หรือพระพรหมจะลิขิต
ในแสงเช้าของเฟิ่งหวง
เช้าวันหนึ่งในเมืองเฟิ่งหวง ประเทศจีน
สถานีรถไฟความเร็วสูงพลุกพล่านด้วยนักเดินทาง แต่สายตาผมกลับสะดุดกับบางสิ่งที่ต่างออกไป — มุมอ่านหนังสือเล็ก ๆ ในสถานี
ไฟสีขาวนวลส่องลงบนป้ายตัวอักษรจีนเรียบง่าย รายล้อมด้วยชั้นวางหนังสือ มันดูอบอุ่น อ่อนโยน และเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความสงบ
ผมยิ้ม แล้วชวนเพื่อนไปถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำ
แต่ระหว่างหันซ้ายแลขวาเพื่อหามุมที่ดีที่สุด ไม่รู้เพราะแสงหรือแรงบางอย่างดลใจ ผมหันไปทางขวา
แล้วเขาก็ปรากฏตัว
ชายคนหนึ่ง... สูงโปร่ง ผมสั้นเรียบง่าย แว่นตาขอบบาง หนวดเครารำไร เสื้อยืดสีดำ กางเกงครีม — ทุกองค์ประกอบช่างกลมกลืน
เขากำลังจะเดินผ่านผมไป เพียงด้านข้างของเขาเท่านั้นที่ผมเห็น แต่...
ในเสี้ยววินาทีนั้น หัวใจผมเหมือนหยุดเต้น
ผมจำได้ทุกรายละเอียดของเขา — เส้นสายของใบหน้า ท่วงท่าขณะก้าวเดิน ความละมุนในเคราบาง ๆ ใต้แว่น ทุกอย่างที่เป็นเขา ถูกวางไว้ในใจผมทันที
เพื่อนของเขาทักผมว่า “หนีห่าว”
ผมยิ้มรับ “ไท่กั่วเหลิน” — ฉันเป็นคนไทย
เขายิ้มตอบนิด ๆ ก่อนเดินผ่านไป
ผมได้แต่เก็บภาพนั้นไว้ในใจ แล้วหันกลับไปหยิบกระเป๋าเพื่อเข้าเกต
ผมกับเพื่อนต้องขึ้นรถไฟขบวนที่ 7
คนเยอะมากจนต้องรีบเบียดขึ้นไป พร้อมกระเป๋าใบใหญ่ 24 นิ้ว ระหว่างทางเดินหาที่นั่ง ผมตั้งใจจะวางกระเป๋าไว้บนชั้นล่าง แต่เต็มแล้ว
น้ำหนักกระเป๋าหนักจนผมไม่มั่นใจว่าจะยกขึ้นชั้นบนได้ เพราะต้องใช้มือขวาที่ยกไม่ถนัด
ขณะลังเลว่าจะทำอย่างไร มือหนึ่งยื่นเข้ามาช่วยประคองกระเป๋า
ผมหันไปมองโดยสัญชาตญาณ —
และเขาก็อยู่ตรงหน้า
ชายคนนั้น
เขาช่วยยกกระเป๋าขึ้นชั้นวาง พอผมหันไปสบตา เขายิ้ม
ผมยิ้มตอบ “Thank you” เสียงเบา แต่หัวใจกลับกึกก้อง
เขาพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินจากไปอย่างสุภาพ
ผมนั่งที่หมายเลข 1C
ใจยังคงลอยอยู่กับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
ระหว่างทาง มองหาเขาตลอด ไม่เจออีกเลย
จนเมื่อรถไฟจอดที่สถานีฝูหลงเจิ้น เราแยกย้ายลงจากรถไฟ
หน้าสถานี อากาศเย็นสบาย ใบไม้เขียวขจีราวต้อนรับฤดูใหม่
ผมเดินถ่ายรูปเพลิน ๆ พอจะลืมเหตุการณ์เมื่อครู่ไปบ้าง จนรถของโรงแรมมารับ
ระหว่างทาง เพื่อนที่นั่งข้างตะโกนว่า
“พี่บุ้ง! คนที่พี่ชอบ!”
