นิทานธรรมะเรื่อง: เสียงของลมหายใจ
ณ หมู่บ้านหนึ่งในหุบเขา มีเด็กชายชื่อ “ฟ้า” เขาเป็นเด็กที่ใจร้อน โมโหง่าย พูดจาห้วน ๆ และมักจะทะเลาะกับเพื่อนอยู่เสมอ ครูบาอาจารย์หลายคนพยายามตักเตือน แต่ฟ้าก็ยังเปลี่ยนแปลงตนเองไม่ได้
วันหนึ่ง ฟ้าเดินเข้าวัดเพราะถูกแม่ใช้ให้ไปช่วยทำความสะอาดศาลา เขาพบหลวงปู่กำลังนั่งหลับตาอยู่ใต้ต้นโพธิ์ใหญ่ ไม่พูด ไม่ขยับ ไม่มีเสียงอะไรเลย มีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกช้า ๆ ของหลวงปู่ ที่ดังแผ่วเบา
ฟ้านั่งมองอยู่นาน แล้วถามด้วยความสงสัยว่า
“หลวงปู่ครับ ทำไมหลวงปู่นั่งเฉย ๆ ไม่พูด ไม่ทำอะไรเลย?”
หลวงปู่ลืมตาขึ้นช้า ๆ แล้วตอบว่า
“บางครั้ง... การไม่พูด คือการพูดอย่างลึกซึ้งที่สุด และการฟังเสียงลมหายใจ คือการฟังเสียงของตัวเอง”
ฟ้าทำหน้างง หลวงปู่จึงชวนให้ฟ้านั่งหลับตา และสอนให้เขานับลมหายใจ
“หายใจเข้า... นับหนึ่ง หายใจออก... นับสอง ให้ใจเงียบลง แล้วเจ้าจะเห็นใจของตัวเอง”
ฟ้าลองทำตาม ตอนแรกเขารู้สึกเบื่อ แต่พอทำไปสักพัก ใจเขากลับรู้สึกเบาสบายขึ้นอย่างประหลาด และเมื่อเขาลืมตาขึ้น โลกก็ยังเหมือนเดิม แต่ใจของเขาเปลี่ยนไป
จากวันนั้น ฟ้ากลับมาเรียนรู้การฟังลมหายใจทุกวัน เขาเริ่มอดทนขึ้น คำพูดอ่อนโยนขึ้น และความโกรธในใจค่อย ๆ หายไป จนเพื่อน ๆ เริ่มสังเกตเห็นว่า “ฟ้าเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ”
คติธรรม:
“ใจที่สงบ เห็นชัดกว่าตา ใจที่ฟังเสียงลมหายใจ ย่อมได้ยินเสียงของตนเอง”
#นิทาน #นิทานธรรมะ #ธรรมะ #คติธรรม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
