Empty 🩶 Heartless หัวใจว่างเปล่า
เคยคิดถึงภาพในอดีต แล้วยิ้มกริ่ม ที่มุมปากคนเดียวไหมครับ แหม... ใช่เลย คงจะเป็นภาพความทรงจำที่สวยงาม กำลังมีความสุขกับอะไรสักอย่าง กับคนที่รัก เพื่อนฝูง กับครอบครัว มันทำให้มนุษย์โลกที่มีความซับซ้อนอย่างเรา มีความสุข ได้โดยไม่ต้องใช้กลไกลอะไรที่ซับซ้อน เพียงแค่คุณตัดความทุกข์ออกไปชั่วคราว ความสุขใจ อยู่ใกล้นิดเดียว
ผมเคยเป็นคนที่อัธยาศัยดี เป็นมิตรต่อกัลยาณมิตร เป็นที่พึ่งให้กับเพื่อนๆให้คำปรึกษา ในเรื่องต่างๆ เป็นเด็กขยัน ใฝ่รู้ หลักแหลม หัวไว ผู้ใหญ่ใครพบเจอได้สนทนาก็เป็นอันต้องหยุด แล้วฟังการสนทนาของผม เป็นคนตลก ชอบเล่นมุกตลก เล่าเรื่องราวขำขัน สร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อนๆพี่ๆ ในวงสุรา
จะมีอยู่อย่างเดียวที่ผมรู้สึกว่ามันอึดอัด เหนียมอาย ไร้ความเป็นตนเอง ก็คือความสัมพันธ์ของผมกับครอบครัว
ผมไม่เคยแสดงความกล้า ไม่ว่าจะเรื่องใดๆให้ครอบครัวของผมได้เห็นเลย ผมเหมือนกับ เด็กประถมที่ถูกคุณครูเรียกให้ออกมาเต้นเพลงไก่ย่างถูกเผา คนเดียวที่หน้าชั้นเรียน ผมไม่กล้าพูด หรือตัดสินใจ หรือบอกอะไรให้แม่ พี่ชาย พี่สาว ให้เขารู้ทั้งนั้น
เอาเข้าจริงๆแล้ว ผมแค่อยากจะดูโต เป็นผู้ใหญ่ในสายตาคนอื่น ไม่อยากให้แม่ หรือพี่ๆ มาคอยอยู่ข้างๆ มาคอยบอก คอยตาม คอยสอน เหมือนลูกแหง่ มันจึงทำให้ผมจะเดินทะแยงมุมกับคนในครอบครัวเสมอ ห่างได้ห่าง ยกเว้นเวลาเดือนร้อน ก็ไม่พ้นพวกเขาเหล่านี้
นั้นคือผมในวัยกระทง ความมั่นใจในตนเองสูงส่ง จนคิดว่าตัวเองเก่งรอบรู้ไปหมด แต่ไม่รู้ว่าจะแสดงความรู้สึกอย่างไร ให้ครอบครัว ให้แม่รู้ ว่าบางทีอยากจะไปเที่ยวด้วยกันนะ อยากไปกินหมูกระทะกัน อยากพาไปนั่งเล่นตามตลาดนัด นั้นจึงกลายเป็นครอบครัวแสดงความสัมพันธ์ที่ดีส่งมาให้ผมฝ่ายเดียว โดยที่ผมยังเดินหลบ เดินทะแยงหนีออกห่าง
เมื่อความเย็นชาของผมก่อตัวเล็กๆ ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ วัย 18-20 ปี ผมกลับปิดประตูหัวใจ หันหลังใส่ครอบครัว พร้อมเดินฉีกออกมา แต่ก็ยังอยู่ร่วมชายคา ยังคงแบมือขอตังเขาอยู่ ซึ่งมันดูตลก และไร้สาระ สิ้นดี แต่เด็กที่หัวรั้นวันนั้น ก็ยังคงสร้างความห่างให้ไกลขึ้น ด้วยการสร้างภาระหนี้สินที่ก่อขึ้นเอง แล้วก็ไม่พ้น คนที่ผมเลือกที่จะไม่ฟังเสียงสั่งสอน ไม่ฟังแม้กระทั่งความห่วงใยจากเขา
แต่สิ่งที่ผมได้รับกลับมาคือ ความรัก ความเมตตา ของพวกเธอ ที่อยากเห็นผม แม้จะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหวัง แต่ก็ไม่อาจให้น้องเล็ก ลูกสุดท้องอย่างผม ลำบาก
แม้มันจะดูปกติ ครอบครัวต้องเป็นที่พึ่ง แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็เกิดขึ้น มันเกิดสิ่งที่เรียกว่า ลอยตัวเหนือปัญหา เกิดขึ้นในใจผม และในใจของพวกเขา แม้มันจะชะล้างออกจากใจเขาได้ด้วยการ ด่าประนามผมต่อการกระทำของผม ซึ่งมันก็ไม่แปลก ผมก็ยอมรับผิดทุกมิติ แต่สิ่งที่ดำเนินต่อไปไม่หยุดก็คือความห่างเหินและความเย็นชา
ความเย็นชา มันวิวัฒนาการอย่างรวดเร็ว ผมเริ่มกลายเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว เพราะผมได้ผ่านชีวิตการเป็นวัยรุ่นไปอย่างรวดเร็ว ในวัย 26 ขวบ ผมกลายเป็นเด็กที่ไร้ความรู้สึกต่อสิ่งแวดล้อมของวัยรุ่น ผมกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ผิดแผกแตกต่าง ไม่เหมือนคนทั่วไปที่อายุ เวลา ประสบการณ์จะค่อยๆสั่งสม ให้เด็กโตเป็นผู้ใหญ่
แต่ผู้ใหญ่ใจแตกอย่างผม กลายเป็นคนใจดำ ด้านชา ไม่มีศิลปะ ไม่มีความปราณี ในการพูดจา ในการใช้ชีวิต พูดเรื่องจริง แต่มีคนเจ็บใจ ซึ่งนั้นก็คือกัลยาณมิตรของเรา ปากเรา การกระผมเรา มันเปลี่ยนไป คนรอบข้างสังเกตุได้ ผมเริ่มไม่สนใจใคร ปิดตัวเอง จากคนเย็นชา เป็นคนใจดำ และผมกำลังจะกลายเป็นคนที่ไร้หัวใจ 🩶
ติดตามต่อเร็วๆนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
