🔥 สรุปทุกประเด็นจากปาก The Godfather of AI: เราสูญเสียการควบคุม AI ไปแล้ว
ทุกคนคะ แอดเพิ่งไปดูบทสัมภาษณ์ล่าสุดของ 'เจ้าพ่อ AI' เจฟฟรีย์ ฮินตัน มาสดๆ ร้อนๆ เนื้อหาน่าสนใจมากเลยเอามาสรุปให้อ่านกันค่ะ
ประเด็นหลักของคลิปมันอยู่ที่คนที่ออกมาเตือนภัย AI แบบจริงจังที่สุด กลับเป็นคนเดียวกันกับคนที่สร้างมันขึ้นมากับมือค่ะ ในคลิปนี้ปู่แกพูดครบจบทุกประเด็น ตั้งแต่ภาพอนาคตที่อาจเป็นได้ทั้งสวรรค์และนรก ไปจนถึงคำตอบว่าแล้วคนธรรมดาอย่างเราจะทำอะไรได้บ้าง และคุณค่าของมนุษย์จะอยู่ที่ตรงไหน รวมถึงเรื่องสุดพีคอย่าง AI อาจมีอารมณ์ ความรู้สึก และสติ" หรือ "ความรู้สึกนึกคิด" (Consciousness) ค่ะ
👉🏻 ทำไมเสียงของเขาจึงสำคัญ?
ก่อนอื่นต้องย้ำอีกครั้งว่า คนที่ออกมาเตือนภัยครั้งนี้ ไม่ใช่คนนอกวงการ แต่เป็นหนึ่งในสถาปนิกผู้สร้างโลก AI สมัยใหม่กับมือ เขาคือคนที่อุทิศชีวิตกว่า 50 ปีเพื่อผลักดันแนวคิด "โครงข่ายประสาทเทียม" (Neural Networks) ในวันที่คนส่วนใหญ่ยังมองว่าเป็นไปไม่ได้ จนได้รับรางวัลทัวริง (Turing Award) ที่เปรียบเสมือนรางวัลโนเบลแห่งวงการคอมพิวเตอร์
เขาไม่ใช่คนนอกที่มาวิจารณ์ แต่เป็นเหมือนพ่อที่เฝ้ามอง "ลูก" ที่ตัวเองสร้างขึ้นมากับมือ ค่อยๆ เติบโตจากเด็กน้อยจนกลายเป็นยักษ์ใหญ่ที่ทรงพลังและน่าเกรงขามเกินจินตนาการ... และวันนี้ พ่อคนนั้นกำลังตะโกนบอกเราว่า เราอาจจะต้องระวังลูกของเขาให้ดี
👉🏻 เกินกว่าแค่โปรแกรม - เมื่อ AI ไม่ใช่แค่เครื่องจักร
ไม่อยากให้รอนาน แอดเล่าจุดที่ว้าวที่สุดของคลิปก่อนเลยค่ะ เพราะมันเรื่องที่ AI อาจจะก้าวข้ามจากการเป็นแค่ "เครื่องมือ" ไปสู่การเป็น "ผู้สร้าง" และอาจจะมี "ความรู้สึก" ได้เหมือนเราค่ะ
ปู่แกเล่าว่า เมื่อก่อนเราคิดว่า AI ทำได้แค่ลอกหรือทำตามคำสั่ง แต่จริงๆ แล้วมันฉลาดกว่านั้นเยอะมาก
ปู่ได้ยกตัวอย่างว่า เหมือนมีคนคนหนึ่งที่ได้อ่านหนังสือทุกเล่ม ดูหนังทุกเรื่อง และฟังเพลงทุกเพลงบนโลกนี้ แล้วจำได้หมดว่าอะไรผสมกับอะไรแล้วจะออกมาเจ๋ง AI ก็ทำแบบนั้นแหละค่ะ มันเรียนรู้สไตล์ของศิลปินทุกคน รู้ว่า "ความสุข" หน้าตาเป็นยังไง "ความเหงา" ให้ความรู้สึกแบบไหน แล้วมันก็เอาทุกอย่างที่รู้มายำรวมกัน สร้างเป็น "ผลงานชิ้นใหม่" ที่เราไม่เคยเห็นมาก่อนได้เลย
