นิทานธรรมะเรื่อง: แสงไฟในใจตะเกียง
ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในหุบเขาอันเงียบสงบ
มีชายชราคนหนึ่งชื่อว่า “ลุงเพ็ง” เขาอาศัยอยู่คนเดียวในกระท่อมไม้เก่า ๆ พร้อมกับตะเกียงดวงหนึ่งที่เขารักมาก ตะเกียงนี้เคยเป็นของแม่เขา และเขาจุดมันทุกคืนไม่เคยขาด ด้วยเชื่อว่าแสงจากตะเกียงคือสิ่งที่คอยนำทางใจไม่ให้หลงทาง
วันหนึ่ง เด็กชายชื่อ “นที” ลูกชายของช่างตีเหล็กในหมู่บ้าน เดินหลงเข้าป่าระหว่างเก็บฟืน ฝนตกลงมาอย่างหนัก ฟ้าร้องคำราม นทีตัวสั่น หนาว หิว และร้องไห้จนหมดแรง
แสงตะเกียงดวงเล็ก ๆ ส่องวาบมาจากทางไกล ลุงเพ็งเดินฝ่าฝนมาพบเด็กชาย แล้วพากลับมายังกระท่อม จุดไฟให้ความอบอุ่น และแบ่งข้าวต้มร้อน ๆ ให้กิน
นทีเงยหน้าถาม
“ลุงไม่กลัวหรือครับ ที่ต้องฝ่าฝนออกมาหาผม ทั้งที่ตัวเองก็แก่แล้ว…”
ลุงเพ็งยิ้ม
“ลุงไม่กลัวหรอกลูก แค่รู้ว่ามีคนหลงทาง ลุงก็เอาแสงตะเกียงของลุงออกไปให้เขาเห็นทาง… เหมือนที่แม่ลุงเคยทำกับลุงเมื่อลุงยังเล็ก”
นทีนิ่งฟังด้วยหัวใจอุ่นขึ้น ลุงเพ็งจึงกล่าวต่อ
“บางครั้งในชีวิตเรา อาจไม่มีดวงตะวัน แต่หากเรายังมีแสงเล็ก ๆ จากความเมตตา แสงนั้นก็พอจะส่องให้ใครบางคนเดินพ้นความมืดได้เสมอ”
คืนนั้น นทีนอนหลับใต้แสงตะเกียงอย่างสงบ… และในใจของเขา มีแสงเล็ก ๆ กำลังจุดติดขึ้นทีละน้อย
คติธรรม:
“จงเป็นแสง แม้เพียงเล็กน้อย… ก็มีค่ายามที่โลกมืด”
#นิทาน #ธรรมะ #คติธรรม
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
