“บทเรียนจากพ่อปลากัด: ผู้อดทนผู้เดียว”
ช่วงที่ปลากัดวางไข่เสร็จ
แม่ปลาต้องพัก พ่อปลาต้องเฝ้า
เป็นช่วงเวลาที่หลายคนอาจมองว่า “ธรรมดา”
แต่ถ้าเรามองให้ลึก
มันคือแบบฝึกหัดของ “ความอดทน” และ “การไม่หวังผลตอบแทน”
พ่อปลาไม่ได้อยากเฝ้าไข่
แต่เขา “ทำเพราะหน้าที่”
ไม่หวังคำชม ไม่หวังคนมอง
ไม่แม้แต่จะมีใครอยู่เป็นเพื่อน
พ่อปลา…
ต้องอมไข่ไว้ในปาก
ต้องว่ายวนอยู่ใต้ฟองอากาศ
ต้องระวังไม่ให้ไข่หล่น
ต้องแยกไข่ที่เสียออกจากไข่ที่ยังดี
ทั้งวัน…ทั้งคืน…ในความเงียบ
แล้วมนุษย์ล่ะ?
พ่อแม่บางคน ก็เหมือนพ่อปลา
เหนื่อยเงียบ ๆ
อดทนโดยไม่มีใครรู้
ให้ลูกได้เกิด ได้โต ได้รอดในโลกนี้
โดยไม่เคยเรียกร้องคำว่า “ขอบคุณ”
ธรรมะของพระพุทธเจ้าก็สอนว่า
“ขันติ ปะระมัง ตะโป ตีติกขา”
ความอดทน คือ ตบะอันยิ่งใหญ่”
ไม่ต้องเข้าป่า ไม่ต้องขึ้นเขา
แค่ดูพ่อปลากัด แล้วกลับมาดูใจเรา…ว่าเรายังมีขันติไหม?
ขันติต่อสิ่งที่ควบคุมไม่ได้
ขันติต่อคนที่ไม่เข้าใจ
ขันติต่อชีวิตที่ยังไม่เป็นอย่างใจหวัง
พ่อปลากัด…ไม่ได้เฝ้าไข่เพราะกลัวเสีย
แต่เพราะ “เข้าใจหน้าที่”
บางทีเราเหนื่อย
เพราะเรา “ทำด้วยความอยากให้ได้”
ไม่ใช่ “ทำด้วยความเข้าใจว่าเป็นหน้าที่”
ขอให้ทุกคนที่กำลังดูแลไข่ปลา
ลองเปลี่ยนมุมใจเบา ๆ จาก
“จะได้ลูกกี่ตัวนะ”
มาเป็น
“วันนี้ฉันกำลังฝึกความอดทนอยู่หรือเปล่า?”
เพราะสุดท้าย…
ลูกปลาอาจโตช้า
แต่ใจของเรา อาจโตขึ้นโดยไม่รู้ตัว
—
— นักสื่อธรรม ผู้เลี้ยงปลา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
