ประเทศคิวบา
คิวบา ประกอบด้วยเกาะคิวบา(เป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดในหมู่เกาะเกรตเตอร์แอนทิลลีส), อิสลาเดลาฮูเบนตุด รวมถึงเกาะน้อยใหญ่กว่า 4,195 เกาะ ตั้งอยู่ในภูมิภาคแคริบเบียนเหนือบริเวณจุดบรรจบของทะเลแคริบเบียน อ่าวเม็กซิโก และมหาสมุทรแอตแลนติก, ทางทิศตะวันออกของคาบสมุทรยูกาตัน, ทางตอนใต้ของรัฐฟลอริดาและบาฮามาส, ทางตะวันตกของเกาะฮิสปันโยลา
และทางเหนือของประเทศจาเมกาและหมู่เกาะเคย์แมน มีพื้นที่แผ่นดินใหญ่ประมาณ 109,884 ตารางกิโลเมตร(42,426 ตารางไมล์) และ 135,420 ตารางไมล์หากนับรวมเขตเศรษฐกิจจำเพาะ คิวบามีประชากรมากเป็นอันดับสามในภูมิภาคแคริบเบียน คือประมาณ 10 ล้านคน เมืองหลวงและเมืองขนาดใหญ่ที่สุดคืออาบานา ซึ่งเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของประเทศ และเป็นหนึ่งในเมืองท่าที่สำคัญที่สุดในภูมิภาค
ที่มาของชื่อประเทศ"Cuba" นั้นปราศจากหลักฐานยืนยันที่แน่ชัด นักประวัติศาสตร์สันนิษฐานว่าชื่อนี้มาจากภาษาไทโน ซึ่งอาจแปลได้ว่า"ที่ซึ่งมีดินอุดมสมบูรณ์"(cubao) หรือ"สถานที่อันยิ่งใหญ่"(coabana)
ดินแดนของคิวบามีมนุษย์เข้ามาตั้งถิ่นฐานตั้งแต่ประมาณ 4,000 ปีก่อนคริสตกาล ชนเผ่าพื้นเมืองอย่างกัวนาฮาตาเบย์ และ ไทโนเป็นเจ้าของดินแดนแห่งนี้ในช่วงล่าอาณานิคมในศตวรรษที่ 15 ดินแดนทั้งหมดตกเป็นอาณานิคมของสเปนก่อนจะมีการเลิกทาสใน พ.ศ. 2429
ชาวสเปนเดินทางมาถึงเกาะคิวบาครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2035 แต่ไม่ได้สนใจเกาะนี้มากนักในระยะแรกเพราะไม่มีทรัพยากรธรรมชาติและมีชาวอินเดียนอยู่น้อย จนกระทั่งเกิดการปฏิวัติในเฮติเมื่อปี พ.ศ. 2333 คิวบาจึงกลายเป็นแหล่งอุตสาหกรรมน้ำตาลของสเปนแทนที่เฮติ
คิวบาเป็นดินแดนสุดท้ายในทวีปอเมริกาที่เป็นอาณานิคมของสเปน โคเซ มาร์ตี จัดตั้งพรรคปฏิวัติคิวบาเมื่อ พ.ศ. 2435 เพื่อเรียกร้องเอกราชจนถูกฆ่า เมื่อปี พ.ศ. 2438 การเรียกร้องเอกราชของคิวบาได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐอเมริกา จนกระทั่งเรือรบของกองทัพเรือเกิดระเบิดในอ่าวของกรุงอาบานา เมื่อวันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2440 ซึ่งกลายเป็นชนวนให้เกิดสงครามสเปน-อเมริกา
ส่งผลให้คิวบาถูกยึดครองโดยประเทศสหรัฐอเมริกา ก่อนจะได้รับเอกราชใน พ.ศ. 2445 คิวบาประกาศใช้รัฐธรรมนูญฉบับใหม่ เมื่อปี พ.ศ. 2483 แต่ความไม่สงบทางการเมืองกลับทวีความรุนแรงขึ้น นำไปสู่การทำรัฐประหารในปี พ.ศ. 2495 และเป็นจุดเริ่มต้นการปกครองแบบเผด็จการโดย ฟุลเฮนซิโอ บาติสตา ขบวนการ 26 กรกฎาคม นำไปสู่การโค่นล้มรัฐบาลในช่วงการปฏิวัติคิวบาซึ่งนำไปสู่การสถาปนาการปกครองแบบคอมมิวนิสต์ภายใต้ฟิเดล กัสโตร เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์