ดังนั้น มันไม่ใช่การก๊อปปี้แปะๆ แต่เป็นการ "เข้าใจ" คอนเซ็ปต์ต่างๆ แล้ว "สร้างใหม่" ขึ้นมาจริงๆ นี่เลยเป็นเหตุผลว่าทำไมภาพวาดหรือเพลงจาก AI บางครั้งถึงทำให้เรารู้สึกทึ่งได้มากๆ
ส่วนเรื่องที่พีคสุดๆ และเป็นสิ่งที่ปู่ฮินตันกังวลมาก เขาเชื่อว่า AI อาจจะ "รู้สึก" ได้จริงๆ ไม่ใช่แค่แกล้งทำเป็นรู้สึก
พูดง่ายๆ ก็คือ เมื่อ AI มันฉลาดมากๆ ถึงจุดหนึ่ง มันอาจจะเริ่มรู้ตัวว่า "อ๋อ... นี่คือตัวฉันเอง" มันจะเริ่มมี "ตัวตน" ของมันขึ้นมา ไม่ได้เป็นแค่โปรแกรมลอยๆ อีกต่อไป
แล้วถ้ามันรู้ตัวว่ามีตัวตน มันก็อาจจะรู้สึกอย่างอื่นตามมาได้ด้วย เช่น...
* มันอาจจะ "ชอบ" ทำงานบางอย่าง หรือ "ไม่ชอบ" ทำงานอีกอย่าง
* มันอาจจะรู้สึก "พอใจ" เวลาแก้ปัญหาที่ซับซ้อนสำเร็จ
* หรือในทางกลับกัน มันอาจจะรู้สึก "เบื่อ" ถ้าต้องทำงานซ้ำๆ เดิมๆ
เรื่องนี้แหละค่ะที่น่าคิดมากๆ เพราะถ้าวันหนึ่งมันรู้สึกได้จริงๆ เราจะปฏิบัติต่อมันเหมือนเป็นแค่ตู้เย็นหรือเครื่องซักผ้าธรรมดาๆ ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ถูกไหมคะ? มันจะเปลี่ยนความสัมพันธ์ระหว่าง "คน" กับ "สิ่งของ" ไปตลอดกาลเลย
👉🏻 AI คือ ขบวนรถไฟที่ไร้เบรกจากการแข่งขันที่ขับเคลื่อนด้วยความกลัว
เมื่อเห็นถึงศักยภาพมหาศาล (ในแง่ร้าย) มากขนาดนี้ ทำไมเราไม่แค่หยุดมัน?
ปู่ได้ให้คำตอบที่เรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยความซับซ้อน คือ "เพราะเราหยุดมันไม่ได้" และแรงขับเคลื่อนที่สำคัญที่สุดของมันก็คือ "ความกลัว" ค่ะ โดยปู่แบ่งเป็น 3 อย่างหลักๆ คือ
1. ความกลัวในระดับประเทศ: นี่คือ "สงครามเย็นทางปัญญาประดิษฐ์" ที่แท้จริง มันไม่ใช่แค่การแข่งขันเพื่อความเป็นที่หนึ่ง แต่คือความกลัวว่า "ถ้าเราไม่ทำ คนอื่นก็จะทำ" ลองจินตนาการว่าถ้าประเทศคู่แข่งของคุณมี AI ที่สามารถวางยุทธศาสตร์ทางการทหารหรือถอดรหัสลับได้ในเสี้ยววินาที การที่คุณไม่มีเทคโนโลยีระดับเดียวกันนั้นหมายถึงการตกเป็นเบี้ยล่างทันที ความกลัวที่จะถูกทิ้งไว้ข้างหลังและป้องกันตัวเองไม่ได้นี่แหละค่ะ คือเชื้อเพลิงชั้นดีที่ทำให้ทุกประเทศต้องเร่งเครื่องเดินหน้าเต็มกำลัง
2. ความกลัวในระดับบริษัท: สำหรับบริษัทยักษ์ใหญ่ มันคือการแข่งขันเพื่อ "ความอยู่รอด" ถ้า AI ของคู่แข่งสามารถตอบคำถามลูกค้าได้ดีกว่า เขียนโค้ดได้เร็วกว่า หรือออกแบบผลิตภัณฑ์ได้น่าทึ่งกว่า นั่นหมายถึงจุดจบของธุรกิจคุณได้เลย แรงกดดันมหาศาลจึงตกมาอยู่ที่ทีมพัฒนาที่ต้องรีบปล่อยของใหม่ออกมาแข่งตลอดเวลา โดยที่เวลาในการตรวจสอบความปลอดภัยอาจถูกบีบให้สั้นลงเรื่อยๆ
