ทุกคนเคยได้ยินคำว่า “ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น” ใช่มั้ย?
ได้ยินมาตั้งแต่เรายังใช้ซิมเติมเงินโทรจีบเพื่อนตอนดึกอะ บอกตรง—ตอนเด็กก็กินเข้าไปทั้งประโยค เชื่อเต็มร้อยแบบเด็กดีในโฆษณานมโรงเรียน จนโตมาเนี่ยแหละ...ถึงได้รู้ว่า “ความพยายาม” มันบางทีก็เหมือนหมากฝรั่งติดพื้น คือแปะอยู่เฉยๆ ไม่ไปไหน แล้วก็เหนียวอยู่นั่น ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากเหนื่อย
เราไม่ได้จะด่าความพยายามแบบมึนๆ หรือลบล้างทุกอย่างหรอกนะ เอาจริงคือก็มีแง่ดีของมัน แต่เราขอตั้งคำถามในแบบที่ถ้าซุนวูกับเซิร์ล็อค โฮล์มส์มานั่งจิบชาแล้วคุยกันน่าจะพยักหน้าหงึกๆ ด้วย…ว่า
ความพยายาม มันจำเป็นจริงมั้ยวะ ถ้าสิ่งที่เราทำ “มันไม่ใช่ทางเราแต่แรก?”
เคยมั้ยที่ทุกคนลองนู่นลองนี่ หา passion ใหม่ไปเรื่อยๆ แล้วก็เจอบางอย่างที่แบบ...ทุกครั้งที่ทำคือมันตลกตัวเองอะ เช่น เราเคยลองเต้นดู ช่วงนั้นคือยุคติ๊กต่อกมาแรง ก็ลองบ้าง เต้นอยู่คนเดียวในห้อง พอถ่ายคลิปดูตัวเองเท่านั้นแหละ เหมือนกิ้งกือโดนทุบหัว ใครเปิดดูอาจคิดว่าเราเต้นแนว avant-garde รัสเซียยุคสงครามโลก แต่จริงๆ คือท่าไม่มา เส้นประสาทไม่ส่ง
ตรงนั้นแหละที่เริ่มฉุกคิดว่า “หรือกูไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้วะ”
ลองหันไปดูธรรมชาติบ้าง ดอกไม้ไม่ได้พยายามจะบาน แต่มันก็บาน น้ำฝนไม่ได้พยายามจะตก แต่มันก็ตก...แบบไม่มี checklist ชีวิตว่าต้องทำให้ครบใน 3 เดือน ไม่ได้มี project manager คอยเร่ง
คือมัน เป็นไปเอง เพราะมันควรจะเป็น
บางครั้งเราก็อยากชวนทุกคนถามตัวเองเหมือนกันว่า “ที่เราพยายามอยู่นี่...เราอยากทำมันเพราะใจจริง หรือเพราะกลัวแพ้คนอื่น?”
หลายคนที่เราเคยเจอ พยายามกันแบบลืมไปเลยว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่นั้น...มันใช่มั้ย หรือแค่ฝืนๆ ไปเพราะไม่อยากรู้สึกเหมือนอยู่เฉยๆ แล้วไร้ค่า ในขณะที่บางคน “ไม่พยายามเลย” แต่กลับไปได้ไกลกว่า เพราะเขาแค่ทำในสิ่งที่มันเข้ามือ เข้าทาง มันคือ “ทางของเขา”
อย่างม้าเฉียวจากสามก๊ก แกก็ไม่ใช่คนที่พยายามจะเป็นคนสำคัญอะไรเท่าไหร่ แต่เพราะสถานการณ์บวกความเป็นตัวเองมันพาไป แกก็เลยโดดเด่นในจังหวะที่ควรเด่น คือเป็นแบบอย่างของ “ไม่ได้พยายามแต่ก็เปล่ง” แบบจงใจไม่ได้เลยนะ
