ดูซีรีส์แล้วคิดถึงช่วงชีวิตของตัวเอง
ฉันดูซีรี่ส์ “When Life Gives You Tangerines ยิ้มไว้ในวันที่ส้มไม่หวาน” จบแล้ว บทดีมากจริง ๆ ซาบซึ้งใจ ประทับใจ ดูแล้วคิดถึงช่วงชีวิตของป๊าม๊า คิดถึงช่วงชีวิตของตัวเอง เสียใจที่เคยพูดไม่ดีกับป๊าม๊า ดีใจที่ครั้งหนึ่งเคยประสบความสำเร็จ เคยเป็นคนที่ครอบครัวภูมิใจ แล้วก็จบลงตรงที่เสียใจกับชีวิตในปัจจุบันของตัวเองอีกแล้ว...
ซีรี่ส์เขาทำมาให้เห็นคุณค่าของตัวเอง และอดทนยิ้มสู้กับทุกสถานการณ์ของชีวิต และเมื่อถึงเวลาเราก็จะเก็บเกี่ยวดอกผลได้เอง แล้วทำไมฉันถึงไปคิดว่าชีวิตตัวเองในตอนนี้ช่างไม่น่าภูมิใจเอาเสียเลยอีกแล้วล่ะ…
แต่เอาเถอะนะ…ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องยิ้มไว้ ไหน ๆ ฉันก็ลองพยายามใช้ชีวิตมาเรื่อย ๆ จนถึงวันนี้ได้แล้วนี่เนอะ กวานชิกก็ไม่ได้เป็นนักกีฬาแต่เลือกมาเป็นชาวประมงแทน ทำงานหนักเพื่อครอบครัวได้กินอิ่มและอยู่สบาย แอซุนก็ไม่ได้เรียนต่อต้องทำงานบ้านที่ตัวเองไม่ได้อยากทำ ดูแลครอบครัว เป็นแม่ค้าขายของเพื่อให้ลูก ๆ มีกิน ฉันเองไม่เคยทำงานหนักลำบากขนาดนั้นเลยนะ ฉันไม่ได้ปลูกอะไรไว้จะเก็บเกี่ยวอะไรล่ะ
แล้วฉันก็วนกลับมาต่อว่าตัวเองอีกแล้ว…
ฉันใช้ชีวิตมา 49 ปียังไงนะ ไม่มีอะไรที่สร้างตัวได้เลย แต่ฉันก็เอาตัวรอดมาได้นะ ฉันก็ใช้ชีวิตมาได้
ฉันยังใช้ชีวิตมาได้จนถึงวันนี้…
“ขอบคุณที่ฝ่าฟันด้วยกันมา” 🍊🧡🌼
📷 ภาพจากอินเทอร์เน็ตไม่ทราบที่มา
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