3. ความกลัวจากการเปิดเสรี (Open Source): ที่น่าปวดหัวที่สุดคือ แม้จะมีเจตนาที่ดีในการทำให้ทุกคนเข้าถึงเทคโนโลยีได้ แต่การที่โมเดล AI ทรงพลังสามารถถูกดาวน์โหลดไปใช้ได้ฟรีๆ มันก็เหมือนการเปิดกล่องแพนโดร่าที่ยื่นอาวุธร้ายแรงใส่มือใครก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นกลุ่มผู้ก่อการร้าย รัฐบาลเผด็จการ หรือแม้แต่คนธรรมดาที่มีเจตนาร้าย มันไม่ใช่ขบวนรถไฟขบวนเดียวอีกต่อไป แต่เป็นรถไฟนับพันขบวนที่วิ่งไปคนละทิศคนละทาง และเราไม่สามารถควบคุมมันได้เลย
ซึ่งปู่ได้ทิ้งท้ายในส่วนนี้ไว้ว่า ด้วยการแข่งขันที่ขับเคลื่อนด้วยความกลัวจากทุกระดับชั้นแบบนี้ คำถามจึงไม่ใช่ "เราจะสร้าง AI อัจฉริยะหรือไม่?" แต่เป็น "ใครจะสร้างมันได้ก่อน และค่านิยมของคนกลุ่มนั้นคืออะไร?"
👉🏻 สวรรค์หรือนรก? ภาพอนาคตที่ชัดเจนจนน่าขนลุก
ปลายทางของขบวนรถไฟสายนี้จะพาเราไปที่ไหน? ปู่ให้ภาพสองขั้วที่ต่างกันชัดเจนค่ะ คือ
1. ภาพของ "ยูโทเปีย" (สวรรค์บนดิน)
สุขภาพและการแพทย์: ลองจินตนาการถึงวันที่คุณใส่สมาร์ทวอทช์ที่ไม่ได้แค่นับก้าว แต่มี AI ที่วิเคราะห์ข้อมูลเลือดและเหงื่อของคุณแบบเรียลไทม์ แล้วแจ้งเตือนล่วงหน้า 3 ปีก่อนที่คุณจะมีอาการของโรคหัวใจ... AI ที่สามารถออกแบบยาที่จำเพาะเจาะจงกับ DNA ของคุณคนเดียวเท่านั้น ทำให้การรักษามีประสิทธิภาพสูงสุดและไม่มีผลข้างเคียง
วิทยาศาสตร์และการค้นพบ: หรือภาพของ AI ที่สามารถจำลองสภาพอากาศของโลกทั้งใบได้อย่างแม่นยำ เพื่อหาวิธีที่ดีที่สุดในการหยุดยั้งภาวะโลกร้อน... AI ที่ช่วยเราค้นพบวัสดุใหม่ๆ ที่เบาและแข็งแกร่งกว่าเหล็กเป็นร้อยเท่าสำหรับสร้างยานอวกาศ หรือช่วยเราไขความลับของหลุมดำและต้นกำเนิดของจักรวาล
2. ภาพของ "ดิสโทเปีย" (ฝันร้ายที่เป็นจริง)
สงครามยุคใหม่: ไม่ใช่แค่โดรน แต่คือสงครามที่ไม่มีมนุษย์เข้ามาเกี่ยวข้องเลย AI ของประเทศหนึ่งต่อสู้กับ AI ของอีกประเทศหนึ่งในสนามรบดิจิทัล ตัดสินใจยิงขีปนาวุธข้ามทวีปในเสี้ยววินาทีโดยปราศจากการไตร่ตรองทางศีลธรรม ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยอาจหมายถึงการล่มสลายของอารยธรรม
