เงียบ…แต่ไม่ว่าง
เคยไหมครับที่เรานั่งอยู่คนเดียว…ไม่มีใคร ไม่มีเสียง ไม่มีภารกิจอะไร
แต่ใจเรากลับเหมือน “มีอะไรเต็มไปหมด”
มีคำพูดเก่าแก่ของหลวงพ่อรูปหนึ่งท่านเคยกล่าวไว้ว่า
“ความเงียบที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่เสียงภายนอก แต่คือใจที่ไม่ตะโกนอยู่ข้างใน”
บางวันเราอยู่ในทุ่งนา หรือเดินลัดเลาะในหมู่บ้านเล็ก ๆ
ไม่มีรถ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีข่าว
แต่น่าแปลก…ใจเรากลับเหมือนคนที่กำลัง “ประชุมในหัว” ทั้งวัน
คิดเรื่องที่ยังไม่เกิด
โกรธคนที่ไม่อยู่
เสียดายสิ่งที่ผ่านไป
วางแผนเหมือนโลกจะจบในพรุ่งนี้
ทั้งที่ “ข้างนอกเงียบ” แต่ “ข้างในวุ่นวาย”
ผมจึงได้เรียนรู้ว่า…
การฝึกธรรมะ ไม่ใช่แค่การนั่งหลับตา
แต่คือการ “ฟังความคิด” โดยไม่รีบตัดสิน
เพราะหลายครั้ง ความทุกข์ไม่ได้มาจากเหตุการณ์ตรงหน้า
แต่มาจาก “คำอธิบายในหัว” ที่เราเล่าให้ตัวเองฟัง
วันหนึ่งผมลองเปลี่ยนวิธีเล่าความคิดในหัวใหม่
จาก “ทำไมชีวิตมันยากจัง”
กลายเป็น “อืม…วันนี้ยังอยู่ได้นี่นา”
จาก “จะทำยังไงต่อดี”
กลายเป็น “ขอลองหายใจลึก ๆ สัก 3 ครั้งก่อน”
แล้วสิ่งน่าอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น…
ใจเริ่มเงียบ…ทั้งที่โลกก็ยังเหมือนเดิม
ธรรมะไม่ใช่เรื่องสูง
ธรรมะคือการกลับมารู้ว่า…
เราหายใจอยู่ไหม
เราตื่นแล้วหรือยัง
เรายังมองเห็นความงามเล็ก ๆ ข้างทางได้อยู่หรือเปล่า
เมื่อใจหยุดตะโกน
ความเงียบก็ไม่ใช่ความว่างเปล่าอีกต่อไป
แต่กลายเป็นที่พัก…
สำหรับจิตใจที่เหนื่อยมาทั้งวัน
หากคุณมี “ความเงียบ” ของตัวเองที่อยากแบ่งปัน
ชวนคุยกันในคอมเมนต์นะครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
