เมื่อลูกไม่ฟัง…แต่เราอยากให้เขาเข้าใจ
มีวันหนึ่ง…
ลูกชายตัวเล็กของผมเอาหัวพุ่งเข้ามาในอกผม พร้อมเสียงตะโกนว่า “ไม่! หนูจะไม่แปรงฟัน!”
ผมยืนนิ่ง มองดูฟองขาว ๆ ที่ป้ายกันไปมาเต็มโต๊ะ แปรงสีฟันตกอยู่ข้างล่าง ส่วนยาสีก็เปิดฝาคว่ำอยู่ที่ปลายเท้า
ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนหัวจะร้อน
แต่ผมก็พยายามหายใจเข้าออกช้า ๆ แล้วถามตัวเองว่า…
“เรากำลังจะชนะเขา หรืออยากให้เขาเข้าใจ?”
คำถามนี้มันเหมือนมีเสียงครูบาอาจารย์ท่านหนึ่งมานั่งข้าง ๆ ทันที
เพราะในการเลี้ยงลูกนั้น เราไม่ได้กำลัง “ควบคุม” เขา
แต่เรากำลัง “ฝึกใจ” ตัวเราเอง ไปพร้อมกับ “ปลูกความเข้าใจ” ให้เขา
เด็กบางคนฟังง่าย เด็กบางคนเหมือนหัวดื้อ
แต่ถ้าเราส่องใจลึก ๆ เราจะเห็นว่า…เด็กไม่ได้ดื้อ เพราะเขาอยากทำร้ายเรา
เขาแค่กำลัง “สำรวจโลก” ด้วยตัวเขาเอง
บางทีโลกของเด็ก…มันไม่ได้ต้องการเหตุผลทันที
แต่เขาแค่ต้องการ “อ้อมแขนที่อุ่น” กับ “คำอธิบายที่ไม่รีบร้อน”
วันนั้นผมตัดสินใจนั่งลงกับเขา เอาแปรงมาวางไว้ตรงหน้า
แล้วพูดเบา ๆ ว่า
“พ่อไม่บังคับนะ พ่อแค่อยากให้ลูกฟังว่าฟันของเรากำลังขอความช่วยเหลืออยู่…
ถ้าเราฟังฟันไม่เป็น มันก็จะเจ็บโดยที่เราไม่รู้เลยว่ามันร้องไห้ยังไง”
ลูกเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ หยิบแปรงขึ้นมา…
เขาไม่ได้พูดอะไร
แต่ผมเห็นแววตาเล็ก ๆ คู่นั้นเข้าใจมากกว่าคำพูดหลายพันคำ
ผมไม่รู้ว่าลูกจะจำได้ไหม
แต่ผมมั่นใจว่าผมกำลังสอนตัวเองให้ “ไม่เอาชนะ”
และ “ยอมแพ้ด้วยปัญญา”
ธรรมะไม่ได้อยู่ไกล
บางทีมันก็อยู่ในช่วงเวลาที่เราวางใจลง
แล้วเลือกจะเข้าใจ มากกว่าควบคุม
คุณเคยมีโมเมนต์แบบนี้ไหมครับ?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