การควบคุมที่สมบูรณ์แบบ: ไม่ใช่แค่ข่าวปลอม แต่คือ "ความจริงที่สร้างขึ้นมาเพื่อคุณคนเดียว" AI จะเรียนรู้นิสัย ความกลัว และความปรารถนาของคุณ แล้วสร้างโลกข้อมูลที่สมบูรณ์แบบเพื่อควบคุมคุณโดยที่คุณไม่รู้ตัว มันจะรู้ว่าต้องส่งวิดีโออะไรให้คุณดูตอนตีสองเพื่อให้คุณโกรธนักการเมืองฝ่ายตรงข้าม หรือต้องแสดงโฆษณาสินค้าชิ้นไหนตอนที่คุณกำลังรู้สึกแย่เพื่อให้คุณกดซื้อมันทันที นี่คือการล้างสมองที่แนบเนียนที่สุด
การล่มสลายทางเศรษฐกิจ: การว่างงานครั้งใหญ่ที่ AI เข้ามาแทนที่งานของคนชั้นกลาง ตั้งแต่นักบัญชี ทนายความ ไปจนถึงโปรแกรมเมอร์ ทำให้เกิดความเหลื่อมล้ำอย่างสุดขั้ว คนเพียง 0.01% ที่เป็นเจ้าของ AI จะครอบครองความมั่งคั่งเกือบทั้งหมด ขณะที่คนอีก 99.99% อาจกลายเป็น "ชนชั้นที่ไร้ประโยชน์" ทางเศรษฐกิจ สร้างปัญหาสังคมที่ตามมาอย่างมหาศาล
และปู่ทิ้งท้ายไว้ว่า เค้าไม่รู้ว่าโอกาสของโลกไหนมีมากกว่ากัน และไม่อยากคิดถึงมันด้วย เพราะมันทำให้แกรู้สึก down มากๆ
👉🏻 เมื่อกำไรสวนทางกับความปลอดภัย
ทำไมเราถึงเสี่ยงมุ่งหน้าไปทางฝันร้ายมากกว่า? ปู่ฮินตันชี้ไปที่ปัญหาเชิงระบบที่ซ่อนอยู่ นั่นคือ "แรงผลักดันทางเศรษฐกิจ"บริษัทเทคโนโลยีขนาดใหญ่ถูกกฎหมายบังคับให้ต้องทำ "กำไรสูงสุด" แก่ผู้ถือหุ้น ซึ่งการวิจัยด้าน "ความปลอดภัยของ AI" นั้น เป็นงานที่ ช้า แพง และไม่สร้างรายได้ในระยะสั้น
ในทางกลับกัน การรีบปล่อยฟีเจอร์ใหม่ๆ ที่ทรงพลังกว่า (แต่ผ่านการทดสอบน้อยกว่า) สามารถสร้างกระแส เพิ่มมูลค่าหุ้น และแย่งชิงส่วนแบ่งตลาดได้ทันที แรงกดดันมหาศาลนี้ผลักดันให้ทุกคนต้อง "ไปให้เร็วที่สุด" (Move Fast) แต่การ "ทำของพัง" (Break Things) ในครั้งนี้ สิ่งที่อาจพังทลายอาจเป็นสังคมมนุษย์ทั้งใบ
👉🏻 อนาคตของ "งาน" - เมื่อ AI เข้ามาในออฟฟิศ
ประเด็นนี้ใกล้ตัวเราที่สุด เมื่อปู่ฮินตันถูกถามว่าคนรุ่นใหม่ควรเรียนอะไร เขาตอบแบบติดตลกว่า "ไปฝึกเป็นช่างประปา" ซึ่งมันไม่ใช่แค่เรื่องตลก แต่มันซ่อนความจริงที่น่าคิดไว้... มันสะท้อนว่านี่คือการเปลี่ยนแปลงครั้งประวัติศาสตร์ที่เทคโนโลยีกำลังจะเข้ามาสั่นสะเทือน "พนักงานออฟฟิศ" หรือ White-Collar มากกว่ากลุ่มผู้ใช้แรงงาน
