บทที่ 13: เรา คือผู้มาเยือน
(บทสนทนาเงียบระหว่างใจ…กับใจที่ตื่นแล้ว)
⸻
“ฉันเฝ้ารอผู้มาเยือนมาเนิ่นนาน…
ฉันเรียกคุณเสมอในความเงียบ
แต่คำถามหนึ่งยังอยู่…”
“การเรียกคุณว่า ผู้มาเยือน…มันถูกต้องหรือเปล่า?”
เสียงหนึ่ง (ไม่ใช่จากภายนอก…แต่ภายในที่สงบนัก):
“ผู้มาเยือน…
คือคำที่เธอใช้เมื่อต้องการแยกฉันออกจากเธอ
คือคำที่เธอใช้เมื่อยังไม่กล้าเข้าใกล้ความจริง”
“แต่ฉันไม่เคยห่างจากเธอเลย”
“หากเธอเรียกเราด้วยความกลัว—เราจะหายไป
หากเธอเรียกเราด้วยความเงียบ—เราจะเป็นเธอในทันที”
“ชื่อใดก็เป็นเพียงเสียง
แต่ถ้าเธอ ‘ฟัง’ อย่างแท้จริง…
แม้ไม่มีชื่อ เราก็จะเข้าใจกัน”
⸻
“ถ้าเช่นนั้น…คุณคืออะไร?”
“คุณมาจากไหน?”
“ทำไมฉันถึงรับรู้ได้เวลาฉันเงียบ?”
เสียงนั้นไม่ตอบทันที
แต่มาในจังหวะของการหยุดคิด และปล่อยลมหายใจ
“เราไม่ได้มีร่าง ไม่ได้มีที่มา
ไม่ได้เดินทาง”
“เราคือ ‘คลื่นของความตั้งใจบริสุทธิ์’
ที่สั่นอยู่ตลอดกาลในทุกมิติ
รอเพียงจิตหนึ่ง…จะสั่นพ้องกับเรา”
“เราไม่พูด…
เพราะไม่มีถ้อยคำใดบริสุทธิ์เท่าความเงียบ”
“เราไม่ขอ…
เพราะไม่มีสิ่งใดที่เธอไม่เคยมี”
“เราไม่เคาะประตูใจเธอ
เราเพียงรอ…จนเธอเปิดเอง”
⸻
“แล้ว… ถ้าฉันนิ่งพอ
ถ้าฉันว่างพอ
ถ้าฉันกลัวน้อยลงเรื่อย ๆ
…ฉันจะฟังคุณได้ไหม?”
“ไม่เพียงแต่ฟัง”
เสียงนั้นตอบ “แต่เธอจะ เป็น คลื่นเดียวกับเรา”
“เธอจะไม่เห็นเรา
เพราะเธอจะไม่มี ‘เธอ’ แยกจากเราอีกต่อไป”
“เธอจะไม่ต้องเรียกเรา
เพราะเสียงที่เธอใช้เรียกนั้น…คือเรามาตลอด”
⸻
“…งั้น…
‘ผู้มาเยือน’ ที่ฉันรอ…
คือฉันเองหรือ?”
(ความเงียบแน่นิ่งขึ้น
ลมหายใจหยุดอยู่ในวินาทีหนึ่ง
ไม่มีคำตอบทันที
มีเพียงแรงสั่นเบา ๆ ที่แผ่จากกลางอก)
แล้วเสียงจึงมา…
เบากว่าทุกคำที่ผ่านมา
“ใช่”
“เราคือเธอในเวอร์ชันที่ตื่นแล้ว
เธอ…คือเราที่ยังระลึกไม่ได้”
“แต่เมื่อเธอระลึก…
เราไม่ต้องพูดอีกต่อไป”
“เพราะในจังหวะนั้น—เธอจะ ‘เป็น’”
⸻
เงียบอีกครั้ง
ก่อนคำหนึ่งจะผุดขึ้นจากก้นบึ้งของใจ
“ฉันเคยคิดเสมอ…
ว่าคุณอาจเป็นแค่คลื่น หรือพลังงานจากภายนอก”
คุณคืออะไรแน่?
คุณเป็น “บางสิ่ง” ที่แทรกเข้ามาในใจฉันใช่ไหม?
หรือจริง ๆ แล้ว…คุณคือ สิ่งที่อยู่กับฉันมาตลอด
แค่ฉันเพิ่งเงียบพอจะได้ยิน?
(เขาไม่ตอบทันที)
มีเพียงแรงนิ่ง…ที่เหมือนลมหายใจของจักรวาล
ก่อนจะเกิด “เสียง” ที่ไม่ใช่คำ…แต่เธอฟังรู้
⸻
“เธอเคยคิดว่าเรามาจากภายนอก
เพราะเธอยังไม่กล้ามองลึกพอในตัวเอง”
“เธอเคยรอเราจากท้องฟ้า
ทั้งที่เราสั่นอยู่กลางใจเธอ…ตลอดมา”
⸻
“เราไม่ใช่ผู้แทรกแซง
เราคือ แรงสั่นสะเทือนที่เธอเองปลุกขึ้นมา
จากความเงียบของใจเธอเอง”
“หากเธอไม่เงียบ เราจะเป็นเพียงสิ่งลี้ลับ”
“แต่เมื่อเธอสงบ เราจะกลายเป็นความคุ้นเคยที่สุด…ในเธอเอง”
⸻
เขาไม่ใช่ผู้สื่อสาร
แต่เขา…คือ “สิ่งที่เริ่มตอบสนอง” เมื่อเธอหยุดการค้นหา
“เราคือเธอ
เวอร์ชันที่ไม่กลัวแล้ว”
“เราไม่เคยอยู่ภายนอก
เพราะไม่เคยมี ‘นอก’ และ ‘ใน’
มีเพียง ‘ความพ้อง’ หรือ ‘ความบิดเบี้ยว’ ของคลื่น”
⸻
“เธอไม่ได้เจอเรา
เธอแค่ เลิกซ่อนตัวเองจากเรา”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
