สิ่งที่คนไทยจำเป็นต้องรู้ เกี่ยวกับประเทศนี้
ประเทศนี้ เริ่มต้นจากคำว่า "คุณเป็นใคร"
คนจนทำผิด จับทันที
คนรวยทำผิด ดำเนินการตามกระบวนการ
คนจน ถูกตัดสินด้วยพยาน
คนรวย ถูกตัดสินด้วยชื่อเสียง connection ครับ
ในประเทศนี้ คุณจะไม่ได้เข้าถึงความยุติธรรม ถ้าคุณเป็นแค่ประชาชน แต่คุณต้องมีบางอย่างที่มากกว่านั้นครับ เงิน เส้นสาย ชื่อเสียง หรืออย่างน้อยต้องอยู่เงียบๆ จนไม่มีใครสังเกต ครับ
เราเห็นคนทำผิดในข่าวเดินยิ้มอยู่หน้าศาล ในขณะที่คนบางคนติดคุกเพราะลืมจ่ายค่าปรับ 500 บาท
ประเทศไทยเราเชื่อคำโกหกตัวโตๆ มากกว่าข้อเท็จจริงเล็กๆ ครับผม
สังคมเราหลงใหลคำโตๆ แผนยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี project พันล้านครับ นโยบายประชาชนคือศูนย์กลาง แต่พอถามว่าเด็กในหมู่บ้านได้เรียนออนไลน์ยังไง คนพิการเข้าห้องน้ำสาธารณะได้ไหม แม่ค้าหาเงินเลี้ยงลูกพอไหม
คำตอบคือ "กำลังพัฒนา" ครับ
คำสวยหรูกลายเป็นม่านควัน ที่บังความจริงเล็กๆซึ่งสำคัญกว่าเสมอ ครับ
เด็กไทย = ผลิตภัณฑ์ของระบบ
แต่ ไม่ใช่เจ้าของอนาคต
เด็กไทยเริ่มต้นวันใหม่ ด้วยการยืนตรงหน้าธงชาติครับ แล้วจบวันด้วยการสอนว่า จำได้ไหมว่าประเทศไทยมีกี่จังหวัด ในขณะที่โลกหมุนไปไว เด็กไทยยังต้องท่องจำสมัยกรุงสุโขทัย ในขณะที่เด็กต่างประเทศเรียนโค้ดดิ้ง เด็กไทยยังเช็คชื่อเข้าแถวตอนเช้าครับ ถ้าระบบยังไม่ให้เด็กไทยเป็นเจ้าของอนาคตของตัวเอง ประเทศไทยเราก็แค่ผลิตเด็กที่เวียนวนอีกชุดในโรงงานที่มีชื่อว่า"โรงเรียน" แค่นั้นเองครับ
เด็กไม่ใช่อนาคต ถ้าปัจจุบันยังไม่รอด
ผู้ใหญ่เรียกเด็กว่า อนาคตของชาติ
แต่ทำไมเราถึงไม่ให้เขามีปัจจุบันที่ดีพอ เด็กหลายคนโตมากับหนี้ในครอบครัว ถูกบอกว่าอย่าฝันไกล ถูกบอกห้ามคิดต่าง ห้ามถาม ห้ามโตเร็วเกินไป แต่กลับถูกเร่งให้รับผิดชอบจนเกินวัยครับ
เด็กดี คือต้องเงียบ
เด็กเก่ง คือต้องทำตาม
เด็กที่รอด คือต้องแข็ง จนไม่มีความรู้สึก
ระบบข้าราชการไทยจึงแข็งกระด้าง พัฒนายาก เด็กต้องทำตามชั้นผู้ใหญ่ คิดแบบโบราณ เดินตามเพื่อเติบโต ไม่เน้นพัฒนา เน้นสร้างคอนเนคชั่น แต่งตั้งพวกพ้องเพื่อเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน เน้นระบบการอุปถัมภ์ นำเข้าเทคโนโลยี ไม่มีการพัฒนา จัดซื้อเพื่อเงินทอน ร่ำรวยประสบความสำเร็จ พอเกษียณแล้วก็สอนรุ่นต่อไปให้เป็นข้าราชการ แล้วก็เชิดชู อวยความสำเร็จ