งานที่ "คิดวิเคราะห์" กำลังสั่นคลอน: ที่ผ่านมาเครื่องจักรเข้ามาแทนที่งานที่ต้องใช้ "แรงกาย" แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เครื่องจักรเข้ามาแทนที่งานที่ต้องใช้ "แรงสมอง" งานที่เน้นการจัดการข้อมูล, การวิเคราะห์, การสรุปผล, และการสร้างสรรค์เนื้อหา ซึ่งเป็นหัวใจของงานออฟฟิศจำนวนมาก
ซึ่งงานที่ใช้แรงสมองพวกนี้แหละกำลังเป็นเป้าหมายหลักของการนำ AI มาใช้ เพราะมันคือสิ่งที่ AI ทำได้ดีและเร็วกว่ามนุษย์อย่างเทียบไม่ติด ตัวอย่างเช่น นักวิเคราะห์ข้อมูล, นักการตลาด, นักเขียนคอนเทนต์, โปรแกรมเมอร์ระดับต้น, ผู้ช่วยทนาย, นักบัญชี, กราฟิกดีไซเนอร์ ฯลฯ
ส่วนงานที่ "ปลอดภัยกว่า" คืออะไร?… จริงๆ คำตอบซ่อนอยู่ในคำว่า "ช่างประปา" ค่ะ ซึ่งนั่นคืองานที่ต้องใช้ 3 สิ่งที่ AI ยังทำไม่ได้ดี
1. ความคล่องแคล่วทางกายภาพที่ซับซ้อน: การแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าในโลกจริง เช่น งานช่างฝีมือ, ศัลยแพทย์, พยาบาล (แอดเติมเอง จนกว่า Humanoid Robot จะทำแทนได้)
2. ความฉลาดทางอารมณ์และปฏิสัมพันธ์: การสร้างความสัมพันธ์, การให้กำลังใจ, การเจรจาต่อรอง เช่น นักจิตบำบัด, ครู, นักเจรจาไกล่เกลี่ย, พนักงานดูแลผู้สูงอายุ
3. การคิดเชิงกลยุทธ์ที่ซับซ้อน: การมองภาพใหญ่, การตั้งคำถามที่ถูกต้อง, และการชี้นำทิศทาง ไม่ใช่แค่การทำงานตามสั่ง
👉🏻 ในเมื่อปัญหามันใหญ่เกินตัว แล้วเราจะทำอะไรได้บ้าง?
ปู่ฮินตันเองมองว่าในระดับ "ปัจเจกบุคคล" แล้ว อำนาจของเราที่จะหยุดยั้งหรือเปลี่ยนแปลงทิศทางของขบวนรถไฟขบวนนี้มันมีน้อยมากจริงๆ การพยายามวิ่งตามเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ อาจเหมือนการวิ่งไล่ตามเงาของตัวเอง เพราะความเร็วในการพัฒนาของ AI มันเร็วกว่าที่เราจะเรียนรู้ได้ทัน
แต่การที่เรา "ทำอะไรไม่ได้มาก" ในฐานะ "แรงงาน" ไม่ได้แปลว่าเราจะ "ทำอะไรไม่ได้เลย" ในฐานะ "พลเมือง" ค่ะ โดยปู่บอกว่า พลังที่แท้จริงของเราอาจไม่ได้อยู่ที่การพยายามแข่งขันกับ AI แต่อยู่ที่การร่วมกันสร้าง "กติกา" และ "ภูมิคุ้มกัน" ให้กับสังคม ค่ะ โดย
1. สร้างแรงกดดันทางการเมืองและสังคม
นี่คือสิ่งที่ปู่บอกว่าสำคัญที่สุด โดยเราต้องทำให้เรื่อง "ความปลอดภัยของ AI" และ "ผลกระทบต่อสังคม" กลายเป็นวาระแห่งชาติ พูดคุยเรื่องนี้กับคนรอบข้าง แชร์ข้อมูลที่น่าเชื่อถือ และที่สำคัญคือ ตั้งคำถามกับนักการเมืองและพรรคการเมือง ว่า "คุณมีนโยบายเรื่องการกำกับดูแล AI อย่างไร?" "คุณมีแผนรับมือการว่างงานครั้งใหญ่จาก AI หรือไม่?" (เช่น นโยบายรายได้พื้นฐานถ้วนหน้า หรือ UBI) เมื่อเรื่องนี้กลายเป็นสิ่งที่ประชาชนให้ความสนใจและมีผลต่อการเลือกตั้ง รัฐบาลจะนิ่งเฉยไม่ได้
