ถ้าใจของผู้นั้นเข้าใจว่าความอยากไม่ได้เป็นเหตุให้เกิดผลลัพธ์ที่ต้องการ
แต่เป็นการทำเหตุปัจจัย กระทำกรรมที่จำเป็นที่จะทำให้เกิดผลลัพธ์ได้
ซึ่งถึงแม้ว่าไม่อยากแต่ถ้ากระทำเหตุปัจจัยที่นำไปสู่ผลลัพธ์ก็จะได้ผลเช่นกัน
ด้วยความเข้าใจนี้ทำให้ผู้นั้นคลายความยึดถือในผลลัพธ์ที่อยากไปสนใจที่การกระทำเหตุปัจจัย ซึ่งเมื่อทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น ผลลัพธ์ก็เกิดขึ้น
ถึงแม้ผลลัพธ์ไม่เกิดขึ้นตามความอยาก ทุกข์ ความไม่พึงพอใจก็จะไม่เข้มข้นเท่ากับที่เอาใจไปยึดคาดหวังผลลัพธ์