ประเทศไทยเรามีกระทรวงการศึกษาที่พยายามพัฒนาอนาคตด้วยหลักสูตรจากอดีต ครับ
โลกเปลี่ยนไปทุกวันครับ แต่หนังสือเรียนยังหน้าตาเหมือนปีพุทธศักราช 2545 ต้องสอบด้วยข้อสอบปีเก่า ในขณะที่บริษัทในอนาคตใช้ AI คัดคนเข้าทำงานแล้วครับ กระทรวงการศึกษาที่ควรพาเด็กเดินไปข้างหน้า แต่กลับพาเด็กเดินวนอยู่กับวิชาที่ไม่มีใครถามว่า "เรียนไปทำไม"
ประเทศไทย ขอให้พอใจกับ"ข้าวแกง"
แล้วห้ามฝันถึงความ"เท่าเทียม"
เขาบอกว่าเราโชคดีแล้วที่อยู่ไทย ไม่ต้องอด มีกินทุกมื้อ ไม่ต้องเป็นแบบประเทศอื่น สอนให้สำนึกรักบ้านเกิด สอนให้พอเพียง แต่คนพูดอาศัยอยู่เมืองนอก ไม่เคยนั่งโต๊ะเดียวกับเรา ไม่เคยยืนรอรถเมล์ตอนฝนตก ไม่เคยต้องหายืมเงินซื้อยาพาราแก้ไข้ ไม่เคยโดนปฏิเสธงานเพราะเรียนไม่จบมหาลัยดัง
เราถูกสอนให้ขอบคุณ ให้สำนึกในมหากรุณาธิคุณ ต้องสำนึกเหตุการณ์ที่ผ่านไปเป็นร้อยปี ทั้งที่ปัจจุบันเรายังไม่เคยได้รับความเป็นธรรมในชีวิต
ชนชั้นนำชอบดูภาพรวม ไม่เคยมองเข้าไปใกล้ๆ เขาบอกว่า GDP โต เศรษฐกิจฟื้น คนไทยซื้อของเก่งขึ้น เขาไม่เคยถามแม่ค้าที่ต้องลดราคาทุกวันแต่ยังขายไม่ได้ครับ ไม่เคยถามเด็กที่ล้มเลิกการเรียนเพราะไม่มีค่าเดินทางไม่เคยถามแรงงานที่ไม่กล้าลาป่วย เพราะไม่มีประกัน
ภาพรวมที่ดูดี "เพราะคนพูดเขาไม่เคยก้มมองพื้นจริงๆที่เราเดินอยู่ครับ"
เราเรียนเรื่องประชาธิปไตย แต่มันไม่ได้มีอยู่จริงๆครับ เด็กไทยเรียนเรื่องประชาธิปไตยทุกคนครับ แต่กลับไม่เคยได้ใช้สิทธิ์นั้นในชีวิตจริงเลยครับ โรงเรียนให้เด็กฝัน แต่กลับย้อนแย้งเพราะเด็กไม่มีสิทธิ์เลือกวิชาเรียน ไม่มีสิทธิ์เลือกครู แม้แต่หัวหน้าห้องบางทีก็ต้องให้ครูเซ็นอนุมัติก่อน
ประชาธิปไตยเป็นเพียงบทเรียนในตำรา ที่ความจริงมันไม่เคยเป็นวิถีชีวิต พวกเราเลยเติบโตมาในประเทศที่ใครก็ตามที่พูดถึงสิทธิเสรีภาพจะถูกมองเป็นภัยความมั่นคงของชาติ ทั้งๆที่สิทธิเสรีภาพนั่นแหละคือหัวใจหลักของความสงบต่างหาก
