[Minnasa] บทกวีในวันที่เวลาหยุดลง เมื่อฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า มันไม่เอื้อนเอ่ยคำใด เพียงทอดตัวกว้างไกล ฉันรู้สึกว่า... ฉันเคยเป็นนก เคยบิน ไม่ใช่เพื่อไปถึงจุดหมาย แต่เพื่อรับรู้การเคลื่อนไหวของลม เพื่อได้อยู่ในอ

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

•

22 พ.ค. เวลา 12:30 • นิยาย เรื่องสั้น

บทกวีในวันที่เวลาหยุดลง

เมื่อฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า

มันไม่เอื้อนเอ่ยคำใด

เพียงทอดตัวกว้างไกล

ฉันรู้สึกว่า... ฉันเคยเป็นนก

เคยบิน ไม่ใช่เพื่อไปถึงจุดหมาย

แต่เพื่อรับรู้การเคลื่อนไหวของลม

เพื่อได้อยู่ในอ้อมแขนของอากาศ

เมื่อฉันมองทะเลสาบ

ผิวน้ำสะท้อนแสงเงาโดยไม่ถามอะไรกลับ

ฉันคิดว่า... ฉันเคยเป็นปลา

ว่ายในความเงียบที่ไม่มีคำอธิบาย

เพียงรับรู้ว่า... การเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน

ก็เพียงพอแล้วสำหรับการมีชีวิต

เมื่อฉันยืนอยู่หน้าผืนป่า

สายลมผ่านใบไม้เหมือนเสียงกระซิบที่ฟังไม่ออก

ฉันรู้สึกว่า... ฉันเคยเป็นต้นไม้

ยืนนิ่ง รับแสง ฟังฝน

ไม่มีคำขอ ไม่มีเงื่อนไข

เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น นานเท่านาน

ฉันเคยเป็นนก เคยเป็นปลา เคยเป็นต้นไม้

เคยมีชีวิตที่อิสระ

เคยเติบโตอย่างไม่เร่งรีบ

และเคยดับลง โดยไม่ต้องร้องขอให้ใครจดจำ

ในวันนี้ ฉันเป็นมนุษย์

มีลมหายใจที่แผ่วเบา

มีหัวใจที่ยังเต้นช้า ๆ ใต้ผิวเงียบของวันหนึ่ง

และในชั่วขณะนั้นเอง ที่เวลาหยุดลง

โฆษณา