เมืองที่ไม่มีใครจริง
**ตอนที่ 1: เช็คอินสู่ความฝัน**
แสงแดดสาดผ่านกระจกบานใหญ่ของรถสปอร์ตคันหรูที่แล่นเลียบแนวชายฝั่งสีฟ้าอมเทา คลื่นกระทบหาดเบา ๆ อย่างสม่ำเสมอ เสียงเพลงแจ๊ซเบา ๆ ลอยออกจากลำโพง พร้อมเสียงหัวเราะของสองหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านใน
**กวิน** กับ **พัทธ์** เป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เรียนมัธยม ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน ตอนนี้พวกเขาเป็นนักเทรดที่ประสบความสำเร็จ ร่ำรวยจากตลาดคริปโตฯ และฟอเร็กซ์ ใช้ชีวิตอย่างอิสระ พวกเขาวางแผนมาเที่ยวพักผ่อนในโรงแรมหรูระดับห้าดาวที่เพิ่งเปิดใหม่ริมทะเลใต้ชื่อ “**เซเรนิตี้ โคฟ รีสอร์ต**”
โรงแรมตั้งตระหง่านอยู่กลางเมืองเงียบสงบ ทุกอย่างดูหรูหราเกินจริง ล็อบบี้ปูพรมแดง กว้างขวางจนเหมือนเดินเข้าไปในปราสาท พนักงานทุกคนหน้าตายิ้มแย้ม แต่มันเป็นรอยยิ้มที่...แปลก เหมือนถูกฝึกมาให้ยิ้มตลอดเวลา ดวงตาพวกเขาไม่มีแวว
“ทำไมที่นี่มันดู...นิ่งจังวะ” พัทธ์พูดเบา ๆ ขณะกำลังเช็คอิน
“ก็รีสอร์ตระดับห้าดาว ต้องการความเงียบสงบมั้ง” กวินตอบพลางหัวเราะเบา ๆ
พวกเขาได้รับกุญแจห้องสวีทริมทะเล พร้อมบริการทุกอย่างที่นึกออกได้ ตั้งแต่สปาส่วนตัว อาหารเชฟมิชลิน ไปจนถึงบัตเลอร์ประจำห้อง
วันแรกผ่านไปด้วยดี ทั้งคู่ไปว่ายน้ำ ดื่มค็อกเทลริมสระ พูดคุยเรื่องเทรดที่กำลังทำกำไร กวินพูดติดตลกว่า “ถ้าชีวิตแบบนี้คือฝัน ฉันก็ไม่อยากตื่นแล้ว”
แต่แล้ว...
คืนวันที่สอง พวกเขาเริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ คนในเมืองเดินเหมือนถูกตั้งโปรแกรมไว้ ทำสิ่งเดิมซ้ำ ๆ พนักงานยิ้มแบบเดิมทุกวัน อาหารมีรสชาติเดิมเป๊ะทุกมื้อ แขกคนอื่น ๆ ก็ดูเหมือนจะพูดแต่เรื่องเดิม ๆ
คืนที่สาม พวกเขาลองเดินออกนอกโรงแรมไปสำรวจเมือง แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน พวกเขาก็กลับมาที่หน้าโรงแรมอีกครั้ง ราวกับเมืองทั้งเมืองเป็นวงกลม หรือไม่ก็หลอกพวกเขาอยู่
พัทธ์เริ่มมีอาการนอนไม่หลับ “เมื่อคืนฉันฝันว่าเราอยู่ในห้องควบคุมอะไรบางอย่าง มีคนสวมหน้ากากมองเราผ่านกระจกเงา...”
วันที่ห้า ทีวีในห้องเปิดเองทุกคืน แสดงภาพเมืองที่ว่างเปล่าในมุมที่พวกเขาไม่เคยเห็น ภาพพนักงานโรงแรมยืนเฉย ๆ เป็นชั่วโมงโดยไม่กระพริบตา
คืนที่เจ็ด ทั้งเมืองมืดสนิท ไม่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ต พวกเขาพยายามโทรศัพท์ออกแต่ไม่มีสัญญาณ
วันถัดมา แขกคนอื่นเริ่มหายไปทีละคน
แล้วในวันที่สิบ...
พนักงานที่เคยยิ้มให้พวกเขา เงียบขรึม ไม่ตอบคำถาม เมื่อทั้งคู่พยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็ได้เพียง “คุณควรพักผ่อนต่อครับ ท่านยังไม่พร้อมออกไป...”
กวินเริ่มตะโกน ด่าทอ พยายามจะหนี แต่ประตูโรงแรมไม่เปิด รถยนต์ที่เคยใช้ได้ดับสนิท
คืนสุดท้าย
ทั้งเมืองเปลี่ยนไป
ไม่มีเสียง ไม่มีแสง
และที่น่ากลัวที่สุด...
**ทุกคนไม่มีหน้าอีกต่อไป**
แค่ช่องว่างดำสนิทแทนที่ดวงตา จมูก และปาก
แม้แต่ภาพของตัวพวกเขาเองในกระจก...
**ก็เริ่มกลายเป็นหน้ากากดำแบนเรียบทีละน้อย**
เสียงกระซิบเริ่มดังรอบห้อง:
*“คุณจะอยู่ที่นี่ตลอดไป... เพราะนี่คือโลกที่คุณเลือก... โลกที่คุณต้องการ...”*
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
