👣 นางรำคืนสาง ภาค 3: “บทสุดท้ายของเวทีคนตาย”
ปิดตำนานเลือดของมโนราห์ที่ไม่มีวันจบ
---
บทที่ 1: บทที่ลืมเขียนของครูหลวงขวัญ
หลังพิธี "รำส่งวิญญาณ" ครูหลวงขวัญไม่เคยกลับออกจากหมู่บ้าน
มีเพียงคนเห็นเงาเขาเดินวนอยู่แถวเวทีเก่า…
แต่เมื่อเข้าไปใกล้ กลับพบเพียง ชุดมโนราห์เปล่าๆ วางอยู่กลางดินเผา
เพียว ยังไม่พูด
ฟ้า ยังรำไม่หยุด
จนหมู่บ้านตัดสินใจ ทุบเวทีมโนราห์ทิ้ง เพื่อหยุดอาถรรพ์
แต่เมื่อขุดลงใต้เวที
พวกเขากลับเจอ หีบไม้โบราณ
ด้านในมี “บทรำที่ไม่มีใครเคยเห็น”
พร้อมชื่อเขียนด้วยลายมือเก่าๆ ว่า
> “บทจบของครูทั้งมวล - โดย หลวงขวัญ สุวรรณรำ”
---
บทที่ 2: การกลับมาของบ่วงผีรำ
เมื่อเปิดหีบนั้น
เสียงปี่มโนราห์ดังขึ้นเอง...
แม้ไม่มีใครเป่า
บทที่อยู่ในนั้นไม่มีใครเคยได้ยิน
แต่ฟ้า ที่ไม่ได้พูดอะไรนานเกือบปี กลับเอ่ยเบาๆ ว่า
> “หนูรู้… มันอยู่ในเลือดของหนู…
บทนี้คือบทที่รำแล้วคนรำจะไม่ตาย
แต่จะ อยู่เป็นร่างเปล่า ให้ครูคนตายเข้าสิงได้ตลอดกาล…”
ขณะเดียวกัน
เพียวที่เงียบมานาน กลับเขียนข้อความในกระดาษว่า
> “เขาจะกลับมา… ในคืนที่ไฟลุกอีกครั้ง
ครั้งนี้… ไม่ใช่เพื่อรำ
แต่เพื่อ แย่งร่าง”
---
บทที่ 3: คืนนั้น เวทีกลับมามีชีวิต
แม้จะทุบเวทีไปแล้ว
แต่คืนพระจันทร์ดับ 7 วันหลังเปิดหีบ
พื้นลานดินที่เคยมีเวที…
กลับมี “โครงไม้” ผุดขึ้นกลางคืน
ไม่มีใครทำ ไม่มีใครเห็นว่ามันมาจากไหน
และในตอนตีสาม
เสียงปี่มโนราห์ดังขึ้นอีกครั้ง
ตามด้วยเสียงฝีเท้า… เสียงเล็บขูดไม้…
เสียงกระพือปีกของชุดรำโบราณ
ครูมโนราห์จัน
แม่ของจัน
กลับมารำอยู่บนเวที
แต่ครั้งนี้…
เธอไม่อยู่คนเดียว
---
บทที่ 4: ผู้รำไร้หัว
ชาวบ้านที่แอบดูจากห่างไกลเห็นภาพชวนขนหัวลุก
ผู้หญิงนับสิบ แต่งชุดรำชุดเดียวกัน
ใบหน้าคล้ำ ซีด
บางคน “ไม่มีหัว”
บางคน “หักคอเองขณะรำ”
และบางคน “ถูกควักลูกตา แล้วยังรำอย่างอ่อนช้อย”
เสียงปี่ไม่ได้บรรเลงจากเครื่องดนตรี
แต่มาจาก “ท้องของศพ” ที่อยู่ข้างเวที
เสียงกระซิบดังจากทุกทิศ
> “พวกเรา… คือบทที่ถูกลืม
ขอบคุณที่รื้อบทขึ้นมาอีกครั้ง…”
---
บทที่ 5: วิญญาณครูทั้ง 8
แก้วเริ่มฝันซ้ำ
เห็นตนเองในโรงเรียนเก่า
ตรงเวทีมีครูมโนราห์ 8 คน
ในแต่ละคนมีแผลเฉพาะตัว — มีคนลิ้นห้อย, หัวหาย, ผมไหม้, หรือเน่า
พวกเขาร้องเรียกแก้ว
> “เจ้าคือคนสุดท้าย… ผู้รื้อบท
เจ้าต้อง เขียนบทจบ