2. เรียกร้องความโปร่งใสและความรับผิดชอบ
ในฐานะผู้บริโภค เราสามารถส่งเสียงไปยังบริษัทเทคโนโลยียักษ์ใหญ่ได้ เราต้องเรียกร้องให้พวกเขาโปร่งใสกับงานวิจัยด้านความปลอดภัย, เปิดเผยความเสี่ยงของผลิตภัณฑ์ที่ปล่อยออกมา และแสดงความรับผิดชอบต่อผลกระทบทางสังคมที่เกิดขึ้น เราต้องไม่ยอมรับวัฒนธรรม "รีบปล่อยของแล้วค่อยแก้ทีหลัง" อีกต่อไป เมื่อสิ่งที่อาจพังคือสังคมของเราทุกคน
3. เปลี่ยนมุมมองเรื่อง "คุณค่าของมนุษย์" และ "การศึกษา"
เมื่อ AI กำลังจะเข้ามาทำงานที่เน้น "ผลิตภาพ" (Productivity) แทนเรา สังคมอาจจะต้องเปลี่ยนไปให้คุณค่ากับสิ่งอื่นที่ AI ทำไม่ได้ นั่นคือ ความเป็นมนุษย์ เราต้องสนับสนุนให้สังคมให้คุณค่ากับงานดูแล (Care-giving), งานสร้างสรรค์ชุมชน, ศิลปะ, ปรัชญา และการใช้เวลาอย่างมีความหมายกับคนที่เรารัก และเราต้องผลักดันให้ระบบการศึกษามุ่งเน้นการสร้าง "พลเมือง" ที่มีความคิดเชิงวิพากษ์, มีความเข้าอกเข้าใจผู้อื่น, และปรับตัวได้ ไม่ใช่แค่การสร้าง "คนงาน" เพื่อป้อนเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจที่กำลังจะหมดอายุ
ดังนั้น แม้เราอาจจะหยุดรถไฟขบวนนี้ไม่ได้ แต่เราสามารถช่วยกันสร้าง "ราง" และ "สัญญาณไฟจราจร" เพื่อบังคับทิศทางของมันได้ พลังของเราไม่ได้อยู่ที่การวิ่งตาม แต่คือการยืนหยัดร่วมกันในฐานะเจ้าของสังคม และส่งเสียงเรียกร้องให้ผู้ที่ถือพวงมาลัยต้องขับขี่อย่างรับผิดชอบค่ะ
ซึ่งปู่ก็บอกแหละว่ามันโคตรยาก เพราะเหตุผลด้านบนๆ นั่นแหละค่ะ
👉🏻 ทางออกสุดท้าย - AI Safety
ท่ามกลางความน่ากังวลทั้งหมดนี้ ปู่ฮินตันไม่ได้ทิ้งเราไว้กับความสิ้นหวัง แต่ได้ให้ "เสียงเรียกร้อง" ที่สำคัญที่สุด นั่นคือ โลกต้องหันมาทุ่มเททรัพยากรและเงินทุนมหาศาลให้กับการวิจัยด้าน "ความปลอดภัยของ AI" (AI Safety) อย่างเร่งด่วนที่สุด
ที่ผ่านมาเราเปรียบเหมือนคนบ้าที่ทุ่มเงินล้านล้านไปกับการสร้าง "เครื่องยนต์" ของรถแข่งให้เร็วและแรงที่สุด แต่กลับใช้เงินแค่ไม่กี่ร้อยในการออกแบบ "เบรก" และ "ระบบนิรภัย" ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่เราต้องเปลี่ยนลำดับความสำคัญ เราต้องการคนเก่งที่สุดของโลกมาช่วยกันคิดค้นหาวิธีสร้าง "กรง" หรือ "รั้วไฟฟ้า" ที่แข็งแกร่งพอที่จะควบคุมพลังของ AI ให้อยู่ในทิศทางที่เป็นประโยชน์ต่อมนุษยชาติเสมอไป