ในมุมเรานะ พออายุผ่าน 43 มาได้ไม่นาน เรายิ่งไม่ค่อยเชื่อคำว่า “ฮึบๆ แล้วทุกอย่างจะเวิร์ก” เท่าเมื่อก่อนแล้ว เราเชื่อมากกว่าว่า “ถ้ามันใช่ เราจะรู้สึกได้” มันจะลื่นไหล มันจะไม่ต้องฝืนเยอะ มันจะคล้ายๆ คำว่า go with the flow หรือหลักการ “principle of least effort” ที่บอกว่าอะไรก็ตามที่เราไม่ต้องฝืนมาก มักเป็นสิ่งที่กลายเป็นพลังให้เราได้แบบยั่งยืน
go with the flow – ปล่อยไปตามกระแสชีวิต
แนวคิดนี้มีรากมาจากลัทธิเต๋าของ “เล่าจื๊อ” ซึ่งสอนว่า การไหลไปตาม “เต๋า” หรือหนทางธรรมชาติ คือสภาวะที่ดีที่สุด ไม่ฝืน ไม่ต้าน ไม่ดิ้น
อีกอันคือ Principle of Least Effort – หลักแห่งความพยายามน้อยที่สุด
แนวคิดนี้ถูกตั้งโดยนักภาษาศาสตร์ George Kingsley Zipf
ที่บอกว่า “มนุษย์มักเลือกวิธีที่ใช้แรงน้อยที่สุดในการทำอะไรสักอย่าง”
ไม่ใช่เพราะขี้เกียจ แต่เพราะนั่นแหละคือสัญชาตญาณของความพอดี
ลองคิดดูง่ายๆ เหมือนความรักอะ ถ้ามันต้องพยายามทุกวัน พยายามจะทำให้เขาชอบ พยายามจะไม่เป็นตัวเอง พยายามจะน่ารักตลอดเวลา...เหนื่อยมั้ยล่ะ? แล้วใช่เหรอ? เพราะของจริงมันจะเป็นแบบที่ “เราเป็น” แล้วเขา “ยังอยู่”
ชีวิตมันก็แบบนั้นแหละ ถ้ามันต้องพยายามตลอดเวลา...แปลว่าเราอาจจะอยู่ผิดที่ หรือกำลังเป็นในสิ่งที่ไม่ใช่
บางทีคนฉลาดไม่ใช่คนที่พยายามเยอะที่สุด
แต่คือคนที่รู้ว่า...เมื่อไหร่ควรปล่อย
และรู้ว่า...ตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร แล้วใช้จุดนั้นขับเคลื่อนทุกอย่างโดยไม่ต้องดันทุรัง
เหนื่อยแต่ไม่ไปไหน มันไม่ใช่ความพยายาม
มันคือ...ความหลงทางที่ใส่พลังผิดที่เฉยๆ
ใครกำลังฝืน ลองพัก ลองเปลี่ยน ลอง “ไหลไปตามธรรมชาติของตัวเอง” ดูบ้างก็ได้ ไม่ใช่แพ้หรอก มันคือ…ยอมรับว่าเรารู้จักตัวเองดีขึ้น แค่นั้นเอง
ยกตัวอย่างง่ายๆ
คนที่พูดเร็ว มักพูดคำที่สั้น
คนที่เขียนเก่ง มักเขียนแบบเข้าใจง่าย
นักเลงเก่ง มักไม่ขู่เยอะ (อันนี้เสริมเอง)
มันเลยย้อนกลับมาหาเราอีกที
ว่าถ้า “สิ่งที่ทำได้ดี – ทำได้เร็ว – ทำได้โดยไม่ต้องฝืน”
นั่นแหละ มันคือ “ของของเรา”
แล้วความพยายามล่ะ?
