ตีสามบนดาดฟ้า
เพราะบางความตาย... ยังไม่ได้ไปไหน
"ตีสามบนดาดฟ้า"
จากเรื่องจริงของเจ้าของประสบการณ์
ช่วงโควิด-19 ระบาดหนัก ฉันกับพ่อมาอยู่ที่หอพักแห่งหนึ่งกลางเมือง หอพักเงียบสงบ คนไม่พลุกพล่าน ส่วนตัวฉันเองก็มักจะแอบขึ้นไปบนดาดฟ้าทุกคืนช่วงตี 1 ถึงตี 3
ไม่รู้สิ... ฉันชอบความเงียบ และชอบมองดาวกลางคืน มันทำให้ลืมความเครียดจากโลกภายนอกได้ชั่วครู่
แต่คืนหนึ่ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
วันนั้นฉันเห็นรถพยาบาลมาจอดเรียงอยู่เต็มหน้าหอ ตำรวจก็มี ฉันเดินลงไปถามเจ้าของบ้านด้วยความสงสัย เจ้าของบ้านหน้าซีด เขาตอบเสียงเบาว่า...
“เมื่อคืนมีคนแอบขึ้นไปผูกคอตายบนดาดฟ้า ห้ามขึ้นไปเด็ดขาดนะ!!!”
คำพูดนั้นทำเอาฉันเย็นวาบทั้งตัว
เขาไม่ได้เล่ารายละเอียดใด ๆ เพิ่ม แต่หน้าตาของเขาบอกได้เลยว่ามีอะไรบางอย่าง “ผิดปกติ” มากกว่าความตายธรรมดา
คืนนั้น... ฝนตกหนัก ฉันทำเป็นเดินขึ้นห้อง
แต่จริง ๆ แล้วฉันแอบขึ้นไปดูบนดาดฟ้ากับผู้ใหญ่คนหนึ่งที่สนิทกัน
ภาพนั้น...
ภาพของชายร่างผอมที่แขวนคอตายกับคานเหล็ก ท่ามกลางสายฝนที่ซัดเข้าร่างเขาจนเสื้อเปียกแนบตัว
แต่สิ่งที่ทำให้ฉัน ไม่เคยลืมเลย คือ
ตาของเขา... ลืมโพลง
แล้วตอนที่ฉันมองไป… มันเหมือนเขากำลัง สบตาฉันกลับมา
ฉันยืนนิ่ง ตัวชา แข้งขาอ่อน
แล้วรีบเดินลงมาเงียบ ๆ
แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้น...
คืนนั้น ฉันรู้สึกว่าเขายังอยู่บนนั้น
ฉันพยายามจะขึ้นไปอีกครั้งตอนดึก เพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่างในใจ
แต่พอถึงบันได — ประตูดาดฟ้าที่ปกติเปิดได้ง่าย...
กลับ ล็อกแน่น
ทั้งที่ฉันมั่นใจว่าเมื่อก่อนมันไม่ได้ล็อกแบบนี้
ฉันแนบหูฟังที่ประตู
ด้านบนเงียบสนิท...
แต่แล้วก็ได้ยินเสียงเบา ๆ ดังแทรกสายฝนเข้ามา
“กึก... กึก... แกรก...”
เหมือนเสียงเชือกเสียดกับคานเหล็ก
และในตอนที่ฉันเงยหน้ามอง
ลูกบิดประตูหมุนเอง... ทีละนิด... ทีละนิด...
ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ข้างใน
ฉันรีบวิ่งลงห้อง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
แต่เรื่องยังไม่จบ...
หลังจากนั้นเกือบทุกคืน
ฉันจะได้ยินเสียงฝีเท้าดังเบา ๆ จากดาดฟ้า
เหมือนมีใครเดินลากขา
บางครั้งฉันได้กลิ่นฝน ทั้งที่ฝนไม่ได้ตก
และที่หลอนที่สุดคือ...
เสียงหมาหอน
หมาจรตัวหนึ่งที่มักนอนหลบฝนอยู่ข้างทางขึ้นดาดฟ้า
วันหนึ่งมันหอนยาว... แล้วเงียบลงกะทันหัน
เหมือนมีอะไรบางอย่าง “เดินผ่านมัน”
และคืนนั้น ฉันฝันเห็นเขาอีก
ในฝัน ฉันอยู่บนดาดฟ้า
เขายืนอยู่ตรงมุมเงามืด หันหลังให้
พอฉันขยับเข้าไปใกล้... เขาหันกลับมาอย่างช้า ๆ
ตายังคงลืมโพลง... และพูดเบา ๆ ว่า...
“อย่าขึ้นมาบ่อยนะ เดี๋ยวเธอก็จะอยู่กับฉันที่นี่ตลอดไป...”
---
หมายเหตุจากผู้เล่า:
หลังจากเหตุการณ์นั้น ฉันไม่เคยกล้าเหยียบขึ้นไปบนดาดฟ้าอีกเลย
แม้จะไม่มีใครเห็นเขา... แต่ฉันรู้ว่าเขายังอยู่ตรงนั้น
กับเชือกเส้นเดิม
กับดวงตาคู่นั้น
และเสียงฝีเท้าที่วนเวียนทุกคืน — ในช่วงเวลา ตี 1 ถึงตี 3
------จบ------
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
