16 พ.ค. เวลา 13:35 • นิยาย เรื่องสั้น

“หรือพระพรหมลิขิต”

เรื่องสั้นแนวโรแมนติก…จากประสบการณ์จริง กับความบังเอิญที่ไม่ธรรมดา
วันเกิดปีนี้...
ผมได้รับเค้กก้อนหนึ่งจากเพื่อนกลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี
ไม่ใช่เค้กธรรมดา แต่เป็นเค้กธีมอวกาศ สีฟ้าเข้มราวกับท้องฟ้ายามพลบค่ำ
ประดับด้วยดาวดวงเล็กสีทองวับวาว และ…นักบินอวกาศตัวจิ๋วที่ยืนอยู่ข้างเค้ก
"15 พฤษภาคม" วันเกิดของผม ถูกเขียนไว้กลางกาแล็กซี่เค้ก
ตอนเห็นครั้งแรก ผมหัวเราะเบาๆ มันน่ารักดี...แต่ก็รู้สึกแปลก
หัวใจกลับเต้นแผ่วเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเรียกจากความทรงจำ
“คุ้นเหลือเกิน…” ผมคิด
แต่ก็นึกไม่ออกว่าคุ้นจากอะไร หรือใครกันแน่
เพื่อนๆ ร้องเพลง Happy Birthday ด้วยความสนุกสนาน
ผมหัวเราะ ยิ้ม แต่อีกมุมหนึ่งในใจกลับเงียบ...กำลังจมลงไปกับเจ้าตุ๊กตานักบินอวกาศนั่น
คืนนั้น เพื่อนอีกกลุ่มพาไปฉลองอีกรอบ
ร้านสเต็กเจ้าโปรด ไวน์กลิ่นผลไม้จิบเบา ๆ พืชช่ากรอบนอกนุ่มใน
ทุกอย่างลงตัวและอร่อย
แต่ผมยังคงครุ่นคิดถึงเค้กก้อนนั้น
พอหยิบมันออกมาแบ่งให้เพื่อน…
ผมพูดขึ้นเบา ๆ โดยไม่ทันรู้ตัว
“เจ้าตัวนี้มันคุ้นมาก…เหมือนเราเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
รุ่งเช้า…
ผมสะดุ้งตื่นด้วยหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล
แล้วมันก็ผุดขึ้นมา...ภาพของเขา
“คุณ…คนที่ผมพบที่ประเทศจีน”
วันนั้น…ในเมืองโบรานฝูหลงเจิ้น
คุณใส่เสื้อยืดสีเข้มที่มีลายนักบินอวกาศเล็ก ๆ อยู่ตรงอกซ้าย
ใช่เลย…เหมือนตุ๊กตาบนเค้กไม่มีผิด
และทันทีที่ผมนึกถึงรอยยิ้มของคุณ ความรู้สึกอบอุ่นก็แผ่ซ่านอย่างอธิบายไม่ถูก
หัวใจจำได้แม่นยิ่งกว่าสมองเสียอีก
ผมรีบไปถามพี่ในหมวดว่า ทำไมถึงเลือกเค้กแบบนั้น
พี่ตอบพร้อมรอยยิ้มว่า
"เพราะบุ้งชอบสีฟ้า แล้วพี่เห็นตุ๊กตานักบินอวกาศ มันดูเหมาะกับบุ้งดี เป็นครูฟิสิกส์นี่นา"
ผมยิ้มตอบ…แต่ในใจกลับเต้นรัว
หรือว่านี่ไม่ใช่แค่ของขวัญธรรมดา
แต่มันคือ “สัญญาณ” บางอย่าง
สัญญาณจากพระพรหม…หรือหัวใจผมเองก็ไม่แน่ใจ
ผมนั่งนิ่งแล้วนึกถึงคำพูดของเขาในวันนั้น
“ผมมีแพลนจะไปเที่ยวเมืองไทย”
ผมเพียงยิ้มรับ...ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นเรื่องจริง
แต่ตอนนี้ ทุกอย่างกลับดูเชื่อมโยงกันอย่างไม่น่าเชื่อ
เหมือนใครบางคน...หรือบางพลัง
กำลังค่อย ๆ จัดเรียงเส้นทางของเราอย่างเงียบงัน
แล้ววันหนึ่ง…
เพื่อนผมโทรมาบอก
"ตุลานี้ ไปกระบี่กันมั้ย?"
ทันทีที่ได้ยิน ผมหยุดคิดไม่ได้เลยว่า...
"ถ้า…เราเจอกันอีกครั้งที่กระบี่ล่ะ?"
มันจะยังเรียกว่า "บังเอิญ" ได้อยู่อีกไหม?
หรือจริง ๆ แล้ว นี่คือช่วงเวลาที่จักรวาลเลือกไว้
เพื่อให้หัวใจสองดวง…ได้หันกลับมาเจอกันอีกครั้ง
อย่างไม่ต้องมีเหตุผล
แค่รู้สึก...ว่าใช่
ผมถามตัวเองในความเงียบของค่ำคืนนั้น
ถ้าวันนั้นมาถึง ผมจะลังเลไหม? จะถอยหรือสงสัยอีกหรือเปล่าว่า…นี่คือพรหมลิขิตจริงไหม?
แต่ผมก็ได้คำตอบในใจแล้ว
ถ้าตาเราสบกันอีกครั้ง…
ผมจะไม่ปล่อยให้มันเป็นแค่ “ความบังเอิญ” อีกต่อไป
เพราะครั้งนี้…
ผมมั่นใจแล้วว่า
คุณคือ “destiny” ของผมจริง ๆ…
และถ้าพระพรหมกำลังเขียนเรื่องนี้อยู่ ผมจะไม่ลบแม้แต่บรรทัดเดียว
โฆษณา