20 พ.ค. เวลา 11:44 • นิยาย เรื่องสั้น

บันทึกจากวิญญานที่ปรารถนาจะสิ้นสุด 5

ความลับที่ฝังลึก และไม่เคยถูกลืม
ในเช้าวันหนึ่งที่คาเฟ่เล็ก ๆ แห่งเดิม รตีวางแก้วกาแฟลงอย่างเงียบงัน สายตาเธอลอยไกลเหมือนจมอยู่ในโลกอีกใบ
“คิน... ฉันมีเรื่องจะเล่า” เธอพูดเบา ๆ ราวกับกลัวว่าใครจะได้ยิน “มันเหมือนฝันร้ายที่วนเวียนไม่จบมาหลายเดือนแล้ว”
ภาคินหยุดช้อนกาแฟในมือ จ้องหน้าเธอนิ่ง รอคอยโดยไม่เร่งรัด
“มันไม่ใช่ฝันธรรมดา” เธอกลืนน้ำลายเบา ๆ “มันรู้สึก... จริงเกินไป เหมือนฉันกำลังจำบางอย่างที่ถูกลืมมานานออกมาได้ทีละนิด เรื่องของคนที่ชื่อว่า ‘ธาม’”
“ธาม?” เขาทวน
รตีพยักหน้า “ในฝัน ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง… เธอร้องไห้ เรียกชื่อธามซ้ำ ๆ เหมือนหัวใจเธอแตกเป็นเสี่ยง ฉันไม่รู้จักพวกเขา แต่ฉัน... รู้สึกผูกพันแปลก ๆ กับพวกเขา มันคาใจเหมือนอะไรบางอย่างที่ยังไม่คลี่คลาย”
เธอเว้นจังหวะไปครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อด้วยเสียงต่ำ
“พ่อฉันเพิ่งซื้อโรงแรมของตระกูลกลับคืนมา... นายจำได้ใช่มั้ย?”
“อืม” ภาคินพยักหน้า
“ที่นั่นมีบ้านไม้เก่า ๆ หลังหนึ่งอยู่ในบริเวณเดียวกัน พ่อกำชับว่า ‘ห้ามยุ่ง’ กับมันเด็ดขาด ไม่เคยอธิบายว่าทำไม… ยิ่งห้าม ฉันยิ่งรู้สึกว่ามันมีบางอย่างซ่อนอยู่”
“เธอคิดว่ามันเกี่ยวกับฝันนั่น?” เขาถาม
รตีเงียบไป ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ “มากกว่าที่ฉันคิดด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าในบ้านหลังนั้นมีอะไร แต่บางอย่างบอกฉันว่า... คำตอบทั้งหมดอยู่ที่นั่น และพ่อก็กำลังปิดมันไว้”
ภาคินยื่นมือแตะแขนเธอเบา ๆ “รตี ถ้าเธออยากรู้ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน?”
รตียิ้มบาง ๆ “ขอบคุณนะคิน ฉันอยากรู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ ฝันพวกนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าจะเจออะไรที่นั่น… แต่ฉันรู้ว่าฉันต้องไปค้นหาคำตอบ”
รตีพูดด้วยท่าที่มุ่งมั่น
ค่ำแล้ว .. เสียงลมพัดผ่านยอดไม้ใหญ่ กิ่งไม้ไหวแรง เสียดสีกันจนเกิดเสียงใบไม้กระทบกันเบา ๆ คล้ายเสียงกระซิบจากอดีต รตีและภาคินยืนเงียบอยู่หน้าบ้านไม้เก่า ลักษณะพิเศษของมันคือทรงหกเหลี่ยม ดูแปลกตาสำหรับผู้มาเยือน
มันถูกลืมเลือนไว้ตรงมุมลึกของโรงแรม ซ่อนตัวอยู่หลังสวนป่าเล็ก ๆ ที่ทั้งทึบและรกร้าง ราวกับจงใจไม่ให้ใครมองเห็น
บ้านหลังนี้เป็นส่วนหนึ่งของที่ดิน ซึ่งพ่อของรตีเพิ่งซื้อกลับคืนมา พร้อมกับโรงแรม ใหญ่ที่เคยเป็นของตระกูล
ก่อนหน้านี้ มันเคยถูกขายให้กับเศรษฐีคนนึง รตีเองก็ไม่รู้ว่าคือใคร เพราะผู้เป็นพ่อไม่เคยเล่าหรือพูดถึงเลย “ห้ามเข้าไปยุ่งเด็ดขาด”
