“แม่ค้าผู้โดดเดี่ยว...ในร้านที่เต็มไปด้วยผู้คน”
ใครๆ ก็คิดว่าเราเก่ง
ตื่นตีห้า เปิดร้าน ถามลูกค้าว่าเอาถุงมั้ย
หัวเราะให้ทุกเสียง แถมยังจำราคาได้เกือบหมด
ทุกคนเห็นแต่ความคล่องแคล่วของเรา
แต่มีไม่กี่คน...ที่รู้ว่าในใจมันเหนื่อยมากแค่ไหน
ร้านดูคึกคัก คนเข้าออกทั้งวัน
แต่กลับไม่มีใครได้ยินเสียงใจเราเลย
บางวันทั้งวันไม่ได้คุยกับใครแบบจริงจัง
บางคืน ก็ไม่มีใครคอล
เลยได้แต่นั่งหลังเคาน์เตอร์ มองไปหน้าถนน ดูรถผ่านไปมา
แล้วก็ถอนหายใจแบบไม่มีเสียง
แม่ค้าไม่ได้เก่งทุกวัน
เราแค่ “จำเป็นต้องเข้มแข็ง”
เพราะไม่มีเวลาให้ล้ม ไม่มีใครให้ผลัดหน้าร้าน
ไม่มีสิทธิ์ร้องไห้ เพราะไม่มีคนยื่นทิชชู่ให้
แต่ถึงจะโดดเดี่ยวแค่ไหน
เราก็ยังอยู่ตรงนี้
เพราะรู้ว่าเราทำเพื่ออะไร
เพราะรู้ว่าร้านนี้คือชีวิต และความหวังของวันพรุ่งนี้
และเพราะรู้ว่า
แม้จะไม่มีใครเข้าใจเราทั้งหมด
แต่แค่มีคนหนึ่งที่แวะมาอ่าน แวะมารู้สึกด้วย
มันก็พอแล้ว...สำหรับหัวใจแม่ค้าคนนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