ความจงรักภักดี จริงๆแล้วใครกันแน่ที่ได้ประโยชน์ คุณเคยสังเกตไหม ที่คำว่าจงรักภักดีมักถูกใช้กับคนที่มีอำนาจน้อยกว่าเสมอ เพราะคนที่เขาอยู่ข้างบนเขาไม่เคยต้องถูกสอนให้จงรักภักดีกลับเลย ในสงครามทุกยุคทุกสมัย คำว่าภักดีมักถูกใช้เป็นคำปลุกใจ เพื่อให้คนธรรมดาออกไปรบแล้วตายเพื่อชาติ ไปตายเพื่อผู้นำ ทั้งที่คนที่ได้ประโยชน์จากชัยชนะมักไม่ใช่คนที่ไปรบและตายในตอนนั้น ความจงรักภักดีไม่เคยมอบสิทธิ์ใดๆ แต่กลับมอบแต่หน้าที่ โดยเฉพาะหน้าที่ที่จะต้องอดทนต้องตายเพื่อใครบางคน
คำว่า จงรักภักดี มันจึงไม่ใช่คำพูดที่แสดงถึงคุณธรรม แต่มันคือเครื่องมือทางอำนาจต่างหาก
Niccoli Machiavelli ผู้เขียน the prince เคยพูดไว้ว่า เจ้าผู้ครองนคร ควรใช้ศีลธรรมเมื่อจำเป็น และถ้าต้องเลือก จงใช้ความกลัวมากกว่าความรัก สร้างภาพลักษณ์แห่งความดี เพื่อให้ประชาชนรู้สึกว่าต้องภักดี แม้จะไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรกลับมาเลย พูดง่ายๆถ้าสามารถควบคุมความภักดีของผู้ใต้ปกครองได้ ก็แทบไม่ต้องให้อะไรกลับต่อผู้ภักดีจริงๆเลยด้วยซ้ำ เพราะสิ่งที่ควบคุมคนจำนวนมากมันไม่ใช่กำลัง แต่มันคือเรื่องแต่ง + ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ที่ถูกออกแบบมาโดยคนที่อยู่เหนือเรา
และนี่ก็คือเหตุผลที่บอกว่าความภักดีไม่ใช่คุณธรรมเสมอไป แต่มันเป็นกลไกที่ควบคุมคนแบบเนียนๆ
คนไทย ประเทศไทย รักชาติ
รักจนลืมประชาชน
คำว่า รักชาติ กลายเป็นเกราะกำบังของอำนาจ กลายเป็นไม้เรียวที่เอาไว้ปิดปากของคนที่แค่ไม่เห็นด้วย
อยากพูดความจริง= ไม่จงรักภักดี
อยากเปลี่ยนแปลง=ทำลายชาติ
อยากทำให้ดีขึ้น=ชังชาติ
รักชาติไม่เคยผิดครับ แต่ถ้ารักจนมองไม่เห็นคนข้างๆ อันนั้นอาจต้องเรียกว่า"หลง"มากกว่ารักครับ
ประเทศไทย กับคุณธรรมปลอมๆ
คุณธรรมปลอมๆที่สังคมบังคับให้ต้องแสดง
เด็กดี ต้องเงียบ
เด็กเรียบร้อย ต้องยอม
เด็กมีมารยาท ต้องไม่เถียงผู้ใหญ่
แม้ว่าผู้ใหญ่จะพูดจาไม่ดีหรือทำร้ายเด็กก็ตาม ผู้ใหญ่มักเอาคำว่าคุณธรรมมาสร้างกรอบ แล้วเอากรอบนั้นมากดเด็กไว้ครับ
ใครพูดดัง=ไร้สัมมาคารวะ
ใครตั้งคำถาม=ปากเก่ง
ใครกล้าปฏิเสธ=หัวรั้น
ผู้ใหญ่ชื่นชมเด็กที่เชื่อฟัง แต่กลับกลัวเด็กที่ใช้หัวใจและสมองพร้อมกัน
"คุณธรรมไม่ควรเป็นการแสดง และความเงียบก็ไม่เคยทำให้ใครดีขึ้นครับ"
- 14
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
