จดหมายจากโต๊ะข้างๆ
ร้านกาแฟเล็กๆ ในซอยเงียบๆ ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรนัก
แต่กาแฟร้อนแก้วประจำ กับโต๊ะมุมเดิมๆ ก็พอให้คนบางคนใช้เป็นที่หลบหนีความวุ่นวายของชีวิตได้ดี
โต๊ะข้างหน้าต่าง โต๊ะประจำของเรา
มันเป็นมุมที่คนไม่ค่อยเลือกนั่ง เพราะแสงแดดช่วงสายส่องมาเต็มๆ
แต่เราชอบแสงนั้น มันทำให้รู้สึกว่าเช้านี้ยังมีอะไรดีๆ เหลืออยู่บ้าง
วันหนึ่ง มีโพสต์อิทแผ่นเล็กๆ ติดอยู่ตรงขอบโต๊ะ
เขียนว่า:
“กาแฟร้านนี้เข้มเหมือนวันจันทร์เลยว่ะ”
เราหัวเราะเบาๆ ตอนอ่านจบ
ไม่รู้ใครเขียน แต่มันตลกดี เหมือนเพื่อนที่รู้จักกันนานมาแซวเล่น
วันต่อมา มีอีกแผ่น
“ถ้าโลกใจดีหน่อย คงไม่ต้องมานั่งหลบอยู่ตรงนี้ทุกวัน”
เรานิ่งไปนิดหนึ่ง แล้วหยิบปากกามาเขียนตอบกลับบนโพสต์อิทอีกแผ่น
“แต่โลกก็ใจดีนะ อย่างน้อย…กาแฟร้านนี้ก็ยังไม่ขึ้นราคา”
จากวันนั้น มันกลายเป็นการสื่อสารแบบเงียบๆ
เราทิ้งโพสต์อิทไว้ทุกวัน แล้วก็ได้ตอบกลับในวันถัดไปจากใครบางคนที่ใช้โต๊ะข้างๆ เวลาเรากลับไปแล้ว
ไม่ได้รู้ว่าเป็นใคร ไม่รู้ชื่อ ไม่รู้หน้า
แต่รู้สึกเหมือนมีคนเข้าใจ
เข้าใจในแบบที่ไม่ต้องอธิบายอะไรเยอะ
ผ่านไปสองเดือน
ในวันฝนตก
เรามาถึงร้านเร็วขึ้นเพราะรถเมล์ผ่านมาพอดี
และในวันนั้นเอง ที่เราได้เห็น “เขา”
ชายหนุ่มคนหนึ่ง นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ กำลังเขียนโพสต์อิทแผ่นใหม่ด้วยลายมือที่คุ้นตา
เขาเงยหน้าขึ้นมา มองเรานิดหนึ่ง แล้วยิ้ม
ไม่มีคำพูดอะไร
เขาแค่เลื่อนโพสต์อิทแผ่นนั้นให้เราช้าๆ
“ถ้าความบังเอิญคือเรื่องจริง…วันนี้คงถึงเวลาบอกชื่อกันแล้ว”
เรายิ้มกลับ และพยักหน้า
มือเอื้อมไปหยิบโพสต์อิทอีกแผ่น
เขียนเพียงแค่…
“ชื่อเรา…”
เขาอ่านข้อความนั้น แล้วหัวเราะในลำคอ
ก่อนจะหยิบกระดาษอีกแผ่นมาเขียนกลับ
“ชื่อเราเหมือนกันเลยว่ะ”
แล้วก็ตามด้วยชื่อของเขา ที่เป็นชื่อเดียวกันเป๊ะ
นั่นเป็นครั้งแรกที่หัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว
ก็แปลกดีนะ…เจอคนที่ชื่อเหมือนกัน แถมนั่งเขียนโพสต์อิทคุยกันมาสองเดือน
แต่เพิ่งรู้จักหน้ากันวันนี้
จากวันนั้น โต๊ะข้างๆ ก็ไม่ว่างอีกเลย
เพราะมันกลายเป็น “โต๊ะตรงข้ามกัน”
ที่มีเสียงหัวเราะ สายตาอ่อนโยน และเรื่องเล่าจากวันธรรมดาๆ
ที่เราเอามาเล่าให้กันฟัง เหมือนเพื่อนที่ไม่ต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่
เพราะเรารู้จักกันผ่านกระดาษเล็กๆ มาก่อนหน้านั้นแล้ว
หลายเดือนผ่านไป
ร้านกาแฟยังคงเดิม
แต่เราไม่ได้ใช้โพสต์อิทอีกแล้ว
เพราะตอนนี้ เราได้เขียนบทใหม่
ในสมุดเล่มเดียวกัน
เล่มที่เริ่มจาก “จดหมายจากโต๊ะข้างๆ”
แล้วกลายเป็น “ชีวิตของเราสองคนในร้านเล็กๆ ที่ไม่ดังอะไรเลย”
แต่เป็นร้านที่มีความทรงจำดังที่สุดในใจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
