ฮ้อนปานไฟเผา ฝนตกน้ำท่วมเข่า Local Business จะ 'อยู่ได้' คนทำงานต้อง 'อยู่ดี'
ฮ้อนปานไฟเผา ฝนตกน้ำท่วมเข่า
เฮากะเฮ็ดเวียก บ่ได้พักบ่ได้เซา
.
ในเมืองที่ ‘ดูเหมือน’ กำลังเติบโต หลายพื้นที่เกิดห้างร้าน คาเฟ่ ร้านอาหาร ธุรกิจ ขนาดเล็ก กลาง ไปจนถึงใหญ่ ผู้คนเริ่มจะคึกคักตอบรับกับไลฟ์สไตล์ของเมืองซึ่งกำลังเปลี่ยนแปลง หลายเมืองที่คึกคักอย่างขอนแก่น เชียงใหม่ โคราช หาดใหญ่ และอื่นๆ กำลังฉายภาพเหล่านี้ให้เราเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ
.
นอกจากองค์กรธุรกิจที่มีทั้งผู้ประกอบการ นายทุน ผู้บริโภค หรือลูกค้าแล้ว ก็ยังมี ‘คน’ ที่ซุกซ่อนและหมุนวนอยู่ในสายพานเดียวกันนี้อีกจำนวนไม่น้อย เราเรียกคนเหล่านี้ด้วยถ้อยคำที่หลากหลาย ไม่ว่าจะเป็น แรงงาน คนทำงาน คนงานก่อสร้าง แม่บ้าน ยาม ไรเดอร์ ฟรีแลนซ์ หรือพนักงานทั่วไปในองค์กรต่างๆ
.
พวกเขาซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง ‘ภาพลวง’ ของเมืองนั้น
.
เมื่อเราเอาบางแง่มุมจากเรื่องนี้ หันมามองถึงกระแสการพูดเรื่อง ‘Local Business’ หรือธุรกิจที่ผุดเกิดขึ้นในพื้นที่นอกเมืองหลวงอย่างกรุงเทพมหานครมากขึ้นทุกวัน แน่นอนว่าคำถามสำคัญไม่น้อยไปกว่าการจุดไฟฝันของผู้คน คือการถามถึงคนที่ร่วมก่อร่างสร้างสิ่งเหล่านี้อย่าง ‘แรงงาน’ ซึ่งเสียงเบาที่สุด—คนที่สร้างร้าน สร้างตึก วิ่งส่งอาหาร ดูแลเรื่องขยะ คนที่ทำงานสร้างสรรค์ ศิลปิน นักดนตรี นักร้องในผับบาร์ห้างร้านต่างๆ ที่เป็นคนเฮ็ดคนสร้างความเป็นไปได้เหล่านี้ไปพร้อมๆ กัน
.
พวกเขาเผชิญความท้าทายอะไรบ้าง และกำลังยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวในวันที่ทุกคนกำลังพูดถึง ‘การเติบโต’ ของเมืองอยู่หรือไม่
.
ในงาน ‘เหงื่อ แล้ง และ แรงงาน’ ที่จัดโดย Pulitzer Center ร่วมกับ พนมนครรามา, NOIR ROW ART SPACE, ALIEN Artspace, เครือข่ายสื่อ วิชาการ และภาคประชาสังคมด้านแรงงาน เมื่อวันศุกร์ที่ 9 พฤษภาคม 2568 ที่ผ่านมา
.
‘บางเสียง’ ที่ซุกซ่อนอยู่ในนั้นก็ได้ปรากฏ
.
อ่านบทความเต็มเพิ่มเติมได้ที่: https://louderisan.com/archives/3949
.
เรื่อง : ศิรินญา สุวรรณโค
ภาพ : ฌัลลิกา ทิพย์ฝั้น
#ลาวเด้อ #Louder #ขอนแก่น #LocalBusiness
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
