ตอนที่ 4 : เรื่องเล่าอีกเส้นทาง ที่ไม่ได้เลือก
..เงียบงันในรัก เสียงเรียกจากเส้นทางการหลุดพ้น..
เรื่องนี้ … อาจจะเป็นคุณที่กำลังอ่าน อีกเส้นทางที่ไม่ได้เลือก
___
ในอีกมิติหนึ่ง — มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ที่ทางแยกของชีวิต
เบื้องหน้าคือหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจ
และเบื้องหลังคือเสียงเพรียกของความหลุดพ้น
เขายืนอยู่อย่างนั้นนาน จนลมหายใจตัวเองเริ่มหนักขึ้น
ราวกับแต่ละคำตอบมีน้ำหนักของทั้งชีวิต
“ข้าอยากพ้นจากความทุกข์…แต่ข้าก็ไม่อยากทิ้งเธอ”
เขาคิดในใจ — คำพูดที่ไม่อาจเปล่งออกมาได้
ก่อนหน้านั้นไม่นาน
เขาเพิ่งเผาศพแม่ด้วยมือตนเอง
ผู้หญิงที่เลี้ยงดูเขาด้วยความรัก แต่จากไปด้วยโรคที่ไม่มีวันรักษา
พ่อของเขากลับจมอยู่ในขวดสุราอย่างเงียบงัน
และความรักของคนรอบตัว ค่อยๆ กลายเป็นคำถามมากกว่าคำปลอบใจ
“ข้าต้องหนีจากทุกสิ่ง…หรือข้าควรอยู่เพื่อทำความเข้าใจกับทุกอย่าง?”
เขาถามตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า
ในคืนสุดท้ายก่อนลาจาก เขาพาเธอไปนั่งที่ริมลำธาร
พระจันทร์ลอยอยู่เหนือหัว คล้ายกำลังเป็นพยานเงียบงันต่อการตัดสินใจอันยากเย็น
หญิงสาวเงียบไปนาน ก่อนจะเอ่ยว่า:
“เธอยังไม่แน่ใจใช่ไหม…ว่าเธออยากอยู่กับฉัน หรืออยากหนีไปจากโลกนี้”
ชายหนุ่มมองดวงตาเธอ แล้วตอบแผ่วเบา:
“มันไม่ใช่การหนี…มันคือการหาคำตอบ ว่าทำไมข้าถึงเจ็บปวด แม้จะมีเจ้าข้างกาย”
เธอเม้มริมฝีปากแน่น — น้ำตาเอ่อขึ้นโดยไม่อาจห้าม
แต่เธอเข้าใจ…ลึกๆ แล้ว เธอรู้ว่าเขาเป็นคนเช่นนั้น
คนที่ต้องการฟังเสียงของโลกภายในให้ชัดเจนเสียก่อน
จึงจะรักใครได้อย่างมั่นคง
“ถ้าเส้นทางของเธอคือความสงบ…ฉันจะไม่ดึงเธอกลับมา
แต่ได้โปรด…อย่าทำให้รักของเรากลายเป็นความเสียใจของใครเลย”
เขาก้มศีรษะให้เธอด้วยความเคารพ
ก่อนจะเดินจากมา โดยไม่หันกลับไป
⸻
ในอีกโลกหนึ่งของชีวิต เขาบวช
อยู่ในวัดกลางหุบเขา ไม่มีเสียงวุ่นวายของเมือง
มีเพียงเสียงลมหายใจ และสายลมที่ไล้ผ่านใบไม้
วันเวลาผ่านไป เขาเริ่มเข้าใจ
ว่า “ความสงบ” ไม่ได้มาเพราะเขาทิ้งโลก
แต่เพราะเขาเริ่มหยุดต่อสู้กับความคาดหวังในตนเอง
“ข้ารักเธอ…แต่ข้าไม่อาจรักใครได้อย่างแท้จริง
หากข้ายังไม่เคยรู้จักหัวใจตนเอง”
บางคืน เขานั่งสมาธิใต้ต้นไม้
และในความเงียบนั้น เขารู้สึกถึงเส้นทางที่ไม่ได้เลือก
เหมือนเงาสะท้อนของอีกตนหนึ่งที่ยังมีชีวิตอยู่ในเมือง
ชายอีกคนที่แต่งงานกับหญิงสาว
ชายอีกคนที่พยายามฝืนใจ รักษาความรักไว้
จนมันกลายเป็นความอึดอัด
เขาเห็นภาพนั้นชัด
เห็นชายอีกคนเดินเข้าออกบ้าน ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า
เห็นความรักค่อยๆ จืดจาง กลายเป็นเพียงพันธะ
และสุดท้าย จบลงด้วยคำว่า
“ขอโทษ…เราไปต่อกันไม่ได้”
⸻
คืนหนึ่ง ในสมาธิอันลึก
เขาเห็น “ตัวเขาอีกคนหนึ่ง” มายืนอยู่ตรงหน้า
ชายที่ไม่ได้บวช ชายที่เดินไปกับความรัก
ชายผู้บวชเอ่ยถาม:
“เจ้ามีความสุขหรือไม่ กับสิ่งที่ข้าไม่ได้เลือก?”
