จะล่อเสือออกจากถ้ำ ต้องแน่ใจว่าเราไม่ยืนอยู่ในวงยิง
แต่ตอนนี้อิสราเอลดัน “ตีอิหร่านก่อน” แถม “อยู่กลางวง” ด้วย
สงครามไม่ใช่เรื่องเท่ มันคือหายนะ
และคนที่ไม่ได้ทำอะไรเลย… คือคนที่ตายมากที่สุด
การยั่วยุศัตรู ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลทางยุทธศาสตร์หรือการเมือง ต้องคำนวณให้แม่นยำว่า
“เมื่อศัตรูลุกขึ้นมาโจมตีกลับ… เราจะอยู่ตรงไหน?”
• ถ้ายืนอยู่ในจุดที่เสือจะกระโจนถึง ก็เท่ากับ “เชิญหายนะมาหาตัวเอง”
• อิสราเอลในกรณีนี้ คือคนที่ “ตีก่อน” แต่ไม่ได้หนีออกจากวงกลับอยู่ ใจกลางภูมิภาคที่เต็มไปด้วยศัตรูรอบด้าน เหมือนยืนกลางวงล้อมแล้วตะโกนท้าทายให้ใครก็ได้ลุย
อิสราเอลอาจมั่นใจว่าตีอิหร่านตอนมันอ่อนแอจะเอาอยู่
แต่ลืมคิดไปว่า อิหร่านไม่ใช่ปาเลสไตน์
มันไม่ใช่กลุ่มติดอาวุธในรั้วแคบ ๆ แต่คือ “รัฐขนาดยักษ์”
มีทั้งประชากร 88 ล้าน พื้นที่ใหญ่ระดับทวีป แถมมีขีปนาวุธเป็นพัน
บางคน (โดยเฉพาะนักการเมือง) ชอบพูดถึงสงครามว่าเป็น “ความจำเป็น” หรือ “ปกป้องประเทศ”
แต่ในโลกความจริง
• สงครามคือ เลือด, น้ำตา, เถ้าถ่าน, ความหิว, ความเจ็บป่วย, ความไร้บ้าน
• ไม่เคยมีสงครามไหนที่ไม่มี “เด็กตาย” หรือ “แม่ร้องไห้ข้างศพลูก”
และที่แย่กว่านั้นคือ…
สงครามไม่เคยฆ่าแต่คนผิด มันฆ่าคนธรรมดาไปด้วยทุกครั้ง
นี่คือความอยุติธรรมของสงครามที่เศร้าหนักที่สุด
• เด็กที่หลับอยู่ในเตียง
• คนทำอาหารในครัว
• คนไปรอคิวรับข้าวสาร
• หมอในโรงพยาบาล
…คือคนที่ “ไม่ได้ถือปืน” แต่อยู่ในจุดที่ลูกระเบิดลง
พวกเขาไม่ได้เป็นศัตรูใคร แต่ดันเป็นเหยื่อของ “การตัดสินใจบนโต๊ะประชุม”
การล่อศัตรูต้องคิดให้ขาด ไม่ใช่ลุยเพราะอารมณ์หรือหวังกลบปัญหาการเมือง
เพราะสุดท้าย คนที่ตาย… ไม่ใช่นายก แต่คือเด็ก คนแก่ และผู้บริสุทธิ์ในสนามรบที่ไม่ได้เลือก
เว้นเสียแต่ว่า…
คุณ ไม่ใช่คน
แต่เป็น ปีศาจในคราบนักการเมือง
ที่เคยสั่งการให้ระเบิดถล่มกาซ่า ฆ่าเด็ก ฆ่าหญิงตั้งครรภ์ ฆ่าคนแก่กลางค่ายผู้ลี้ภัย
และยังกล้ามองกระจกโดยไม่อายหน้า…นั่นแหละ คือการกระทำของ “ปีศาจนักการเมือง” ในประวัติศาสตร์มนุษย์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
