ช้า…แต่ไปถึง
มีคนเคยพูดว่า “ทุกคนอยากไปให้ถึง แต่ไม่ใช่ทุกคนที่อยากเดิน”
บางวันเรามองดูชีวิตตัวเองแล้วรู้สึกว่า…
“ทำไมเรายังอยู่ที่เดิม”
“ทำไมความฝันยังไกลเหลือเกิน”
“ทำไมคนอื่นเขาไปไกลแล้ว แต่เรายังย่ำอยู่กับที่”
คำถามพวกนี้ ไม่ผิด
แต่บางทีมันอาจทำให้เรารีบ
รีบจนลืมถามว่า…
“เราอยากไปถึงไหน? แล้วเรากำลังรีบไปเพื่ออะไร?”
ผมนึกถึงพระรูปหนึ่งที่เดินจงกรมอย่างช้า
ช้ามาก…
เหมือนเท้าแทบไม่ขยับ
แต่ท่านไปถึงปลายทางในเวลาเท่ากับที่คนอื่นเดินเร็ว ๆ
ท่านไม่ได้สนใจจะ “ไปไว”
แต่ท่านสนใจจะ “ไปให้ถึงด้วยใจที่ตื่นรู้”
ชีวิตของเราก็เหมือนกันครับ
เราอาจจะทำงานยังไม่สำเร็จ
ยังไม่มีชื่อเสียง
ยังไม่มีเงินเก็บมากมายเหมือนใครเขา
แต่ถ้าเรายัง “เดินอยู่” ทุกวัน
ยัง “มีใจที่ดี” ยัง “คิดเป็น ทำเป็น”
แล้วเราก็ “ไม่หลงทิศ”…
นั่นแหละคือการเดินที่มีค่า
ทุกก้าวที่ช้า…อาจเป็นก้าวที่มั่นคง
ทุกวันที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น…อาจเป็นวันที่ใจเราค่อย ๆ เติบโตเงียบ ๆ
ธรรมะสอนว่า
“ทางสายกลาง ไม่ได้แปลว่าเดินช้า หรือเดินเร็ว
แต่แปลว่า เดินด้วยใจที่รู้ทาง และไม่รีบจนหลงทาง”
วันนี้ ถ้าคุณยังไม่ถึงฝัน
ไม่เป็นไร…
เพราะคุณกำลังเดิน และใจคุณกำลังเติบโต
ช้า…แต่ไปถึง
คือชัยชนะที่ยั่งยืนกว่าการวิ่งไปหลง
คุณมีเรื่องราวของ “ก้าวเล็ก ๆ ที่เปลี่ยนใจคุณ” บ้างไหมครับ?
ชวนแบ่งปันไว้ในคอมเมนต์ หรือส่งกำลังใจให้กันก็ได้นะครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
