ชายชราตาบอดกับถ้อยคำของกวี
ชายชราผู้ตาบอด นั่งเงียบอยู่ริมทางเท้า
เบื้องหน้าเขา มีถ้วยเล็ก ๆ ใบหนึ่งวางไว้ พร้อมกับป้ายกระดาษเก่า ๆ ที่เขียนว่า
“ฉันตาบอด โปรดเมตตาช่วยฉันด้วยเถิด”
ผู้คนเดินผ่านไปมา บ้างมอง บ้างเมิน
น้อยนักที่จะหยุดหยิบยื่นน้ำใจให้
แล้ววันหนึ่ง ชายคนหนึ่งแต่งกายเรียบร้อย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอ่อนโยน
เขาหยุดมองชายชราอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบป้ายนั้นขึ้นมา พลิกกลับด้าน แล้วเขียนข้อความใหม่ลงไปอย่างเงียบงัน
จากนั้น เขาก็เดินจากไป โดยไม่พูดสิ่งใด
แต่ไม่นานนัก... ผู้คนที่เดินผ่าน เริ่มหยุด
บางคนก้มมอง บางคนยิ้ม แล้วหย่อนเหรียญลงในถ้วยของชายชราอย่างต่อเนื่อง
เมื่อมีคนใจดีมาเยี่ยมอีกครั้ง ชายชราจึงเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“วันนี้เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดผู้คนจึงเมตตาข้าขึ้นมากนัก?”
ผู้มาเยือนยิ้ม แล้วบอกว่า “มีชายคนหนึ่ง เขียนข้อความใหม่ให้ท่านว่า...” ‘วันนี้เป็นวันที่งดงาม... แต่ฉันไม่มีวันได้เห็นมัน’
ถ้อยคำของกวี ไม่ได้เพียงบอกความจริง แต่พาใจคนให้เข้าใจความรู้สึก
บางครั้ง...คำที่เปลี่ยนเพียงเล็กน้อย อาจเปลี่ยนโลกทั้งใบได้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
