รอยัลบลอสซัม: การเดินทางผ่านห้วงยามที่ 13
บทที่ 8 – มุมมองที่เปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา
ในที่สุดเราก็ถึงสถานีรถไฟหัวหิน ความรู้สึกคล้ายเดจาวูจากสถานีกรุงเทพฯ สมัยที่ผมยังอายุน้อยกว่านี้ สถานีหัวหินแห่งใหม่ที่มีพื้นที่กว้างขวาง สถานียกสูงเหนือรางรถไฟเดิม คงได้รับเสียงชื่นชมจากผม เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวในอนาคตและการเติบโตทางเศรษฐกิจ แต่วันนี้เมื่อมองดูโครงสร้างอันทันสมัย สายตาของผมกลับเอนเอียงไปยังสถานีไม้เก่า ที่ดูถ่อมตัวและหลบอยู่อีกด้านของสถานีใหม่เงียบๆ ผมให้คุณค่ากับความหมายที่อยู่ในเรื่องราว การอนุรักษ์สถานีเก่าเช่นนี้ไว้ ให้ความรู้สึกที่มีความเป็นมนุษย์และความจริงใจมากกว่า
ความขัดแย้งในความคิด ที่วนเวียนอยู่อย่างต่อเนื่องในวันนี้—ของเก่ากับของใหม่, ความหวนหาอดีตที่มีเรื่องราวรุ่งโรจน์สวยงามกับความเร่งรีบของชีวิตคนเมืองสู่อนาคต — บางทีในช่วงวัยกลางคนของผมที่ได้ผ่านกาลเวลามาหลายๆ ปี อาจทำให้มุมมองเปลี่ยนไปและให้คุณค่ากับเสียงสะท้อนของอดีตมากกว่า
ผมยืนอยู่ตรงนี้ที่สถานีรถไฟหัวหิน ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่า: การให้คุณค่ากับอดีตและเรื่องราวเก่าๆ นี้เป็นเพียงเพราะผมมีเวลาเหลือในชีวิตน้อยลง หรือเป็นเพราะเกิดปัญญาที่แท้จริงที่มาพร้อมกับประสบการณ์ชีวิตที่มากขึ้น ถูกหรือไม่ ที่เราบอกคนหนุ่มสาวที่มุ่งเน้นอนาคตระยะยาว ว่าพวกเขาไม่ใส่ใจความงดงามและไม่ได้ให้ความสำคัญอันละเอียดอ่อนของเรื่องราวในอดีตและสิ่งต่างๆ ที่ผ่านไปแล้ว
ความงามที่แท้จริง ผมตระหนักได้ ไม่ได้อยู่ที่การเลือกข้าง เก่าและใหม่เป็นเพียงส่วนเสริมที่เติมเต็มซึ่งกันและกันของสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า ผมเลือกที่จะมองโลกผ่านเลนส์ทั้งสองนี้ต่อไป หากปราศจากความเก่า ความใหม่ก็จะขาดบริบท หากปราศจากความใหม่ คุณค่าของความเก่าก็อาจไม่ชัดเจน เช่นเดียวกับรอยัลบลอสซัมและ City Pop ที่เป็นตัวอย่างหนึ่ง อดีตได้ถือกำเนิดใหม่และกลับมาสร้างคุณค่าอีกครั้ง พวกมันแสดงให้เห็นว่าอดีตสามารถเปลี่ยนแปลง เรียนรู้และสร้างคุณค่าได้ โดยรักษาสมดุลกับปัจจุบันเพื่อสร้างโอกาสใหม่ๆ ในอนาคต
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
