอยากยื้อวินาทีนี้ให้นานกว่านี้
---
บทที่ 2 - สายลมเริ่มพัด
วันนั้น ทั้งสองนั่งโต๊ะติดกัน
ภามพบว่าชื่อของเธอคือ "ขวัญ"
เธอมาจากเมืองหลวง พักที่นี่ชั่วคราวเพื่อทำโปรเจ็กต์ถ่ายภาพเกี่ยวกับ "เมืองที่สายลมไม่เคยหยุดพัด"
"ฉันชอบลมค่ะ มันทำให้รู้สึกเหมือนได้หายใจ" ขวัญพูด
ภามหัวเราะเบา ๆ "งั้นคุณคงชอบที่นี่แน่ เมืองนี้ ลมแทบไม่เคยหยุดเลย"
และหลังจากวันนั้น...เขาเริ่มมาร้านกาแฟบ่อยขึ้นกว่าที่เคย
---
บทที่ 3 - ระยะห่างที่ค่อย ๆ หายไป
ภามพาขวัญไปยังจุดชมวิวลับ ๆ บนหน้าผา
ที่นั่น ท้องฟ้าเปิดกว้าง และสายลมเย็นเฉียดปลายผมพวกเขา
"เวลาลมพัดแรง ๆ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเล็กนิดเดียว...แต่ก็น่าอัศจรรย์นะคะ ที่เรายังอยู่ตรงนี้" ขวัญพูดพลางหลับตารับลม
ภามมองเธอ เงียบงัน แต่หัวใจกลับพูดแทนทุกอย่าง
‘อยากอยู่ตรงนี้กับเธอไปเรื่อย ๆ’
---
บทที่ 4 - กลัว
ขวัญต้องกลับกรุงเทพฯ ในอีกหนึ่งเดือน
ภามไม่กล้าพูดอะไร
กลัวว่า ถ้าเอ่ยปาก...ความสัมพันธ์ที่เปราะบางนี้จะพังลง
ขวัญเอง ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทั้งที่ทุกวินาทีที่อยู่ด้วยกัน
...ต่างฝ่ายต่างเก็บซ่อนหัวใจของตัวเองไว้แน่น
---
บทที่ 5 - คำที่ไม่ได้พูด
คืนสุดท้าย ก่อนขวัญจะกลับ
ทั้งสองนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟเจ้าเก่า
"ภาม...ขอบคุณนะคะ" ขวัญพูดเบา ๆ
เขายิ้ม แต่ไม่พูดอะไร
ขวัญวางมือบนโต๊ะ กำมือแน่น เหมือนลังเล
"ฉัน..." เธอสูดหายใจ "ฉันอยากบอกว่า..."
ก่อนเธอพูดจบ เสียงรถไฟขบวนสุดท้ายก็ดังขึ้น
ขวัญรีบคว้ากระเป๋า ลุกขึ้น
"ฉันต้องไปแล้ว..."
เธอหันกลับมา ยิ้มให้เขา
"ลาก่อนค่ะ"
แล้วขวัญก็หายไปในฝูงชน
ภามนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น
กับคำพูดที่ติดอยู่ในใจ... "ฉันก็เหมือนกัน"
---
บทที่ 6 - สายลมที่ไม่เคยหยุด
เวลาผ่านไปหลายเดือน
ภามยังคงไปที่ร้านกาแฟเดิม
อ่านหนังสือเล่มเดิม
นั่งที่โต๊ะตัวเดิม
บางครั้งก็เงยหน้ามองประตู...เผื่อว่าจะมีสายลมพัดเธอกลับมา
แต่ก็เปล่า
เขาคิดว่า สุดท้ายแล้ว สายลมคงพัดเลยไป
เหมือนทุกอย่างในชีวิตที่ไม่อาจรั้งไว้ได้
---
บทที่ 7 - และเธอกลับมา
ฤดูใบไม้ผลิวนกลับมาอีกครั้ง
วันหนึ่ง ในวันที่เขาเกือบลืมความรู้สึกนั้น
เสียงกระดิ่งหน้าร้านกาแฟก็ดังขึ้น
ภามเงยหน้าขึ้น...และเห็นเธอ
ขวัญ...ยืนอยู่ตรงนั้น
ผมยาวกว่าเดิม ใส่เสื้อคลุมสีขาว มีรอยยิ้มที่คุ้นเคยที่สุดในโลก
"ขอโทษนะคะ ฉันเผลอทำหนังสือตกอีกแล้ว" เธอยิ้ม
ในมือเธอ มีหนังสือเล่มหนึ่งหล่นอยู่ที่พื้น
ภามลุกขึ้น ก้าวไปหาเธอ
และครั้งนี้...เขาไม่ยอมให้เธอหายไปอีก
---
บทที่ 8 - จับมือกันไว้
"ขวัญ..." ภามพูดเสียงสั่นเล็กน้อย
"ฉันกลับมาแล้วค่ะ" เธอยิ้ม
"คราวนี้...ไม่ไปไหนอีกแล้ว"
ภามมองเธอ นัยน์ตาเหมือนมีประกายบางอย่าง
เขายื่นมือออกไป
ขวัญวางมือเธอลงบนมือเขา...อย่างมั่นใจ
---
ตอนจบ - สายลมเดียวกัน
จากวันนั้น
พวกเขาเดินเคียงข้างกัน...ในเมืองที่ลมพัดไม่เคยหยุด
ไม่มีคำว่าจากลาอีก
มีเพียงสายลม...ที่หอบเอาหัวใจสองดวงให้มาพบกันอีกครั้ง
และครั้งนี้
...จะไม่มีวันปล่อยมืออีกแล้ว
จบไปแล้วสำหรับเรื่องนี้ เพื่อนๆชอบช่วงไหนคอมเม้นบอกกันได้นะครับ หรือถ้าอยากให้ทำเป็นแนวไหน บอกได้เลยนะครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