ไม่งั้น...บทจะร่ายวนไปไม่มีวันสิ้น
และร่างของเพื่อนเจ้าจะกลายเป็นหุ่นรำตลอดกาล”
---
บทที่ 6: บทจบที่ไม่มีใครกล้าเขียน
แก้วตัดสินใจนำกระดาษมาเขียนบทจบตามที่ฝัน
เป็นบทที่ไม่ให้ใครรำต่อ
แต่ต้องเขียน “ชื่อผู้ยอมตายเพื่อจบบท” ลงไปในนั้น
ชื่อที่เขียนต้องเป็น “คนที่มีสายเลือดครูมโนราห์แท้”
ไม่เช่นนั้น วิญญาณจะไม่รับ
และบทจะย้อนสาปคนเขียนทันที
แก้วไม่มีเลือดสายครู…
แต่คนที่มีคือ “ฟ้า” และ “เพียว”
เขาต้องเลือกคนหนึ่ง… เพื่อให้จบบท
---
บทที่ 7: การเลือกที่เปื้อนเลือด
ฟ้าขออาสา
บอกว่า “เธอพร้อมแล้ว” เพราะไม่อยากให้เพียวต้องรับกรรมแทน
ขณะฟ้ารำบทสุดท้าย
ร่างของครูมโนราห์ทั้งหมด “มารำซ้อน” กับเธอ
เหมือนเงาที่ล้อมรอบเธอทั้ง 8 ทิศ
มือของฟ้าขยับไปเอง
ขาเธอเริ่มหักจากภายใน
เลือดซึมออกจากนิ้วมือและปลายนิ้วเท้า
แต่ใบหน้าของเธอ “ยิ้ม” เหมือนครูรำที่ได้สืบทอดความสมบูรณ์ของบท
ก่อนร่างจะทรุดลง
ฟ้าพูดประโยคสุดท้าย:
> “จบแล้ว… ครูทุกคน…
ต่อจากนี้ รำให้คนดู… ไม่ใช่ให้คนตาย…”
---
บทที่ 8: การปิดเวทีอีกครั้ง
หลังพิธี
เวทีพังลงในรุ่งเช้า
ไม่มีใครกล้าพูดถึงมันอีก
ชุดมโนราห์ถูกฝัง
บทถูกเผา
แต่เถ้าถ่านในกองไฟกลับมีบางอย่างคล้าย “ลายมือ”
ที่เขียนซ้ำๆ ว่า
> “ห้ามลืม… ห้ามลืม… ห้ามลืม…”
---
บทที่ 9: สิบปีต่อมา
โรงเรียนมโนราห์ถูกสร้างใหม่เป็นพิพิธภัณฑ์
เด็กนักเรียนจากทั่วประเทศมาเรียนรู้วัฒนธรรม
มีการจัดแสดงชุดรำโบราณ และเล่าเรื่อง “อาถรรพ์เวทีเก่า” อย่างคร่าวๆ
แต่บางคืนที่เวรยามเข้าไปตรวจ
จะได้ยินเสียง “รำ” เบาๆ
และเงาผู้หญิงนุ่งชุดทอง…
หมุนรำในกระจกนิทรรศการ
เมื่อดูใกล้ๆ
ไม่มีใครอยู่…
---
บทที่ 10: บทปิด… หรือเปิด?
เพียว ฟื้นกลับมาพูดได้อีกครั้ง
แต่เขากลายเป็นคนเงียบขรึม พูดน้อย และไม่เคยยิ้ม
เขาเดินผ่านห้องจัดแสดงชุดรำทุกวัน
และชอบ “แตะปลายชุดมโนราห์สีทอง” ที่อยู่ในตู้โชว์
คราวหนึ่งมีคนได้ยินเขาพึมพำเบาๆ
> “ฟ้ายังไม่ไป… เธอรำอยู่ข้างในทุกคืน
และบท… ยังมีหน้าที่ 9 ที่ไม่เคยมีใครเขียนต่อ…”
เสียงปี่ดังเบาๆ
ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น
แต่กระจกในตู้เริ่มมี “รอยนิ้วมือรำเป็นวง”… จากด้านใน
---
จบบริบูรณ์ | ภาค 3
แต่... อาถรรพ์ของบทที่ยังไม่ถูกเขียนอาจยังอยู่ในเงา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