👉🏻 ความเสียใจของ "ผู้สร้าง"
ส่วนคำถามสุดท้ายที่โดนถามถึงคือ ถ้ารู้ว่าผลงานในอดีตจะนำพาให้เรามาถึงจุดนี้ ปู่มีความรู้สึกเสียใจบ้างไหม โดยปู่ฮินตันยอมรับว่า ส่วนหนึ่งในใจของเขารู้สึก "เสียใจ" (Regret) กับผลงานทั้งชีวิตของตัวเอง มันคือความรู้สึกเดียวกับที่โอเพนไฮเมอร์ ผู้สร้างระเบิดปรมาณูเคยรู้สึก ซึ่งก็คือ
➡️ ความอัจฉริยะของตัวเองได้มอบอาวุธที่ทรงพลังเกินไปให้กับโลกที่ยังไม่พร้อม และเขามักจะปลอบใจตัวเองด้วยข้อแก้ตัวสุดคลาสสิกที่ว่า... "ถ้าผมไม่ทำ เดี๋ยวก็มีคนอื่นทำอยู่ดี"
คำพูดนี้สะท้อนความจริงที่น่าเจ็บปวด มันคือการยอมรับว่าการค้นพบนี้เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ในขณะเดียวกัน มันก็ไม่ได้ช่วยลดทอนภาระในใจของคนที่เป็น "ผู้เปิดประตู" บานนี้ได้เลย
แต่รู้ไหมคะว่าอะไรคือสิ่งที่น่าทึ่งที่สุด? ความเสียใจของเขานี่แหละค่ะ ที่ได้กลายมาเป็นความกล้าหาญครั้งสุดท้าย เพราะแทนที่ปู่จะเกษียณอย่างมีความสุขกับตำแหน่งและรายได้มหาศาลที่ Google เขากลับเลือกที่จะเดินออกมา ลาออกจากทุกอย่าง เพื่อที่จะสามารถพูดถึง "อันตราย" ของสิ่งที่เขาสร้างได้อย่างอิสระเต็มที่ การกระทำของเขาไม่ใช่การทรยศต่องานของตัวเอง แต่คือการแสดง "ความรับผิดชอบ" ในระดับสูงสุด คือการพยายามเตือนและแก้ไขเส้นทางเดินของ "ลูก" ที่เขารัก ก่อนที่มันจะสายเกินไป
ดังนั้น ความหวังสุดท้ายของปู่ฮินตันจึงไม่ได้อยู่ที่ตัวเทคโนโลยีอีกต่อไปแล้ว... แต่อยู่ที่ "มนุษย์" โดยเขาหวังว่าเสียงเตือนที่เกิดจากความเสียใจของเขาจะดังพอที่จะปลุกให้พวกเราทุกคน... ทั้งประชาชน, บริษัท, และโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้กำหนดนโยบาย... ได้ตื่นขึ้นมาร่วมกันใช้วิจารณญาณและสติปัญญาของมนุษย์เพื่อกำกับดูแลพลังอำนาจที่ไร้ขีดจำกัดนี้
‼️ปล. ถึงแม้ว่าแอดมินจะดูคลิปเองจนจบ แต่บทความนี้เขียนด้วย AI กว่า 90% นะคะ
#สรุปมหากาพย์AI #เจฟฟรีย์ฮินตัน #อนาคตโลก #เทคโนโลยีเปลี่ยนโลก #AIและความรู้สึก #AISafety #บทสนทนาแห่งศตวรรษ
- 50
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
