ในฐานะพ่อแม่ ไม่มีอะไรจะเจ็บปวดไปกว่าการเห็น
ลูกที่เรารักและทะนุถนอมมาตั้งแต่เล็กจนโต
วันหนึ่งกลับหันหลังให้ความรัก คำสอน และความปรารถนาดีที่เรามอบให้
สิ่งที่เราได้รับกลับมาคือคำพูดที่ทำให้เสียใจ
และความรู้สึกที่ว่าลูกไม่สำนึกในบุญคุณ
เราทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ เลี้ยงดูประคบประหงม
ดูแลทุกย่างก้าว คอยสอนสั่ง
ให้สิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ด้วยความหวังว่าลูกจะเติบโตเป็นคนดี มีความสุข
และเข้าใจในความรักที่เรามีให้
แต่เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ลูกเติบโตขึ้น มีความคิดเป็นของตัวเอง
โลกภายนอกเข้ามามีอิทธิพล ความคิด ความเชื่อ
หรือแม้แต่ทัศนคติของลูกอาจเปลี่ยนไป จนบางครั้ง
เราก็รู้สึกเหมือนไม่รู้จักลูกคนเดิมอีกต่อไป