ผมหันไปทันที
เขา — อยู่ตรงนั้น กำลังเดินไปอีกฝั่งของถนน
ผมเห็นเพียงด้านข้างอีกครั้ง ใบหน้าขาวสะอาดใต้แว่น หนวดเคราบาง ๆ ยังเหมือนเดิม
ภาพนั้นผ่านไปเพียงครู่เดียว แต่ผมจำได้ทุกรายละเอียด
เราเช็คอินโรงแรม แล้วเริ่มเดินทางชมเมือง
ฝูหลง คือเมืองโบราณที่เปี่ยมเสน่ห์
จุดหมายหลักคือน้ำตกฝูหลง — สายน้ำสีขาวนวล ไหลพรากจากหน้าผาสูง
เสียงน้ำกระทบหินดังแว่วเป็นจังหวะเหมือนบทกวีของธรรมชาติ
อากาศราว 17 องศา เย็นสบายพอดี
ผมกับเพื่อนเดินลอดม่านน้ำตก เปียกปอนไปทั้งตัวแต่ใจกลับเบิกบาน
ตรงจุดถ่ายภาพยอดนิยม นักท่องเที่ยวต่อแถวยาวเหยียด มีช่างภาพประจำคอยลั่นชัตเตอร์
ระหว่างรอคิว ผมเดินเก็บภาพบรรยากาศไปเรื่อย ๆ
และอีกครั้ง...
ผมหันขวาไป —
เขายืนอยู่ตรงนั้น
ด้านข้างใบหน้าเดิม มุมกล้องในมือเขา และท่าทีสงบนิ่ง
โลกทั้งใบกลับมาเงียบอีกครั้ง
หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ มือแทบสั่น
ผมยกมือถือขึ้นแอบถ่ายภาพเขา เก็บไว้อย่างเงียบงัน
เพื่อนผมหันมาพูดเบา ๆ “ใช่เลย คนที่เธอชอบ”
ผมยิ้ม “ใช่…”
เขาถ่ายภาพเสร็จ กำลังเดินกลับ
ผมยืนลังเลอยู่กับที่ —
แต่เพื่อนผมไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
“สวัสดี! เพื่อนฉันอยากถ่ายรูปกับคุณ”
แล้วก็ชี้มาที่ผม
เขาหันมา ยิ้มบาง ๆ แล้วเดินตรงเข้ามา
ไม่พูดอะไร
เพียงก้าวเข้ามาโอบผมไว้
มือหนึ่งวางบนไหล่ อีกข้างแตะที่หลังเบา ๆ
มันเป็นสัมผัสแรก ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ปลอดภัย และแปลกประหลาดอย่างที่สุด
ไม่ใช่ความรู้สึกที่เคยมีจากใครมาก่อน
ผมเองก็กอดตอบ วางมือไว้ที่เอวเขาเบา ๆ
ไม่มีคำพูด แต่ภาษากายของเราบอกทุกอย่าง
ความรู้สึกนั้นแน่นและอ่อนโยนจนอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้
หลังจากถ่ายรูปเสร็จ เราได้คุยกันเล็กน้อย
เขามาจากสเปน กำลังเดินทางท่องเที่ยวในจีน
และ... กำลังวางแผนจะมาเมืองไทย
เราแยกจากกันตรงนั้น
ไม่มีเบอร์ ไม่มีไลน์ ไม่มีชื่อ
แต่ในใจของผม กลับรู้สึกชัดเจน
ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
เพราะทุกการพบเจอ อาจคือพระพรหมลิขิต
แม้เพียงแค่ชั่วขณะ
มันก็เพียงพอแล้ว... ที่จะกลายเป็นเรื่องราวหนึ่งในชีวิต
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
