14 มิ.ย. เวลา 01:32 • ความคิดเห็น
ดูก่อนท่านผู้เจริญ...
“ความสงบจากความไม่รู้” กับ “ความสงบหลังจากรู้ทุกอย่าง”
แม้ปลายทางจะดูคล้ายกัน — แต่รากเหง้านั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
บางคนสงบ...เพราะยังไม่เคยเห็นด้านโหดร้ายของโลก
เหมือนเด็กไร้เดียงสา ที่ยังไม่รู้จักความเจ็บปวด
ใจจึงไม่ทุกข์...เพราะยังไม่รู้จะทุกข์กับอะไร
แต่บางคนสงบ...เพราะผ่านความหวัง ความผิดหวัง
ผ่านการดิ้นรน จนรู้ว่า
“ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยง”
ความสุขก็แปรปรวน ความทุกข์ก็เปลี่ยนไป
สุดท้ายจึงปล่อยวางได้จริง
ความสงบแบบแรก คือ ความไม่รู้
ความสงบแบบหลัง คือ ปัญญา
พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า:
“ผู้ที่ไม่รู้ ไม่เห็นธรรม ย่อมยังมีอาสวะ (กิเลสที่หลบซ่อน)”
การสงบเพราะไม่รู้...เหมือนยืนอยู่ในห้องมืด
การสงบเพราะรู้...เหมือนมีไฟฉายในใจ
แม้เจอความจริงที่โหดร้าย ก็ไม่หลง
เพราะเข้าใจความจริงนั้นตามที่เป็น
สุดท้าย...ความสงบที่แท้
คือ “นิ่งในปัญญา” มิใช่นิ่งในความไม่รู้
1
โฆษณา