หงี่หิ้น กับ ปุ่นเท่ากง รบกันที่ตะกั่วป่า
ในยุคเริ่มตั้งสร้างเมือง ด้วยความที่เจ้าพระยาเสนานุชิต (นุช) มีความใกล้ชิดกับพวกอั้งยี่หงี่หิ้น จึงได้ให้กลุ่มหงี่หิ้นกงสี เข้ามาร่วมกันสร้างเมือง เกณฑ์ผู้คน เข้ามาทำงานเหมืองแร่ มีชาวจีน ได้แก่ หลิมบุนตก (ต้นตระกูลบุญสูง) อันฮอง (ต้นตระกูลอัญกุล) เอียบกี่ ควบคุมดูแลกลุ่มคนจีน ต่อมามีกลุ่มปุนเถ้าก๋ง นำโดยเถ้าแก่ ล่อโซ่ย เข้ามามีส่วนแบ่งในการปกครองคนจีน และทำเหมืองในเมืองตะกั่วป่า
อั้งยี่ ทั้ง 2 กลุ่ม มีสำนักงานใหญ่อยู่ที่เกาะหมาก (ปีนัง) และได้กระจายอิทธิพล และแบ่งปันทรัพยากรอยู่ในละแวก ภูเก็ต พังงา ระนอง ตรัง และก็มีการกระทบกระทั่งกันเป็นระยะๆ
ในช่วง เดือน 2 ปี พ.ศ.2418 ช่วงนั้นตามหลักฐานปรากฏว่า กลุ่มหงี่หิ้นกงสี มีสมาชิกราว 3,200 คน เป็นจีนไหหลำประมาณ 2,300 คน ฮกเกี้ยนประมาณ 500 คน และมาเก๊าประมาณ 400 คน ส่วนกลุ่ม ปุ่นเถ้าก๋ง กงสี มีสมาชิกราว 800 กว่าคน
ช่วงนั้นกลุ่มหงี่หิ้นกับ ปุ่นเถ้าก๋ง ทะเลาะกัน ฝ่ายปุ่นเถ้าก๋งแพ้สู้ไม่ได้ ด้วยกำลังคนที่น้อยกว่า จึงเกิดความอาฆาต และต้องการที่จะล้างแค้นกลุ่มหงี่หิ้นกงสี จึงเขียนจดหมายระดมคน และเสบียงจากปุ่นเถ้าก๋งเมืองพังงา ภูเก็ต และเกาะหมาก
แต่หัวหน้ากลุ่มปุ่นเถ้าก๋งที่ภูเก็ต ไม่กล้ายุ่งกับกลุ่มหงี่หิ้นที่ตะกั่วป่า จึงปฏิเสธไม่ส่งเสบียงอาวุธและกำลังคนให้ แถมยังแนะนำให้กลุ่มปุ๋นเถ้าก๋งที่เมืองตะกั่วป่าไปร้องทุกข์กับเจ้าเมือง ดังนั้นเมื่อทางภูเก็ตไม่ร่วมด้วย ทำให้กลุ่มปุ่นเถ้าก๋งกงสีเมืองตะกั่วป่าจึงไม่กล้าที่จะทำการแก้แค้น ได้แต่ด่าทอ และเก็บความแค้นเอาไว้ในใจ
สาเหตุหนึ่งที่ภูเก็ตไม่ได้มาร่วมกับตะกั่วป่าอาจจะเป็นเพราะปุ่นเถ้าก๋งกงสีของภูเก็ตมีการวางแผนก่อการจลาจลอยู่แล้วด้วยก็ได้ จึงได้เก็บกำลัง เสบียงไม่ส่งมาตะกั่วป่า เพราะในปีถัดมา พ.ศ. 2419 ปุ่นเถ้าก๋งกงสีของภูเก็ตก็ก่อกบฏนำความวุ่นวายมาสู่เมืองภูเก็ตเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ได้ หลวงพ่อแช่ม วัดฉลองเข้ามาช่วยเหลือ จนทำให้ภูเก็ตรอดพ้นภัยพิบัติครั้งนั้นไปได้
ปัจจุบันการสู้รบแบบนั้นคงไม่มีแล้ว คงเหลือเพียงเรื่องเล่า และร่องรอยของผู้คนในประวัติศาสตร์ให้เราได้อ่านและระลึกถึง
ขอบคุณครับ
นายนุ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
