รอยัลบลอสซัม: การเดินทางผ่านห้วงยามที่ 13
บทที่ 4 - ผ่านหน้าต่างรถไฟ สองความเร็วของกาลเวลา
นอกหน้าต่างรถไฟ อาคารสำนักงานการรถไฟเก่าแก่เลื่อนผ่านไป การออกแบบที่งดงาม รอยแตก คราบราและรอยดำตามกาลเวลา อยู่ติดกันนั้นก็มีภาพชุมชนแออัดที่มีบ้านเรือนริมทางรถไฟ ร้านขายของชำและแผงขายอาหาร บางทีมันอาจจะอยู่ตรงนี้ ข้างสถานีรถไฟ มานานนับศตวรรษ เมื่อภาพเหล่านี้ลอยผ่านหน้าต่าง ความรู้สึกหนึ่งก็แล่นเข้ามา ปนเปด้วยความเหงาและเงียบสงบชั่วขณะ ตามด้วยคำถามว่า: สิ่งเหล่านี้ยังคงอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ในกรุงเทพฯ ปี 2568 เป็นส่วนผสมของความประหลาดใจและความเศร้าที่ซ่อนไว้
เมื่อภาพชุมชนค่อยๆ เลือนหายไปจากสายตา เพียงครู่เดียวความสว่างจ้าของสถานีกลางกรุงเทพอภิวัฒน์ (บางซื่อ) สถานีรถไฟแห่งใหม่ที่ทันสมัยยิ่งใหญ่ก็ตามมา — ใหม่ ใหญ่มหึมา แอร์เย็นฉ่ำ สะอาด และมีประสิทธิภาพ แต่เพราะไม่มีความทรงจำใดๆ กับมัน จึงรู้สึกถึงความแห้งแล้งและว่างเปล่า มันอาจทำงานได้เป็นอย่างดี แต่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ผมไม่ได้กลิ่นความทรงจำใดๆ เกาะติดกำแพงเหมือนสถานีหัวลำโพง
นี่คือการเดินทางข้ามเวลาด้วยความเร็วที่แตกต่างกัน เวลาไม่ได้ไหลสม่ำเสมอ บางช่วง เวลาพาพุ่งทะยานไปข้างหน้า ขณะที่บางช่วงมันยังคงหยุดนิ่ง ผ่านบานหน้าต่างของเครื่องจักรย้อนเวลาเคลื่อนที่ ผมมองเห็นทั้งสองโลกที่เลื่อนผ่าน — เก่าและใหม่เคียงข้างกัน รถไฟขบวนนี้ คือตัวเชื่อมโยงอันลึกซึ้ง ไม่เพียงพาเราไปตามพื้นที่ต่างๆ แต่ยังพาเราผ่านโครงสร้างของอดีตและปัจจุบัน
มันอาจต้องการแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เราให้คุณค่าและสิ่งที่เราทิ้งไว้เบื้องหลัง ในขณะที่เราเร่งรีบมุ่งสู่ความก้าวหน้า บางทีทุกหนแห่ง ความก้าวหน้าย่อมมาพร้อมกับราคา — การหลงลืมสิ่งที่ครั้งหนึ่งเราเคยให้คุณค่ากับมันอย่างลึกซึ้ง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
