มีบางอย่างในใจ…ที่เราไม่เคยเล่าให้ใครฟัง
มีบางคืนที่เรานอนไม่หลับ
ทั้งที่ไม่มีเสียงอะไรเลย
ไม่ใช่เพราะความคิดเยอะ
ไม่ใช่เพราะมีเรื่องใหญ่
แต่เป็นเพราะ “บางอย่าง” มันอยู่ในใจมานาน
…จนเราเองก็ลืมไปว่ามันยังอยู่
เราเติบโตมาแบบเงียบ ๆ
เรียนรู้จะไม่ร้องไห้
เรียนรู้จะยิ้มแม้ไม่มีแรง
เรียนรู้จะเข้าใจทุกคน ยกเว้นตัวเอง
เราเก็บคำพูดบางคำไว้ในใจ
เราให้อภัยใครบางคนในนาม
แต่ “ความรู้สึก” ยังไม่ยอมเดินต่อ
เราทำเป็นปกติทุกวัน
แต่ในใจเหมือนมีอะไร “ค้างอยู่”
ธรรมะไม่ได้สอนให้ลืม
แต่สอนให้ “วาง” โดยไม่ฝืน
วาง…ไม่ใช่โยนทิ้ง
วาง…คือการรู้ว่าเราเคยถือมัน
เข้าใจมัน
เรียนรู้จากมัน
และค่อย ๆ วางมันลงอย่างเบามือ
บางอย่างในใจเรา ไม่ต้องรีบอธิบาย
แค่เรา “กล้ายอมรับ” ว่ามีมันอยู่…
ก็ถือว่าเราเริ่มหายดีแล้ว
ไม่ต้องรีบเป็นคนเก่ง
ไม่ต้องรีบลืมอดีต
ไม่ต้องรีบมีคำตอบ
ขอแค่ไม่หนี
และยอมเป็นเพื่อนกับตัวเอง
แม้ในวันที่อ่อนแอ
คืนนี้…ลองอยู่กับความเงียบ
อย่าพยายามทำอะไร
แค่นั่งนิ่ง ๆ
และยอมให้ใจได้พักบ้าง
บางที คำตอบที่เราหา…
อาจไม่ได้มาในรูปของคำพูด
แต่มาในรูปของ “ความรู้สึกที่เบาลง”
ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้ครับ
ถ้าคุณมีบางอย่างในใจที่อยากพูด
แม้จะไม่เล่าออกมาเป็นคำ
ผมเชื่อว่าความเงียบของคุณ…ก็ดังพอ
ถ้าโพสต์นี้สัมผัสใจคุณได้แม้เพียงนิด
ขอเชิญกดติดตามไว้ แล้วเราจะเดินทางในความเงียบด้วยกัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