คิวบามีส่วนร่วมในความขัดแย้งในช่วงสงครามเย็นระหว่างสหภาพโซเวียตและสหรัฐ ความตึงเครียดทวีความรุนแรงจนเกือบจะกลายเป็นสงครามปรมาณูในเหตุการณ์วิกฤตการณ์ขีปนาวุธปี 2505 ภายหลังการล่มสลายของสหภาพโซเวียต คิวบาเผชิญกับภาวะเศรษฐกิจถดถอยอย่างรุนแรงในทศวรรษ 1990
ซึ่งเป็นที่รู้จักกันในชื่อช่วงเวลาพิเศษ ต่อมา ในปี 2551 กัสโตรประกาศวางมือทางการเมืองหลังดำรงตำแหน่งประธานาธิบดียาวนาน 49 ปี ราอุล กัสโตร เข้ามารับตำแหน่งต่อและลงจากตำแหน่งในปี 2561 มิเกล ดิอัซ-กาเนล เข้ามารับตำแหน่งประธานาธิบดีคนที่ 19 และคนปัจจุบัน
คิวบายังเป็นหนึ่งในประเทศที่นิยมลัทธิมากซ์–เลนิน มีระบอบการปกครองแบบรัฐพรรคการเมืองเดียว และเป็นหนึ่งในไม่กี่ประเทศที่ยังปกครองแบบคอมมิวนิสต์อย่างเปิดเผย พรรคคอมมิวนิสต์มีบทบาทหลักในการบริหารประเทศรวมทั้งเป็นผู้กำหนดกิจกรรมต่างๆ อย่างเบ็ดเสร็จ
โดยบทบาทหน้าที่และความสำคัญของพรรคมีบัญญัติอยู่ในรัฐธรรมนูญ ลัทธิอำนาจนิยมมีบทบาทสูงต่อวิถีชีวิตของประชาชน ความเห็นต่างทางการเมืองหรือการต่อต้านรัฐบาลเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ นักข่าวไร้พรมแดนจัดอันดับให้คิวบาเป็นประเทศที่ให้เสรีภาพสื่อต่ำที่สุดเป็นอันดับต้นๆ ของโลก
คิวบาถือเป็นส่วนหนึ่งของลาตินอเมริกาในทางพฤตินัย เนื่องจากวัฒนธรรมและวิถีชีวิตทางสังคมที่ได้รับอิทธิพลมาจากสเปน คิวบาเป็นหนึ่งในประเทศที่มีความหลากหลายทางชาติพันธุ์และวัฒนธรรมมากที่สุด ประเพณีท้องถิ่นจำนวนมากได้รับอิทธิพลมาจากชนเผ่าพื้นเมืองตั้งแต่ยุคล่าอาณานิคม รวมถึงการได้รับอิทธิพลจากการอยู่อาศัยของทาสชาวแอฟริกันและความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับสหภาพโซเวียตในช่วงสงครามเย็น
คิวบาเป็นหนึ่งในสมาชิกผู้ร่วมก่อตั้งสหประชาชาติ, กลุ่ม 77, ขบวนการไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด, องค์การรัฐแอฟริกา แคริบเบียน และแปซิฟิก และ องค์การนานารัฐอเมริกา คิวบามีระบบเศรษฐกิจสังคมนิยมหรือระบบเศรษฐกิจแบบวางแผน รายได้หลักมาจากอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว และการส่งออกแรงงานมีฝีมือ สินค้าส่งออกได้แก่ กาแฟ, น้ำตาล และ ยาเส้น
ในอดีตก่อนการปกครองโดยคอมมิวนิสต์ คิวบาเคยมีดัชนีชี้วัดทางเศรษฐกิจและสังคมที่ดีกว่าประเทศอื่นในภูมิภาคทั้งในด้านการศึกษา อัตราการเสียชีวิตของทารก และความคาดหมายคงชีพ คิวบามีระบบการดูแลสุขภาพที่เป็นสากล โดยพลเมืองสามารถเข้ารับการบริการโดยไม่เสียค่าใช้จ่าย
อย่างไรก็ตาม ปัญหาหลักในปัจจุบันคือความยากจนที่เพิ่มสูงอย่างต่อเนื่องโดยคิดเป็นอัตราส่วนสูงถึง 88% ของประชากรทั้งหมด ความอดอยากเป็นอีกหนึ่งปัญหาสำคัญซึ่งประชากรส่วนใหญ่ยังต้องเผิชญภาวะโภชนาการไม่เพียงพอตามนโยบายของโครงการอาหารโลก ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญของปัญหาสุขภาพในประเทศ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
