นิทานธรรมะเรื่อง: ดอกไม้ในใจ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ริมภูเขา มีเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ “มณี” เธอเป็นเด็กเรียบร้อย ขยัน แต่กลับมีหัวใจที่เปราะบาง เพราะในบ้านของเธอเต็มไปด้วยเสียงบ่นและความขัดแย้งของพ่อแม่ มณีจึงชอบเดินเข้าวัดทุกเย็น เพื่อฟังธรรมะจากหลวงตา และเงียบ ๆ นั่งมองสวนดอกไม้หลังวัดที่เบ่งบานงดงามอยู่เสมอ
วันหนึ่ง มณีเอ่ยถามหลวงตาว่า
“หลวงตาขา ทำไมดอกไม้ในวัดถึงเบ่งบานอยู่ได้ทุกวัน ทั้งที่บางทีก็ไม่มีฝน ไม่มีคนรดน้ำเลยเจ้าคะ?”
หลวงตายิ้มและตอบว่า
“ดอกไม้ที่นี่เบ่งบาน เพราะมันได้รับแสงแห่งเมตตา และลมหายใจแห่งความสงบจากผู้ที่เดินผ่านมา แม้ไม่มีน้ำ ดอกไม้ก็ยังรู้จักรอคอยและไม่ท้อถอย มันเติบโตจากความอดทนเช่นนั้นแหละ”
มณีนิ่งฟัง แล้วเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะถามว่า
“แล้วถ้าหนูอยากให้ใจของหนูเหมือนดอกไม้บ้างล่ะเจ้าคะ หนูควรทำอย่างไร?”
หลวงตายิ้มอีกครั้ง และเอื้อมไปหยิบเมล็ดดอกไม้เม็ดหนึ่งส่งให้เธอ
“จงปลูกมันไว้ในใจลูก ไม่ใช่ในดิน… ทุกครั้งที่เจ้าทำความดีหนึ่งอย่าง เอื้อเฟื้อ พูดดี อภัยให้คนอื่น ก็เหมือนเจ้ารดน้ำเมล็ดดอกไม้นั้นสักหยด แล้ววันหนึ่ง เจ้าจะมีสวนดอกไม้ในใจ ที่เบ่งบานไม่แพ้ที่ใดในโลก”
ตั้งแต่นั้นมา มณีก็เริ่มฝึกใจตนเอง รู้จักยิ้มให้พ่อแม่แม้ในวันที่เหนื่อย เรียนรู้ที่จะฟังโดยไม่ตอบโต้ และเริ่มช่วยเหลือผู้อื่นโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน
ไม่นานนัก เธอรู้สึกว่า “บ้าน” เริ่มเปลี่ยนไป เสียงบ่นลดลง รอยยิ้มเพิ่มขึ้น
และที่สำคัญที่สุด… เธอเริ่มเห็น “ดอกไม้” เบ่งบานอยู่ในใจของเธอเอง
คติธรรม:
“เมื่อเรารดน้ำให้ความดี แม้เพียงเล็กน้อยทุกวัน วันหนึ่งใจเราจะงามดั่งสวนดอกไม้”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