ชายอีกคนตอบช้าๆ:
“ข้าได้เรียนรู้เรื่องรัก…แต่ก็ได้เรียนรู้เรื่องการสูญเสียด้วย
บางที…ข้าอาจยังไม่พร้อมจะรักใคร ขณะที่ยังไม่รักตนเองจริงๆ”
ชายผู้บวชยิ้มเศร้า:
“ข้าไม่ได้ดีกว่าเจ้า…แค่เจ้าเดินเส้นทางที่ข้าไม่กล้า
และข้าเดินเส้นทางที่เจ้าปล่อยผ่านไป”
พวกเขานั่งเงียบข้างกัน — ไม่มีใครพูดอะไรอีก
ต่างคนต่างยอมรับ ว่าโลกของตนคือครูที่สมบูรณ์ในแบบของมัน
แล้วภาพนั้นก็จางหายไป…
แต่ความเข้าใจยังคงอยู่ในใจเขา — ชัดเจนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
⸻
เส้นทางที่ไม่ได้เลือก ไม่ใช่ความผิดพลาด
มันคือบทเรียนที่อีกตนหนึ่งได้เรียนให้เราแล้ว
และเมื่อเราฟังกันได้อย่างสงบ
เราจะพบว่า ไม่มีเส้นทางใดสูญเปล่า
มีเพียง “ความไม่รู้” เท่านั้น ที่ทำให้เราเสียใจ
⸻
ทุกชีวิตต่างยืนอยู่ ณ ทางแยกที่ไม่มีคำว่าถูกหรือผิด
มีเพียง “การฟังเสียงลึกที่สุดในใจ”
เสียงที่ไม่ใช่ความกลัว ไม่ใช่ความคาดหวัง
แต่คือเสียงของการแสวงหาความจริงจากภายในตนเอง
เขาเลือกเส้นทางของการบวช
มิใช่เพราะความรักไม่มีค่า
แต่เพราะเขารู้ว่า หากหัวใจยังไม่หยุดไหว
เขาอาจยื่นมอบแต่ความสับสนให้กับคนที่เขารัก
ในโลกของรัก — การอยู่ต่อคือการรับผิดชอบ
แต่ในโลกของธรรม — การจากไปก็อาจเป็นความเมตตาเช่นกัน
และเมื่อเขาได้พบเงาของตนอีกคนหนึ่งในสมาธิ
เขาจึงเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่า
ทุกเส้นทางคือครู ทุกการเลือกมีบทเรียน
และทุกตัวตนที่เราอาจเคยเป็น…กำลังเรียนรู้เพื่อเราทั้งสิ้น
เมื่อเข้าใจเช่นนี้
เส้นทางที่ไม่ได้เลือก…ก็ไม่เคยสูญเปล่า
มันคือกระจกอีกบาน ที่สะท้อนให้เราเห็นใจของตนอย่างแท้จริง
และในความเงียบสงบของภูเขา
เขายิ้มอย่างอ่อนโยน — ไม่ใช่เพราะได้คำตอบ
แต่เพราะเขาเลิกถามคำถามผิดๆ กับชีวิตเสียที
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
