พ่อใต้เสียงฝน
ฝนตกพรำ ๆ มาตั้งแต่หัวค่ำ
ผมปิดประตูหน้าต่างกุฏิ
เสียงฝนกระทบสังกะสีไม่ดังนัก แต่ก็ไม่เบา
พอจะทำให้ใจแอบสะเทือน
ผมนั่งอยู่บนอาสนะ
มือประสานเป็นมธุรัตน์
สวดมนต์บทเดิมที่เคยสวดทุกคืน
แต่คืนนี้...น้ำเสียงในหัวกลับแตกต่างออกไป
เหมือนบางสิ่งบางอย่างในใจเริ่มคลายตัวออก
ขณะหลับตา
จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าเบา ๆ เดินเข้ามา
ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ
และพ่อ...ก็นั่งอยู่ตรงขอบฟูกอีกฟากหนึ่ง
ของกุฏิ
เขายังสวมเสื้อเชิ้ตตัวเดิม
ตัวที่เคยใส่ไปดูผมบวช
มีคราบดินติดชายเสื้อ — เหมือนพ่อเพิ่งออกไปขุดอะไรบางอย่างข้างบ้าน
พ่อไม่พูด
พ่อเพียงมองสายฝนที่ไหลริน
และผมก็พลันเข้าใจบางอย่าง
พ่อคงคิดถึงเหมือนกัน
พ่อคงเหงาเหมือนกัน
แต่พ่อไม่ใช่คนที่พูดถึงมัน
ผมนั่งลงข้าง ๆ
พิงฝาไม้ที่เย็นนิด ๆ ด้วยละอองฝน
จากภายนอก
ไม่มีใครพูดอะไร
เราสองคนนั่งเงียบ — ฟังเสียงฝนแทน
บทสนทนา
สายฝนเบาบางตกใส่ต้นกล้วยหลังวัด
เสียงเปาะแปะราวกับเสียงฝีเท้าในอดีต
ภาพหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ...
เด็กชายตัวเล็กวิ่งตากฝน
พ่อยืนตะโกนให้กลับบ้าน
มือที่เคยดุ...กลับเป็นมือที่ถอดเสื้อคลุม
มาห่มให้
ผมหันไปมองพ่อ
เขากำลังมองผมด้วยสายตาแบบเดิม —
ไม่มีคำพูด ไม่มีคำสอน
แต่ในสายตานั้นมีความรักทั้งชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง
เสียงฝนยังตกไม่หยุด
แต่ความเจ็บในใจผม...ค่อย ๆ แห้งลงทีละหยด
ก่อนจากไป
พ่อหันมาสบตา และยิ้มเบา ๆ
ยิ้มแบบที่เคยเห็นตอนผมทำข้อสอบได้เต็ม
ไม่มีคำชม ไม่มีคำว่าเก่ง
แค่ยิ้ม...และพยักหน้าเบา ๆ
เหมือนจะบอกว่า
“ลูกโตแล้ว...โตจนเข้าใจว่า
บางครั้ง การไม่พูดอะไรเลย
คือการรักมากที่สุดเท่าที่พ่อคนหนึ่งจะทำได้”
พ่อค่อย ๆ เดินออกจากกุฏิ
เสียงฝีเท้ากลืนไปกับเสียงฝน
และผม...หลับตาลงพร้อมน้ำตาอุ่น ๆ
ไม่ใช่เพราะเศร้า
แต่เพราะรู้ว่า
แม้ในวันที่พ่อไม่อยู่แล้ว
พ่อก็ยังมาเยี่ยมลูก...ทุกครั้งที่ฝนตก
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
