ตอน: คืนที่เดชฝันถึงรากไม้ (Ep 2.)
ไฟฉายพาดหัว แสงจันทร์พอจะบอกให้ไอเดชเห็นทางในป่าเก่า มันเดินตามพรานหมีกับไอ่ตุ่นอีกครั้ง
— เหมือนเมื่อคราวที่แล้ว
ไม้ใหญ่ต้นใหม่ยืนเงียบในความมืด
เหมือนคนแก่รอถูกตัดขา
“กูเคยสาบานกับเจ้าป่าแล้ว…”
ไอเดชคิดในใจ
ไม่รู้เพราะหิวน้ำ หิวข้าว หรือหิวความกล้า
ขาเขายังเดิน แต่ใจมันเดินวนอยู่ที่เดิม — วนในคำว่า "ไม่อยากทำ" กับ "ต้องทำ"
เสียงเลื่อยยนต์กลับมาอีก
พรานหมียังยืนสูบบุหรี่เหมือนเคย — ควันมันลอยคล้ายสายตาเขา ลอยไปไกลจนไม่มีใครตามทัน
ไม้ล้มดัง “โครม” เสียงไม่ต่างจากครั้งก่อน
แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือ...
เสียงในใจของไอเดชมันเงียบลง
คืนนี้ไม่มีคำอธิษฐาน ไม่มีเสียงเจ้าป่า ไม่มีอะไรจากฟากฟ้า เพราะเขารู้แล้วว่า ต่อให้ขอโทษไปกี่ครั้ง
พรุ่งนี้...เขาก็ต้องกลับมาอีก
กลับมาเพราะแม่เป็นเบาหวาน
น้องต้องจ่ายค่าเทอม
และตัวเขา...ไม่มีทักษะอื่นเลย
คืนนั้นหลังกลับจากป่า เดชนอนบนเสื่อเก่า
ฝันเห็นรากไม้ดิ้นได้ มันไม่ร้องไห้ มันแค่เลื้อยพันขาเขาแน่น
เหมือนจะบอกว่า —
“ถ้าจะอยู่รอด...มึงก็ต้องยืนอยู่กับเราด้วย”
เดชสะดุ้งตื่นกลางดึก ไม่ได้กลัว
แต่เหนื่อยกับการขอโทษซ้ำ ๆ
เขาไม่ใช่คนเลว
เขาแค่เป็นคนหนึ่งในอีกหลายล้าน ที่ “ทางเลือก” น้อยเกินไป และ “ความจน” มักไม่ฟังคำขอโทษ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
