บล็อกอันแรกของผม!
สวัสดีครับ นี่เป็นบล็อกอันแรกของผม ก่อนหน้านี้ผมเคยใช้ AI ช่วยคิดและเรียบเรียงประโยค แต่พออ่านดูแล้วกลับรู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย ผมเลยหยุดใช้มัน แล้วก็นั่งลงเขียนใหม่ด้วยตัวเอง เพราะนี่คือบล็อกอันแรก ผมอยากจะรู้สึกภูมิใจที่เขียนด้วยตัวผมเอง
ตัวผมเป็นโรคซึมเศร้า และยังอยู่ระหว่างการรักษา ผมอ่านหนังสือพัฒนาตัวเองมาหลายเล่ม ฟังพอดแคสต์สร้างแรงบันดาลใจมากมาย ใช่ครับ เหตุผลที่ผมเริ่มเขียนบล็อกก็เพราะได้แรงบันดาลใจมาจากพอดแคสต์เหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการจดบันทึก หรือเขียนเรื่องราวของตัวเอง มันช่วยผมได้ไม่น้อยเลย เหมือนยกเหล็กออกจากบาร์น้ำหนักที่ถ่วงใจไว้นาน
และยังเหลือสิ่งอยากทำแต่ไม่ได้ลงมือทำสักที ก็คือ "เขียนบล็อก" ผมอยากใช้พื้นที่นี้แบ่งปันความรู้สึกที่เคยหนักอึ้ง ถ่ายทอดประสบการณ์ และวิธีที่ผมใช้รับมือกับปัญหาต่างๆ ที่เคยเจอมา
อ่านมาถึงตรงนี้ หลายคนอาจสงสัยว่า ในเมื่อผมยังอยู่ระหว่างการรักษา แล้วจะแชร์วิธีแก้ปัญหาให้ใครได้เหรอ? ผมก็ต้องตอบตรงๆ ว่า “ผมไม่รู้เหมือนกันครับ” แต่สิ่งที่ผมอยากแชร์ คือเรื่องที่ผมรู้สึกว่า มัน "คอมพลีต" แล้วในชีวิตของผมเอง
ผมเชื่อว่าคนที่เป็นโรคนี้ต้องพึ่งโชคอยู่ไม่น้อย ถ้าครอบครัวเข้าใจ เพื่อนฝูงให้กำลังใจ ก็ถือว่าโชคดี เพราะการเข้าอกเข้าใจ และการให้กำลังใจ สำคัญจริงๆ สำหรับผู้ป่วยซึมเศร้า
แต่ผมเป็นคนที่ไม่โชคดีนัก ผมเคยถูกพูดว่า "ผมคิดไปเอง" และนั่นทำให้ผมกลัวที่จะเล่าเรื่องส่วนตัวกับคนอื่น ไม่เว้นแต่คนสนิท
แต่ผมก็ไม่สามารถเก็บทุกอย่างไว้ในหัวได้ ผมจึงเริ่มระบายมันผ่านการเขียนลงในสมุดบันทึก และในนี้คงไม่มีใครรู็จักผม
ในช่วงแรก ครอบครัวของผมก็ลำบากในการรับมือกับผมเหมือนกัน ผมเลยหาข้อมูลเกี่ยวกับการดูแลคนเป็นโรคซึมเศร้ามาแชร์ลงกลุ่มไลน์ครอบครัว ผมก็รู้สึกตลกนะ เหมือนกับว่าผมกำลังชี้บอกว่า "ต้องดูแลผมแบบนี้นะ" ซึ่งก็ต้องใช้เวลาปรับตัวกันพอสมควร
ตอนนี้ผมไม่ได้ทำงานอะไรเป็นหลัก เพราะมีธุรกิจของครอบครัวที่ช่วยดูแลกันอยู่ ทุกคนลงมติว่า ให้ผมได้พักจริงๆ ให้ผมมีเวลาค้นหาตัวเอง และได้ลองทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ เพราะที่ผ่านมาผมถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ได้รักอยู่เสมอ ซึ่งก็เป็นชนวนที่ทำให้ผมเป็นอยู่ตอนนี้
กว่าผมจะมาถึงจุดนี้ ผมผ่านอะไรมามากพอควร ทั้งการสูญเสียน้องชาย ความผิดหวังในความรัก เพื่อนที่ห่างหายไปเพราะเรื่องหนี้สิน คำพูดนินทานานัปการ ไปจนถึงการอยู่ในภาวะความเป็นความตาย แล้วตื่นขึ้นมาได้ยินว่า "ผมเรียกร้องความสนใจ" ณ ตอนนั้น ชีวิตมันยากสำหรับผมจริงๆ ครับ
ผมเลยอยากจะเขียนบล็อกไว้ เผื่อเรื่องราวของผมจะเป็นอุทาหรณ์ เป็นประโยชน์ หรือแม้แต่แค่ช่วยให้ใครบางคนรู้สึกตระหนักกับเรื่องที่อาจจะมองข้าม และเหตุการณ์ที่ยังไม่ได้เกิด แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะไม่เกิด บล็อกนี้อาจไม่มีอะไรพิเศษ นอกจากเรื่องเล่าจากผมที่ได้รับแรงบันดาลใจมา แต่ผมจะตั้งใจเขียนในบล็อกต่อไปครับ
ผมก็หวังว่านี่อาจเป็นเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวให้ผมมีเหตุผลมีชีวิตอยู่เพื่อทำมันอย่างมีความสุข
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
