ชื่อเรื่อง: “ข้าวกล่องของแม่”
ทุกเช้า ฉันจะเห็นข้าวกล่องวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวเสมอ
บางวันเป็นไข่เจียวใส่หอมใหญ่ บางวันเป็นแกงเขียวหวานไก่ที่แม่ตั้งใจตักแต่เนื้อ เพราะรู้ว่าฉันไม่กินมะเขือเปราะ
ฉันเคยบ่นขำๆ กับเพื่อนว่า “แม่ฉันทำกับข้าวรสชาติเดิมทุกวันเลยว่ะ ไม่มีเซอร์ไพรส์เลย”
จนกระทั่งวันหนึ่ง… ข้าวกล่องหายไปจากโต๊ะ
เช้าวันนั้นเงียบกว่าปกติ แม่ไม่ปลุกฉันด้วยเสียง “สายแล้วนะลูก” เหมือนเคย
ฉันลงมาจากห้อง เห็นพ่อกำลังนั่งอยู่กับถุงยาในมือ
“แม่ต้องนอนโรงพยาบาลสักพัก…” พ่อพูดเบาๆ
ตอนเที่ยงวันนั้น ฉันนั่งในโรงอาหารมหา’ลัย มองคนอื่นเปิดกล่องข้าว
มีไข่เจียวของแม่เขา แกงเขียวหวานของแม่เขา
กลิ่นมันคุ้นเคยจนน้ำตาฉันจะไหล
เพิ่งรู้ว่า… ข้าวกล่องเดิมๆ ที่ฉันมองข้ามทุกเช้า
คือภาษารักของคนที่ไม่ค่อยพูดคำว่า “รัก”
คือตารางเวลาของคนที่ตื่นเช้ามืดเพื่อใส่ใจในเรื่องเล็กๆ ของฉัน
คือการบอกว่า “แม่ยังอยู่ตรงนี้นะลูก” โดยไม่ต้องพูดเลยสักคำ
ตอนนี้ ข้าวกล่องกลับมาแล้ว
รสชาติเหมือนเดิม—ไม่มีเซอร์ไพรส์เลย
แต่ฉันกินจนหมดไม่เหลือสักคำ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
