เรื่องสั้น: ไม้ตะเคียนกับคำขอในใจ (Ep 1.)
---
พี่หมีเป็นพรานเฒ่า หน้าเหมือนควันไฟที่ติดหม้อแกงมาแต่ชาติก่อน เขาเป็นหัวหน้าของงานตัดไม้รอบนี้ นำทีมพร้อมลูกมือหนึ่งคนชื่อ ไอ้ตุ่น — หน้าตาเหมือนหมาที่โดนรถเฉี่ยวมาแล้วยังไม่ตาย
แล้วก็มีไอ้หนูชื่อ เดช — เด็กหนุ่มวัยยี่สิบกระเหี้ยนกระหือรือจะหาเงินมาเลี้ยงแม่กับน้อง ชีวิตมันยังสดเหมือนกล้วยดิบแต่มือหยาบกว่าแป้งขนมครก
เช้ามืดวันนั้น พี่หมีดูดบุหรี่แล้วพ่นควันใส่ใบหน้าตัวเองเหมือนกำลังทำพิธีอะไรบางอย่าง แล้วก็พูดขึ้นว่า
"ไม้ต้นนี้ตะเคียน มึงอย่าลบหลู่นะ ถ้ามึงกลัวก็เก็บไว้ในใจ"
พี่หมีพูดเหมือนเมากาแฟผสมน้ำหมาก แล้วก็เริ่มตัด
ไอ้ตุ่นลากโซ่ ไอ้เดชยืนงงอยู่ข้างต้นไม้ ใจมันเต้นตุบ ๆ เหมือนเสียงขวานกระแทกเปลือกไม้
มันกลัวแต่ปากไม่กล้าบอก — บอกไปก็โดนหัวเราะเอา
ในใจมันเริ่มรำพัน “เจ้าป่าเจ้าเขาเอ๊ย ถ้าผมรอดไปจากงานนี้ จะไม่ทำอีกแล้ว ผมสาบาน”
เสียงเลื่อยโซ่ดังกระหึ่มเหมือนป่าโดนข่มขืน
ต้นไม้ล้มลงช้า ๆ เสียงดังโครมเหมือนฟ้าร้องของคนจน
พี่หมีหยิบขวดเหล้าขาวมาจิบแล้วบ้วนลงดิน
“ให้แม่ตะเคียนเขาไปหน่อย เดี๋ยวคืนนี้ฝันร้าย”
ไอ้เดชนั่งหน้าซีดอยู่ข้าง ๆ เหงื่อเยิ้มไปทั้งแผ่นหลัง มันไม่ได้พูดอะไร มันแค่รู้สึกเหมือนลมหายใจในป่ามันหนักขึ้นหน่อย
พอตัดไม้เสร็จ
กองไม้ถูกลากออกมาเหมือนซากช้างที่โดนยิง
สามคนจุดบุหรี่สูบเหมือนเฉลิมฉลองชัยชนะ
ตอนขากลับ ไอ้เดชนั่งท้ายรถ เขายกมือพนมเงียบ ๆ อีกครั้ง “ขอบคุณครับ ผมจะไม่มาอีกแล้วจริง ๆ”
แต่ผ่านไปสองอาทิตย์
มันก็กลับมาอีก — พร้อมเลื่อยและข้าวห่อ
แม่มันป่วย น้องมันต้องซื้อรองเท้าใหม่ไปโรงเรียน
พี่หมีหัวเราะเสียงดัง “เออ เอ็งน่ะ นักเลื่อยจำเป็น!”
ไอ้เดชไม่พูดอะไร แค่หยิบขวดน้ำขึ้นมาดื่มแล้วกลืนชีวิตลงไปอึกหนึ่ง
มันไม่ได้อยากเป็นนักตัดไม้
แต่มันก็ไม่อยากหิวข้าว
---
*ในป่ามืด ไม่มีใครได้ยินเสียงคำขอของเด็กหนุ่มที่ยกมือไหว้ไม้ตะเคียนหรอก*
*แต่เสียงเครื่องเลื่อยมันดังกว่า และเสียงท้องร้องของบ้านมัน…ก็ดังกว่าความเชื่อเสมอ*
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