คำสั่งเด็ดขาดจากผู้เป็นพ่อ ตอนซื้อโรงแรมกลับมาใหม่ ๆ แล้วรตีสังเกตุเห็นบ้านไม้ทรงประหลาด ในสวนป่ารกร้างหลังโรงแรม คำสั่งที่หนักแน่น แต่ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีเหตุผล แต่ไม่มีอะไรสามารถหยุดความสงสัยที่คุกรุ่นอยู่ในใจของรตีตอนนี้ได้อีกแล้ว
“แน่ใจนะ ว่าอยากเข้าไป?” ภาคินถามเสียงเบา แววตาของเขามีทั้งความกังวลและความระแวง รตีพยักหน้ารับ กำมือแน่นจนรู้สึกถึงเล็บที่จิกเข้าเนื้อ
“ฉันต้องรู้ให้ได้... ว่าผู้หญิงในฝันคือใคร ทำไมเธอถึงเรียกฉันว่า ‘ธาม’ ซ้ำ ๆ และฉันมั่นใจว่า... ทุกอย่างต้องเริ่มต้นจากที่นี่”
ประตูไม้ถูกเปิดออก เสียงเอี๊ยดอ๊าดจากบานพับดังก้องในความเงียบ กลิ่นอับชื้นของไม้เก่าและฝุ่นที่สะสมมาเป็นสิบปี ลอยขึ้นทันทีที่ทั้งคู่ก้าวเข้าไป
ภายในตัวบ้านมืดสนิท มีเพียงแสงจากไฟฉายที่ค่อย ๆ สาดไปบนผนังไม้เก่าซึ่งเคยเคลือบเงา แต่บัดนี้กลายเป็นสีหม่นคล้ำ ฝุ่นหนาทึบเกาะตามขอบโต๊ะ ชั้นวางของ และข้าวของเครื่องใช้ที่เหมือนถูกทิ้งไว้ตั้งแต่วันสุดท้ายที่มีใครอยู่ที่นี่
รตีเดินช้า ๆ อย่างระมัดระวัง จับตามองไปรอบตัว ขณะที่ภาคินขยับตามหลังไม่ห่าง
“บ้านหลังนี้... คงถูกทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนโรงแรมจะถูกปิดด้วยซ้ำ” รตีพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง
“แล้วทำไมพ่อเธอไม่มาปรับปรุงหล่ะ?” เขากระซิบถามกลับ แต่ไม่มีคำตอบ อย่างที่บอกรตีเองก็ไม่รู้ แต่ทันใดนั้น สายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับกล่องไม้เก่าใบหนึ่งที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะไม้เก่า เธอเดินเข้าไปหยิบอย่างระมัดระวัง ปัดฝุ่นออกด้วยปลายเสื้อ แล้วหันไปเรียกผู้เป็นเพื่อนเสียงเบา
“คิน... ฉันเจอนี่”
กล่องไม้ขนาดย่อม แม้จะเก่า แต่ยังอยู่ในสภาพดี ราวกับมีใครตั้งใจรักษามันไว้
มือของรตีสั่นเล็กน้อย ขณะเปิดฝากล่องออก ภายในบรรจุภาพถ่ายเก่า ๆ หลายใบซ้อนกันอยู่ เธอค่อย ๆ หยิบภาพใบบนสุดขึ้นมาดู จังหวะหัวใจเต้นผิดจังหวะในทันที...
ภาพนั้นเป็นภาพหญิงสาวในชุดกระโปรงลูกไม้สีขาว ดวงตาคู่นั้นช่างคุ้นเคย รอยยิ้มที่เศร้าซ่อนอยู่ในภาพถ่าย ทำให้รตีรู้สึกแปลกใจจนแทบหยุดหายใจ
ทันทีที่สายตาของเธอจ้องมองไปยังภาพ รตีรู้สึกถึงความคุ้นเคยอย่างประหลาด นั่นไม่ใช่แค่ภาพธรรมดา ๆ
แต่มันคือใบหน้าของผู้หญิงในฝันที่เธอเคยเห็นหลายครั้ง
ผู้หญิงคนนั้นในฝันเอาแต่เรียกเธอว่า “ธาม” และทุกครั้งที่เธอฝันถึง ใบหน้าของหญิงสาวคนนี้ก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
นี่มัน… เธอคนนั้นเอง…” รตีพูดออกมาเบา ๆ ราวกับกลัวว่าจะทำลายความเงียบในบ้านหลังนี้
ภาคินเงยหน้ามอง “เกิดอะไรขึ้น?”
“เธอ… คนที่ฉันเห็นในฝัน… คือคนในรูปนี้… และเธอเรียกฉันว่า ‘ธาม’” รตีสะกดคำพูดไม่ออกด้วยความประหลาดใจ
ความลึกลับที่แสนจะซับซ้อนเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ ในหัวใจของรตี
โฆษณา