ความรักของจริงใจตอนมัธยมต้น
ตอนที่ 11: ความเข้าใจผิด กับใจที่เริ่มชัดเจน
เย็นวันศุกร์หลังเลิกเรียน
มิลค์ชวนจริงใจไปนั่งคาเฟ่เล็ก ๆ ใกล้โรงเรียน
บรรยากาศสบาย ๆ เสียงเพลงเบา ๆ และกลิ่นโกโก้หอมละมุน
> “จริงใจ เรามีเรื่องอยากบอก...”
มิลค์พูดพร้อมจ้องตาเธออย่างจริงจัง
จริงใจหัวใจเต้นแปลก ๆ
กลัวคำตอบในแบบที่คิดไว้…
มิลค์อมยิ้ม ก่อนพูดตรง ๆ
> “เราไม่ได้ชอบเธอแบบที่คนอื่นล้อหรอกนะ เราอยากเป็นเพื่อนเธอเฉย ๆ”
“คือเรารู้จักกิมเล้งจากเว็บเด็กดี...เขาเคยแต่งฟิคลงไว้ เราเลยติดตามเขามานานแล้ว”
“ตอนรู้ว่าเขาอยู่โรงเรียนนี้ เราเลยขอย้ายมาเรียนกลางเทอม…”
จริงใจเบิกตากว้าง
> “ห๊ะ!? ย้ายโรงเรียนเพราะกิมเล้งเหรอ?”
มิลค์หัวเราะ
> “ก็ดูเวอร์เนอะ แต่เราชอบเขาจริง ๆ”
“แต่เขาดูไม่สนใจเราเลยอะ…เขาดูจะสนิทกับเธอมากกว่าอีก”
จริงใจนิ่งไปนิด
ก่อนหัวเราะออกมาทั้งที่ใจโล่งอย่างประหลาด
> “กิมเล้งน่ะ...เขาไม่ได้ชอบเราเลย
แล้วก็...เธอสบายใจได้ เราไม่ได้คิดอะไรกับเขา”
“เอาจริง ๆ เรา...คิดว่าเธออาจจะชอบเราด้วยซ้ำ”
“แต่ดีใจนะ ที่ได้รู้ความจริง”
มิลค์หัวเราะเบา ๆ แล้วเอื้อมมือมาจับมือจริงใจ
> “งั้นช่วยเราหน่อยได้มั้ย? เราอยากลองเข้าหากิมเล้งดูแบบเนียน ๆ หน่อย”
“เธอน่าจะรู้ว่าเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไรใช่มั้ย?”
จริงใจพยักหน้า
> “ได้สิ! เดี๋ยวเราช่วย!”
…
เย็นวันนั้น
หลังกลับจากคาเฟ่ จริงใจเดินตามหาติ๊กที่หายไปจากกลุ่มไลน์มาหลายวัน
เธอเดินไปที่สนามตะกร้อหลังโรงเรียน และพบติ๊กกำลังเตะลูกตะกร้ออยู่คนเดียวเงียบ ๆ
> “ติ๊ก!”
ติ๊กหันมา
เหงื่อเปียกหน้า ผมเปียกติดแก้ม ดวงตาแดงเล็กน้อย
> “เธอมาทำไม?”
“มีเพื่อนใหม่แล้วไม่ต้องมาหาเราก็ได้...”
จริงใจรีบวิ่งเข้าไปตรงหน้า
> “มิลค์ไม่ได้ชอบเรานะ!”
“เธอชอบกิมเล้งต่างหาก! เขียนฟิคตามในเว็บเด็กดี แล้วอยากให้เราช่วยจีบให้ด้วยซ้ำ!”
ติ๊กชะงัก
มือที่ถือลูกตะกร้อแน่นคลายลง
> “แล้ว...แล้วเธออะ จริงใจ เธอคิดอะไรกับมิลค์มั้ย?”
จริงใจส่ายหน้าทันที
> “ไม่เลย...เราแค่...คิดว่าเขาชอบเรา ก็เลยสับสน”
“แต่ตอนที่มิลค์บอกว่าเขาชอบกิมเล้ง…เราไม่รู้สิ เราโล่งใจแปลก ๆ”
“ตอนนั้น เราคิดถึงเธอคนแรกเลยนะติ๊ก”
ติ๊กเงียบ
ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วพูดเสียงเบา
> “งั้นดีแล้ว...ที่เธอกลับมาหาเรา”
“เพราะเราไม่ชอบต้องรอใคร...โดยไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาหาเรารึเปล่า”
จริงใจยิ้มเขิน
> “ขอโทษนะ...เราทำให้เธอไม่สบายใจหลายวันเลย”
“เราสัญญา...จะพยายามไม่สับสนอีกแล้ว”
ติ๊กยื่นมือไปขยี้หัวจริงใจเบา ๆ
> “งั้นก็แปลว่า...ฉันยังเป็นเพื่อนสนิทของเธออยู่ใช่มั้ย?”
จริงใจมองหน้าเธอ…แล้วพูดเบา ๆ
> “มากกว่าเพื่อนสนิท...ได้มั้ยล่ะ?”
...
เย็นวันนั้น
ที่สนามตะกร้อ เงาสองคนยืนเคียงกัน
แม้ไม่ได้จับมือ
แต่หัวใจสองดวง...ดูเหมือนจะเริ่มเข้าใจจังหวะของกันและกันมากขึ้นแล้ว
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