มันก็ดี...ในบางช่วงชีวิต
โดยเฉพาะเวลาที่เราต้องผ่านอะไรที่ "แม้จะไม่ใช่ของถนัด" แต่จำเป็นต้องทำเพื่อรอด
แต่ถ้าเราพยายาม “ในทางที่ไม่ใช่เรา” นานเกินไป
ความพยายามจะกลายเป็นแรงเสียดทาน หรือ friction
แทนที่จะพาเราไปข้างหน้า มันจะเผาเราทีละนิด จนวันหนึ่งเราไม่เหลือไฟจะไปต่อ
อย่างเราเนี่ย หลังอายุเข้าเลข 4
ความคิดเรื่อง “ต้องพยายามทุกอย่างให้เท่าคนอื่น” เริ่มหายไป
แทนที่ด้วย “ทำในสิ่งที่เหมาะกับเราที่สุด แล้วลื่นไปให้สุดทาง”
เรามองความพยายามเหมือน “คาถา” ที่ใช้เฉพาะเวลา
ไม่ใช่ระบบความเชื่อแบบศาสนา ที่ต้องท่องทุกวัน
ถ้าใครยังอยากพยายาม ก็เชิญนะ ไม่ผิด
แต่ถ้าใครกำลังเหนื่อยอยู่ ลองคิดแบบนี้ดู…
บางที คนฉลาด ไม่ใช่คนที่พยายามเยอะที่สุด
แต่คือคนที่รู้ว่าเมื่อไหร่ควร “เลิกฝืน” แล้ว “เลือกไหลไปกับสิ่งที่เป็นเรา”
เหมือนลูฟี่ที่ไม่ต้องฝืนเป็นผู้นำโลก
เหมือนเล่าปี่ที่ยอมถอยเพื่อรอจังหวะขึ้นครองบัลลังก์
เหมือนกบในฝน...ที่ไม่ได้พยายามจะเปียก แต่มันก็เปียก และร้องรับทุกหยดน้ำได้แบบแฮปปี้
ชีวิตไม่ต้องชนะตลอดเวลาก็ได้
แค่ “ไม่แพ้ตัวเอง” ก็เกินครึ่งทางแล้ว
ความพยายามอยู่ที่นั่น
(verse1)
โลกสอนพยายาม หาหนทาง
แต่บางครามัน ไร้หนทาง
เหมือนนกปีกหัก ฝันเลืองราง
ความฝืนสิ้นหวัง สีซีดจาง
(prechorus)
สิ่งที่เราทำ ถามลึกในใจ
ใจเริ่มค้นหา ความจริงไป
ความสุขอยู่ไหน หากเจอได้
ที่ทำอยู่นี้ ใช่เราไหม?
(chorus)
ปล่อยไปตามกระแส พัดพา
คือทางที่แท้ ของใจ ในสายธารา
ไม่ต้องฝืน ไม่ต้อง แบกคาไว้
แค่เป็นเรา แล้วจะได้ผลิบาน
(verse2)
ดอกไม้บานเอง ไม่ต้องรอ
ฝนหล่นลงมา ไม่ต้อง ขอ
ชีวิตควรเป็น เช่นธรรมชาติพอ
ไม่รีบร้อนแล้วก็ ไม่ต้องพยายาม
(prechorus)
สิ่งที่เราทำ ถามลึกในใจ
ใจเริ่มค้นหา ความจริงไป
ความสุขอยู่ไหน หากเจอได้
ที่ทำอยู่นี้ ใช่เราไหม?
(chorus)
ปล่อยไปตามกระแส พัดพา
คือทางที่แท้ ของใจ ในสายธารา
ไม่ต้องฝืน ไม่ต้อง แบกคาไว้
แค่เป็นเรา แล้วจะได้ผลิบาน
(bridge)
ความพยายาม มีค่าจริงนะ
แต่ใช้ถูกที่ สำคัญกว่า
ถ้าไม่ใช่ทาง จงปล่อยมือซะ
แล้วจะพบพลัง ยั่งยืน
(Rap)
บางทีความฉลาด ไม่ใช่คนแบกมากที่สุด
แต่รู้ว่าจุดไหน ควรปล่อยให้ไหลไม่หยุด
ไม่ใช่แพ้ไม่ใช่ยอม แค่รู้ว่าทางไหนคมที่สุด
เหนื่อยมาตั้งนาน ลองหันมาเดินตามลมดีที่สุด
พลังที่แท้ ไม่ได้มารุดหน้าจากความฝืน
แต่จากสิ่งที่ใช่ ทำให้ใจเรายืน ไม่ให้คนเย้ยหยัน
Go with the flow, หลักที่ใจควรทำกัน
ไม่ต้องดันทุรัง ก็ถึงฝั่งที่วาดฝัน
(chorus)
ปล่อยไปตามกระแส พัดพา
คือทางที่แท้ ของใจ ในสายธารา
ไม่ต้องฝืน ไม่ต้อง แบกคาไว้
แค่เป็นเรา แล้วจะได้ผลิบาน
(outro)
ไม่ชนะ ไม่ต้องกังวลไป
แค่ไม่แพ้ใจ ตัวเองก็พอ
ปล่อยให้ไหลไปรอตามวิถี
จะพบสุขแท้ ที่เป็นเรา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
