รอยัลบลอสซัม: การเดินทางผ่านห้วงยามที่ 13
บทที่ 5 - กรุงเทพฯ ความเป็นจริงและห้วงเวลาแห่งทางเลือก
ภาพเมืองกรุงเทพฯ เริ่มสะท้อนในบานหน้าต่าง ชีพจรของเมืองเดินเร็วขึ้นรอบตัวเรา รถไฟฟ้าลอยฟ้าอันทันสมัย เส้นสายที่เพรียวบาง สะท้อนในอาคารสำนักงานและที่พักอาศัยที่สูงตระหง่าน ซึ่งผู้คนใช้ชีวิตประจำวันคุ้นชินกับสภาวะการจราจร ภายใต้ภาพที่เปล่งประกายเหล่านี้ภาพของบ้านเรือนชุมชนแออัดที่แออัดก็ยังคงอยู่ในใจ และตระหนักถึงการต่อสู้ในเมืองในหลากหลายรูปแบบ
กลับมาบนรถไฟ อาหารเช้าถูกเสิร์ฟท่ามกลางเสียงพูดคุยและฝีเท้าที่ดังขึ้นของผู้โดยสาร อาหารกล่องของผมเรียบง่ายคุ้นเคย ข้าวสวย ไก่ทอดกระเทียม และไข่ — อาหารเร่งด่วนแบบฉบับคนเมือง ผมรู้สึกเหมือนกำลังตื่นจากความฝันที่เนิบช้าที่ชวนให้คิดถึงอดีต; ขณะนี้เราอยู่ที่นี่ ในกรุงเทพฯ — วุ่นวาย ซับซ้อน และเต็มไปด้วยมลพิษ ผมกลับไปรู้สึกเหนื่อยล้าที่รูปแบบที่คุ้นเคย เหมือนการถูกตบหน้าเบาๆ จากความเป็นจริง เป็นการย้ำเตือนว่าคนเรานั้นก็มีความเบื่อหน่ายกับจังหวะชีวิตที่ไม่หยุดหย่อนของเมืองใหญ่
มองรอบตัวผม ผู้โดยสารเพลิดเพลินกับอาหาร เสียงพูดคุย ค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงเหล่านั้นแทรกตัวเข้ามาในความคิดอันเงียบสงบของผม จนกลับไปพึ่งเสียงเพลงอีกครั้งหนึ่งบนหูฟัง เป็นการกลับคืนสู่ความสงบเงียบภายในคนเดียว ท่ามกลางความวุ่นวายที่ไม่หยุดนิ่งนี้
ขณะที่ผมค่อยๆ รับประทานอาหารจนหมด รสชาติของมัน สะท้อนชีวิตเมือง ไม่สามารถขัดขืน ไม่สามารถเรียกร้องอะไรเพิ่มเติม เพียงแค่รักษาให้มีชีวิตอยู่ต่อไป และเลือกจังหวะชีวิตของเราเอง ท่ามกลางความเร็วที่ไม่มีที่สิ้นสุด การเปลี่ยนผ่านจากภาพสะท้อนคล้ายความฝันไปสู่ความเป็นจริงที่ตื่นอยู่ รู้สึกเหมือนได้ข้ามพรมแดนที่มองไม่เห็น — จากโลกหนึ่งสู่อีกโลกหนึ่ง ซึ่งทั้งสองต่างก็เป็นจริงเท่าเทียมกัน
ในขณะนั้น จิตใจของผมล่องลอย เหมือนว่าต้องเลือกระหว่างยาเม็ด "สีแดง" หรือ "สีน้ำเงิน" — ระหว่างการเผชิญหน้ากับความจริงที่ไม่มีวันสงบนิ่ง หรือการจมดิ่งลงสู่ภาพลวงตาที่ปลอบประโลมใจอย่างอ่อนโยน บางทีผมอาจจะอยู่ในช่องว่างระหว่างกลาง โดยเลือกที่จะยังไม่ตัดสินใจ หยุดนิ่งเฉย อย่างเงียบๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
